IMAGO

Hoofdstuk 22 - Paniek

Hoofdstuk 22 –  Paniek

 

            Het is niet bepaald gemakkelijk iemand te vermijden, die een of ander manier met je wilt praten. Ik had hem helemaal niet verwacht dat ik hem nog zou zien. En vooral niet hier. Ik had zo’n plezierige dag met Jordan, en dan komt Hij alles verpesten.

 

            Ik probeerde hem te negeren, zodat hij het zoals altijd opgeeft en gewoon als een brave jongen wegloopt. Misschien helpt de theorie wel, je weet maar nooit.

 

            Dus stap 1: Je mond houden. Stap 2: wegkijken, Vermijd zijn groene ogen! Stap 3: wees Ongeïnteresseerd. Stap 4: Laat zien wie de baas is in negeren…

 

            “Melissa…” hoorde ik Alex heel diep zuchten.

 

            Ik gaf hem geen ene glimp. Ik was gericht op de draaimolen, want de kleuren veranderen zo mooi. Tot nu toe gaat het volgens plan. Ik moet echt een actrice  worden.

 

            “Kunnen we over praten…” zei Alex heel stil en je hoorde heel goed hoe diep zijn stem was.

 

            Ik hield me heel stil, zodat hij zich voelde dat hij tegen een muur zatte

 praat. Want ik heb totaal geen zin zeikende tiener jongens.

 

            We waren weer voor een paar minuten stil. Wat ik me afvroeg, was waar Jordan bleef met mijn suikerspin. Het duurt voor mij veelste lang. En de rij was niet eens zo lang.

 

            “Alsjeblieft Melissa…” zei Alex met zijn mannelijke diepe stem. “Kun je stoppen met negeren, ik snap het dat je boos op me bent. Maar stop met negeren, ik kan er echt niet tegen,” en deze keer hoorde ik een hint van frustratie in zijn stem.

 

            Maar ik volgde mijn plan, ik weet zeker dat hij het gaat opgeven. Je hoort het gewoon aan zijn stem.

 

            Weer een minuut voorbij en pure stilte. Hoorde ik Alex grommen. Na zijn reactie keek ik gelijk in zijn richting, of het nog wel goed gaat met hem.

            Alex zat met zijn hoofd te schudden en keek me diep in mijn ogen. “Ik weet dat je me nu blijft negeren, maar ik weet ook dat je ook gewoon nu naar me luistert.” Ik verbrak de oogcontact en bleef naar de grond staren.

 

            Alex nam een diepe, lange zucht voordat hij iets wilde zeggen. “Wat je allemaal gezien had, is niet wat het lijkt.”

 

            Niet wat het lijkt, wat!? Wat moet het dan voorstellen. Mijn ogen liegen niet tegen mij. “Kom niet bullsh*t met mij praten, Alex!” ik voel alle frustratie, die verstop waren opkomen.

 

            Ik kon niet meer naar hem luisteren. Oh hell ik kon niet eens in zijn beurt zijn. Ik ben nooit zo agressief geraakt door iemand.