IMAGO

Hoofdstuk 21 - Duister

Hoofdstuk 21 –  Duister

 

Het duurde zo lang totdat Alex het opgaf en naar huis is gegaan. Gelukkig was het nog lang geen elf uur toen hij weg ging, want ik had tijd nodig om alles te verwerken. Eerst Ace met zijn brief dan komt Alex met zijn affaire. Het wordt voor me iets te veel. Ik krijg nog wel een migraine aanval, door erover te denken. Het is niet toepasselijk om met een hevige hoofdpijn, alles over te denken.

Ik was de hele week niet meer naar school gegaan. Het voelde niet fijn om naar een plek te gaan, waar je juist iedereen wilt vermijden. Ik heb mijn hoofdpijn als smoes gebruikt om niet naar school te gaan. Ik ben niet iemand, die schooldagen wilt missen. En daarom vond mijn moeder het niet erg dat ik thuis bleef. Ze zag er zelf een beetje blij mee dat ik thuis bleef. Ik heb echt een rare moeder.

 

De hele week kreeg alleen berichten, maar ik had gezien om ze te beantwoorden. De meeste berichten was van Jordan. Hij maakte zich zorgen dat ik zo lang ziek was. En dat ik een grote verraadster was om hem alleen de schooldagen te overleven. De andere berichten was van Alex, maar hem had ik gewoon genegeerd. Ik had geen zin in zijn gezeik.

Het is zo saai om ziek te zijn. Je hebt helemaal niks te doen. Alleen naar baby cartoons te kijken. Ik verveelde me echt rot. Uit verveling had ik taart gebakken. Laat me je zo zeggen dat het lang duurde om de alarm uit te zetten. Wat een rot geluid, het is erger dan mijn wekker!

Ik had nog een stukje van Biologie opdracht gemaakt. Ik weet zeker dat ik nooit meer met Alex wil afspreken. De bedrieger hoef ik nooit meer te zien. Ik wist dat ik de opdracht alleen moest maken, dan had ik tenminste minder hoofdpijn.

Het is vrijdag. Ik weet niet waarom, maar vrijdag was altijd mijn lievelings dag. En daardoor was ik wat vrolijker dan de andere dagen. Maar al gauw, ging ik bijna dood van verveling.

Het was bijna vier uur in de middag. De verveling was zo erg dat ik begon schoon te maken. Ik had nooit deze level van verveling bereikt, dat zegt genoeg dodelijk mijn dagen zijn.

Ik verwacht mijn moeder elk moment. Ik stond bijna voor de deur, maar het duurde zo lang dat ik naar de keuken liep en de koelkast te plunderen.

Toen ging de deurbel. Ik leek wel een Chita die achter zijn prooi rende, dat ieder geval de deur was.

Ik deed de deur met een reuk open. Ik was verrast dat mijn moeder niet voor de deur stond.

“Jordan? Wat doe je hier?” vroeg ik Jordan met een opgetrokken wenkbrauw. Ik had hem echt niet verwacht.

Jordan mond zat vol met iets, dat bruin was. Hij had een bitter gezichtsuitdrukking die naar de grond gericht was. Ik keek automatisch ook naar de grond. Ik zag over chocolade op de grond. Oh ik voel zijn pijn!

 

Jordan keek naar me met zijn gewijde ogen. “Muel,” zei Jordan met een volgepropte mond. Ik verstond hem niet.

“De Chocaloota wa–,” Ik liet hem niet uitpraten, want het was walgelijk.