IMAGO

Hoofdstuk 7 - Roze Unicorn

Hoofdstuk 7 – Roze Unicorn

Waarom begint mijn weekend zo akelig en vooral in zo’n situatie. Ik sta nu voor mijn huisdeur. En ik heb mijn huissleutels in mijn hand. Maar ik wil niet naar binnen. Ik stond daar voor 5 minuten of meer ik weet het niet zeker. Maar in die tussentijd had ik een plan gemaakt. Het was best wel een simpel plan, die een driejarige ook kon bedenken.

Het gaat als volgt: Ik doe de deur heel stilletjes open. Dan trek ik mijn jas en schoenen uit. Ik loop dan zo stil mogelijk richting de trap met mijn schooltas in mijn handen. En dan zo rustig mogelijk naar boven lopen, en verzorgen dat de trap geen kraakgeluiden maakt. Super Plan!

‘Nu ga ik het doen!’ zei ik in mijn hoofd. Ik deed mijn huissleutel in de sleutelgat. Ik draaide het rustig om, totdat ik een ‘klik’ geluid hoorden. Ik trok aan de deur, zodat de deur makkelijker open gaat.

Zo ik liep naar binnen. Ik voel me net een ninja, niemand weet dat ik er ben. Ik wilde net een karatemove doen, maar toen dacht ik aan het plan. Zo ik trok mijn jas en schoenen uit. Ik pakte mijn schooltas van de grond en liep op mijn tenen richting de trap. Ik deed mijn victorydance in mijn hoofd.

Ik wilde mijn rechtervoet op de eerste traptreden doen, todat… “Melissa, ben jij dat.” Hoorde ik mijn moeders oh zo vrolijke stem. Ik wilde op dat moment iets slaan.

Ik zuchtte heel diep en zei “Ja, moeder.” Het waren nog 12 treden, twaalf! Dat kon ik halen. Ik zuchtte weer heel diep.

“Melissa, kan je naar de keuken komen. Ik wil je aan iemand voorstellen,” zei mijn moeder.

Ik gooide met wat agressie die in me was, mijn schooltas op de grond naast mijn schoenen die ik net uittrok. “Ik kom al,” schreeuwde ik, zodat ze het kunnen horen.

Ik liep met een frons richting de keuken. Ik stond bij de deuropening en ik zie mijn moeder lachen met een man die ik een paar dagen geleden zag.

“Hallo moeder. Je wilde me aan iemand voorstellen,” zei ik heel nonchalante.

Mijn moeder draaide haar hoofd naar mijn kant. En ze begon te glimlachen, als ze net een lijk verstopt heeft in mijn kast. “Oh Melissa. Je bent eindelijk thuis. Ik maakte me zorgen, maar dat kan je straks wel uitleggen,” zei mijn moeder met nog steeds dezelfde glimlach, alleen haar ogen sprak een heel ander verhaal.

“Jaah…” zei ik heel stil en ik keek om me heen.

“Zo, Melissa. Dit is John,” zei mijn moeder heel dromerig. Wouw

Deze zogenaamde ‘John’ stak zijn hand na voren, om met mij handen te schudden. Het zou heel asociaal zijn om de aanbod te negeren. Ook al klinkt het heel aantrekkelijk. “Hallo, Melissa. Ik heb veel van je gehoord van je moeder,” zei John met een glimlach op zijn gezicht. “Ik ben John Robinson.” En we schudde onze handen.

Ik heb de hele tijd niks gezegd en ik had een neutrale gezicht op. Ik keek om me heen. Totdat ik mijn moeders ogen tegen kwam. En ik zag dat ze een beetje pissig uit ziet. Zeker omdat ik niet zo sociaal tegenover ‘John’ ben.

Zo we zaten aan tafel, want avondeten was klaar. Dit was de meest awkward moment in mijn hele leven. Het is erger dan die ene video die we keken bij biologie hoe je een baby moet baren. We hebben een eettafel voor 4 personen. Mijn moeder zat naast me en John zat tegenover mijn moeder. We aten mijn moeders zelfgemaakte lasagne, die ik lang niet geproefd had. Ik kreeg gewoon een waterige mond van, als ik er aankeek.

Mijn moeder had nog steeds die blik. Wanneer John niet keek, gaf mijn moeder ‘de blik’. Ik voelde me op gegeven moment heel schuldig.

Ik kreeg een stuk lasagne op mijn bord. En ik zuchtte inwendig. Het is nu of nooit. “Zo, John. Hoe heeft u mijn moeder ontmoet?” vroeg ik met een neppe glimlach.

Johns grijns groeide. “Oh dat was wel grappig gebeuren.” En John moest gaan lachen. Ik keek hem vreemd aan. Deze man is niet wijs. “Zo, de ontmoeting speelde in de supermarkt 2 kilometer hiervandaan,” zei hij met dromerige ogen. Ik word nu al kotsmisselijk.

“Dus ik liep richting de afdeling zuiver. Er stond al iemand, jouw moeder, in de gangpad. Zo ik zag al dat er maar nog een pak over was. Dus ik liep snel om de pak te pakken. Je moeder en ik pakte de melkpak tegelijkertijd. Toen keken we elkaar aan. Maar wat doet je moeder ze begon aan het melkpak te trekken en zei ‘ik had het eerst!’, ” zei John en probeerde mijn moeders stem na te doen. Maar dat is hem niet zo goed gelukt. Het klonk net als een kind die schreeuwt voor een snoepje. En daardoor begon John en me moeder te lachen.

Er kroop een glimlach op mijn lippen. Het was best wel grappig, want ik zou moeder goed inbeelden hoe ze dat zou zeggen, en wat voor blik ze John zou geven.

Toen stopte ze met lachen. En begonnen we weer te eten. Ik was voorderest weer stil, maar mijn moeder en John gingen praten over verschillende (saaie) onderwerpen.

“Zo Melissa in welke school sta je ingeschreven,” zei John uit het niets.

Ik keek naar John en zei “op Lincoln High.”

“Serieus, daar zat ik ook op. Een geweldige school. Ik heb zoveel dingen daarmee gemaakt,” zei John opgewonden.

“Is de school nou zo oud,” zei ik en besefte niet wat ik zei en had gelijk mijn hand op mijn mond. Ik heb net gewoon gezegd dat John oud is.         

John moest lachen. “goeie kind.” En toen begon mijn moeder mee te lachen. Dit is zo gênant, dit is niet eens grappig. Waarom lachen ze me uit. Ouwe mensen humor.

Me moeder had chocolade taart gemaakt. Nou het zag er te mooi uit, dat het haar creatie is. Zeker had ze het gekocht van de bakker 2 straten verderop.

Ik keek me moeder aan en schudde mijn hoofd naar haar. En ze bloosde helemaal rood.

Ik had mijn stuk taart al op, maar mijn ma en John niet. Die zaten weer te kletsen. Ik besloot om maar naar me kamer te gaan.

“Uhm, mam de taart was overheerlijk. Maar ik ben helemaal uitgeput van de dag. Ik ga denk ik slapen,” zei ik heel moe. “het was leuk om U te ontmoeten John, tot misschien de volgende keer.” zei ik met een kleine glimlach.

Ik liep mijn kamer binnen en pakte  mijn pyjama uit mijn kast. En liep richting mijn badkamer. Ik ging heel snel douchen en poetste mijn tanden. Ik trok mijn Mickey mouse pyjama aan. Hij is zo zacht.

Ik liep naar mijn bed en kroop er gelijk in. Ik zag Mr. Snuffie op mijn nachtkastje. Ik pakte het op en bracht het naar mijn kant. Ik drukte Mr. Snuffie tegen me aan, en even voelde ik meer rustiger en veiliger.

Ik wilde net mijn ogen dicht doen, maar ik hoorde me mijn mobiel trillen. Ik had geen zin om het op te pakken, dus ik negeerde het gewoon. Ik draaide een aantal keer, totdat ik een me comfortabele voelde. Mijn ogen vielen weg en ging naar lalaland waar mijn roze Unicorn op me wacht…