IMAGO

Hoofdstuk 10 - Klojo

Hoofdstuk 10 – Klojo

Er zijn nu een aantal dagen voorbij, na mijn incidentje met Abigaïl. Het gaat nu op zijn gangetje. Ik krijg nog wel vieze blikken, maar de beste ding is om ze te negeren. Ze zijn het niet waard, zeg ik altijd.

Ik heb nog steeds niet afgesproken met Alex wat we gaan doen voor de Biologie opdracht. Maar het maakt me niet uit, ik maak het wel alleen. Dan hoef ik niet naar zijn kop aan te staren. Ik zie genoeg irritante mensen op een dag.

Nog een paar uurtjes te gaan dan heb ik vrijheid. We hadden lunchpauze, gelukkig duren ze driekwartier lang.

Jordan en ik hadden onze dienbladen vast, waarop een bord spaghetti erop was. En het zag er heel verrukkelijk uit. Bluh

We hadden een plek gevonden waar niemand zat. En het is dezelfde plek waar we elke dag zitten.  Dus het was niet echt een zoekwerk.  Ik keek Jordan aan en zei "Dit ziet er niet uit, ik ga het echt niet eten. Zelfs mijn kat zou het eten," zei ik met een opgetrokken neus.

"Stel je niet aan Mel. En je hebt geen kat," zei Jordan en schudde zijn hoofd.

"Pret bederven!" schreeuwde ik, maar het was niet te hard voordat iedereen me weer raar gaat aankijken, wacht grapje die blikken zie ik elke seconden.  "Wat als ik een kat had, die zou het toch niet willen eten," zei ik met een 'duh' toon.

Jordan rolde zijn ogen en pakte een vork en porde in de spaghetti. Ik keek hem misselijk aan. Gaat hij het echt eten?

Voordat Jordan een hap wilde eten houden ik hem tegen. "Ga je het echt je leven riskeren?" vroeg ik bloedserieus. Jordan rolde weer zijn ogen nam gelijk een hap.

Jordan keek met grote ogen aan en zei "Het is lekker..?" het klonk meer als een vraag. Ik schudde mijn hoofd en keek hem een glimlach. "Wat zei ik je, dit is niet te vreten. Zie je iemand anders dit eten?" vroeg ik aan Jordan. Hij zag een beetje misselijk uit.

Ik pakte mijn chocolademelk van mijn dienblad. Ten minste was wel iets om weg te werken. Jordan schoof zijn dienblad weg. En keek heel boos.

Het was best grappig om Jordan zo te zien, dan moest je maar naar me luisteren. Oen.   "Jordan, ga je dat nog opeten. Je vond het toch lekker?" zei ik heel onschuldig, maar ik moest geheid lachen door zijn gezicht.

"Mel, probeer je grappig te doen, huh" zei Jordan met een opgetrokken wenkbrauw.

Ik keek naar mijn horloge om te kijken hoe laat de les begint. "Oh Jordan," zei ik met een neppe zucht en schudde mijn hoofd. "Ik ben grappig," zei ik met een knipoog en grijnsde naar hem. "Oeps, kijk nou hoe laat het is,– "  

Jordan keek me verward aan vroeg "Tijd om een horloge te dragen?"

Ik gaf mezelf een facepalm, Is hij nou serieus? "Jordan" zei ik zuchtend.

"Jij bent echt een oen. En neeh het is tijd om naar de les te gaan," zei ik en ik stond al op met een mijn rugtas op mijn rug.

Ik heb gedag gezegd aan Jordan en liep naar boven. Ik moet gewoon twee verdiepingen naar boven lopen. Dat is echt niet leuk, en ik heb vooral geen zin in Biologie.

Biologie, dat ben ik helemaal vergeten. Ik wil Alex niet zien. Het is zo awkward om met je pester's beste vriend te praten.

Ik gaf mezelf de 2de facepalm voor vandaag. Ik moet echt ophouden. Ik hoorde me telefoon trillen in mijn broekzak. Ik pakte het en ik zag dat ik een bericht.

Jordan: Stop met je zelf een facepalm te geven. Anders krijg een rode afdruk op je voorhoofd. En dat wil je niet. C: