---
یون‌سون:
هی
یون‌سون:
امروز یک کاری کردم
کیم‌سوکجین:
چی
کیم‌سوکجین:
و چرا حس ترس بهم دست داد
یون‌سون:
چیزی نیست که بترسی، پاره
یون‌سون:
من با خانوادم حرف زدم
کیم‌سوکجین:
واو
کیم‌سوکجین:
و؟؟؟
یون‌سون:
بهشون گفتم که میخوام ادبیات توی دانشگاه هانکوک بخونم
یون‌سون:
و اینکه حتی اگر هم سعی کنم اون چیزی که ازم میخوان رو دنبال بکنم و به اون حرفه و کار برسم، توش نمیتونم خوب باشم
یون‌سون:
گفتم که من حتی نمیتونم به این فکر بکنم که یک دکتر یا مهندس بشم و هرکاری علم خودشو میخواد
یون‌سون:
و ازشون خواستم گوشیمو برگردونن
یون‌سون:
و بهشون قول دادم که سخت تر تلاش بکنم، بهترینم رو بهشون نشون بدم، اینکه چه توانایی هایی دارم
کیم‌سوکجین:
دعوا طولانی ای بود؟
یون‌سون:
درواقع من باهاشون دعوا نکردم
یون‌سون:
بیشتر سعی کردم که منطقی به نظر برسم و با آرامش نظراتم رو بهشون گفتم
یون‌سون:
ولی درهر صورت ساعت ها این بحث ادامه داشت. اونا سعی داشتن با تکرار کردن حرف های قبلیشون، من رو با راه خودشون قانع بکنن
یون‌سون:
ولی من اصلا عصبی نشدم. من فقط میخوام اونا برای اولین بار تو زندگیشون بهم ایمان داشته باشن، به حرفام اعتماد داشته باشن.
کیم‌سوکجین:
این همونی بود که ازت انتظار داشتم(:
کیم‌سوکجین:
آخرش متقاعد شدن؟
یون‌سون:
معلومه که نه، پاره
یون‌سون:
حداقل گوشیمو پس گرفتم
یون‌سون:
اونا ازم نا امید شدن و پدرم از اون زمان باهام صحبت نکرده
یون‌سون:
ولی من میدونم اونا بالاخره تسلیم میشن، چه زودتر چه دیرتر
یون‌سون:
البته اگر من یک نتیجه ی خوب از کار و تلاشم بگیرم و خودمو بهشون ثابت بکنم
یون‌سون:
برای اینکه اینکارو بکنم، باید از الان بیشتر درس بخونم
کیم‌سوکجین:
میتونم چیزی بگم؟
YOU ARE READING
Alterity | Kim Seokjin
Fanfiction" صبحت کردن با تو باعث می‌شد برای لحظاتی احساس زنده بودن بکنم " یون‌سون دختری که قلبش با غم و حسرت ها ته نشین شده، دوباره به همون خاطرات کوچیک و غریبانه ای که باهم داشتن فکر می‌کرد. درست همون زمان که احساس گناه با لطافت روحش را پاره پاره می‌کرد، اون...
