IMAGO

Hoofdstuk 18 - Truth or Dare

Hoofdstuk 18 –  Truth or Dare

 

Eerst heb ik Jordan kwijt geraakt, of beter gezegd Jordan heeft mij kwijt geraakt. Ik walg van mijn omgeving, want ik ben omringt door pubers die elkaar gezichten opeten. En nu komt iemand me lastig vallen om op mijn schouder te tikken. Het wordt best wel irritant als iemand steeds op je schouder zit te tikken.

Ik draaide me met een ruk naar achteren wie de oen was om me uit mijn concentratie te brengen. Ziens ze het niet dat ik opzoek naar iemand?

Toen ik me omdraaide zag ik een glimlachende Alex staan. Ik had hem niet verwacht op dit feest, maar zo te zien zijn alle juniors op dit feest dus ik heb niks te zeggen. En wat ik gehoord heb is dat Alex echt een feestbeest is.

Alex staarde naar me voor een paar seconden en toen leunde hij naar voren om iets te zeggen, want het is onmogelijk om een gesprek te houden met luid muziek. “Wat doe je hier, Melissa?” vroeg hij schreeuwend en hij had nog steeds een mysterieuze glimlach op zijn gezicht. De muziek was heel hard, maar ik hoorde hem net.

En deze keer leunde ik naar voren om zijn vraag te beantwoorden. “Zeggen we geen ‘hallo’ meer?” vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. “En ik ben hier omdat ik geforceerd ben door Jordan,” zei ik en rolde mijn ogen erbij.

“Oh, en trouwens weet je waar die Oen is?” vroeg ik en hoopte dat hij dat weet.

Hij staarde naar me voor een tijdje en schudde zijn hoofd. “Ik had hem wel gezien maar dat was 10 minuten geleden,” schreeuwde hij terug.

Ik werd er wel een beetje boos om, dat ik hier ten eerste moet zijn en dan is de gozer die me hier heeft gebracht me helemaal alleen gelaten. Wat moet ik doen de hele tijd, ik heb geen vervoer om naar huis te gaan.

“Nou dat betekent dat je nu met mijn opgeschepen bent,” zei Alex met een grijns.

We stonden nog een paar minuten naast de dansvloer. Ik weet eigenlijk de lol niet van een feestje. Het stinkt en je doet dingen waaraan je later spijt kan krijgen. Het klinkt voor mij niet zo ideaal.

“Alex kan je me ergens brengen waar het minder luidruchtig is?” vroeg ik nog steeds schreeuwend. Ik hoop dat mijn stem niet schors wordt.

Hij knikte en pakte mijn hand en leidde me ergens heen, ik geloof dat hij het hier wel aardig goed kent. Voor mij was het jaren geleden dat ik het huis was.

We waren nu in de achtertuin van het huis. Het ziet er nu veel groter als ik me goed kan herinneren. Er waren niet veel mensen buiten, alleen een paar half naakte dronken pubers, die overal heen rennen.

Alex en ik zaten naast een heel groot boom. Het was heel rustgevend als je hier zit, je hoorde nog het gebonk van de lied die nu gespeeld werd.

We keken vooruit in stilte, het maakte me wel rustig. Maar ik maakte een beetje zorgen om Jordan. Waar moet die gozer zijn. Er is sowieso iets gebeurt waardoor hij mij is vergeten.

Na een paar minuten stilte verbrak Alex het. “Melissa kan ik je iets vragen?” vroeg hij heel stil.