IMAGO

Hoofdstuk 31 - Evil

Hoofdstuk 31 —  Evil

 

 

            Er was alleen een roos op de grond. Het was een vel rode roos, zo rood als bloed. Ik wist niet wat ik hier deed, het leek net dat ik in een zwart gat opgesloten was. Wat ik alleen kon zien wat een roos die riep om geplukt te worden.

 

            Ik liep met kleine passen erheen. En ik kreeg het steeds kouder als ik dichterbij de roos kwam. Mijn ogen waren zo wijd, om gevaar te spotten.

 

            Ik was zo dichtbij de roos, dat ik het bijna kon ruiken. "Mellie..." ik verstijfde helemaal toen ik de bekende stem van achter hoorde. Ik draaide me langzaam naar achteren om de geluid van zijn stem te volgen.

 

            Maar toen ik naar achteren keek zag alleen maar duisternis, en er geen enkel spoor van een persoon. Ik draaide me om, om al mijn aandacht terug te brengen naar de bloedende roos.

 

            Mijn ogen bulkte helemaal uit toen ik de fel oceaankleurogen me aanstaarde. Mijn hart klopte zo hard tegenaan mijn borstkas, het leek net of hij eruit wilde springen.

 

            Ik wilde iets zeggen, maar ik kon mijn stem niet vinden. Er groeide een glimlach op zijn lippen, die ik lang niet gezien heb. Ik kon mijn ogen niet wegvegen van zijn gezicht. Hij zag er zo blij uit.

 

            Er ontstond opeens beweging. "Zocht je dit?" vroeg Ace in zijn hele diepe stem en haalde de bloedende roos tevoorschijn, die hij achter zich verstopte. De roos zag er veel roder van dichtbij.

 

            Ace hand zat vol met rode spetters, die van de roos droop. Ace had nog steeds een vrolijk expressie, maar de mijne veranderde gelijk toen ik zijn hand zag.

 

            "Ace," zei ik een beetje geschokt. Ik wilde net de roos uit zijn handen pakken, maar alles vervaagde om me heen. Wat donker was werd lichter. Ace verdween van mijn zicht. En de rode roos die nu op de grond lag verwelkte helemaal in as. Ik kreeg het weer helemaal koud.

 

            "Wordt wakker, slaapkop!" hoorde ik iemand in mijn oor schreeuwen. En toen voelde ik pas de vocht die zich verzamelde in mijn pyjama's.

            Met een gil stond ik op en het voelde net of ik met mijn pyjama's in een rivier was gevallen, want ik was druipnat. Ik hoorde iemand naast me lachen, die ik heel graag wilde slaan. "Jordan!" gromde ik met al mijn frustraties.

            "Wat?" zei hij tussen zijn gelach. Het maakte me wel blij om zijn lach weer te horen, het leek wel dat ik zijn lach jarenlang niet meer heb gehoord. "Was het nodig om me nat te maken?" vroeg ik met een zucht.

            Jordan had een emmer in zijn handen, die trouwens leeg was, want de inhoud is nu geplakt aan mijn lichaam. "Uhm jaah, anders zou je nog steeds aan het slapen zijn."

            Ik liet nog een grom en gooide mijn kussen naar hem, maar hij ontweek het makkelijk. "Kom op Mel, we moeten ergens heen gaan," zei Jordan en hij gaf me een hele zoete glimlach.