IMAGO

Hoofdstuk 12 - Puppy ogen

Hoofdstuk 12 – Puppy ogen  

 

Het weekend is weer aangebroken. Het is echt fijn dat ik eindelijk weer kan uitslapen. Alleen de vraag is of ik nog kan slapen. Ik heb nog steeds niks van Jordan gehoord. Hij was niet meer op school sinds woensdag. Ik heb alles geprobeerd om met hem te communiceren. Ik maak me heel veel zorgen. Als hij nou zijn adres eerder gaf, dan zou ik me minder zorgen maken, want dan zou ik hem even bezoeken.

Altijd als ik Jordan bel, dan hoor ik steeds die stomme voicemail:

“Helllloooo!!!...   Je spreekt met Jordan McCall. Ik ben momenteel niet aanwezig om je telefoontje op te nemen, omdat ik mijn Unicorn eten geeft. Spreek een bericht in na de pieeeeeeeeeeep toon ”

“Gozer, verander je voicemail. Het is freaking irritant. EN NEEM OP, OEN!”

Dat was de laatste keer dat ik een  voicemail had ingesproken.

Ik had nog met Alex een keer afgesproken, voor de project/opdracht. Het is zo’n groot opdracht, maar gelukkig hebben we 2 maanden ervoor gekregen. Het is wel een belangrijk project, want het telt  40 procent voor je eindcijfer! Dus Alex en ik nemen het best wel serieus. Ook al begrijpt hij de opdracht niet helemaal, maar we komen wel uit.

Ik was blij dat de moeder van Alex er niet was, anders moest ik avondeten met ze, ik heb het eenmaal beloofd. Ik haat awkward momenten, laatste tijd heb ik dat best wel vaak. En avondeten met de familie White is wel een daarvan.  

Het is Zaterdagochtend, en ik heb echt heerlijk geslapen… Niet.

Ik ging naar mijn badkamer om me op te frissen. Ik nam een lange douche, om tijd te rekken.

Toen ik fris en fruitige was, liep ik naar beneden met mijn Batman trainingspak. Het is zo’n comfortabele pak. Ik liep richting de keuken. Ik rook iets lekker. Dat betekent een ding:  ‘MAMA bakt ZOETIGHEID!’.

Mijn moed was een stukken beter. Ik liep met een groot glimlach in de keuken, en zag dat werkelijk dat ze cake heeft gebakken. Ik heb zo’n zin om een stuk van te eten.    

“Goeiemorgen Mama!” schreeuwde ik niet alter hard. En had een grote glimlach op mijn gezicht.

Mijn moeder had ook een glimlach op haar gezicht. “Goedemorgen Mellie” zei mijn moeder. “Het is echt vreemd dat je laatste tijd ook niet meer uitslaapt?” vroeg mijn moeder met een opgetrokken wenkbrauw en haar glimlach veranderde in een grijns.

“Het is niet mijn schuld, ik wil wel uitslapen. Maar ik kon niet slapen,” zei ik zuchtend.

“En hoe komt dat?” vroeg ze met een enorme grijns.

“Mijn gedachtes laat mij niet met rust,” zei ik met een diepe zucht.

“Vertel,” zei mijn moeder en had een kop koffie in haar handen. En ze gaf me een kom thee met suiker erin.

Is het wel verstandig om mijn moeder te vertellen, ze doet laatste tijd dom dat ik een ‘jongens’ vriend heb. Maar aan de andere kant, moet ik mijn hart luchten bij iemand.

“Het is Jordan, hij spookt in mijn gedachten,” zei ik met een frons.

“HA! Ik wist dat je gevoelens voor die jongen zou krijgen,” ze begon bijna te dansen. Wouw, mijn moeder heeft psychiater nodig!

Ik schudde mijn hoofd. “Nee ma. Dat is het helemaal niet, je was niet eens in de beurt,” ik keek haar blank aan. “Wat er aan de hand is, dat Jordan zijn telefoon niet opneemt als ik hem bel of sms/app. En hij was ook een aantal dagen niet op school. Ik maak me echt zorgen,” De laatste stuk kreeg ik een brok in mijn keel.