IMAGO

Hoofdstuk 24 - Privé

Hoofdstuk 24 –  Privé

 

            Het kostte Ace een week om te revalideren.  Want ik zag zijn gezicht verschijnen tijdens scheikunde, die we op een maandag krijgen. Hij negeerde me volkomen, maar dat maakte me niet veel uit. Het was best wel rustig toen hij weg was.

            Ace werd als een held verwelkomd op school. Iedereen was blij dat hij weer op school was.  Ze waren wel teleurgesteld dat Ace de komende wedstrijden niet deel kan nemen.

            Ik hoorde iemand naast me neer ploffen. Ik keek van mijn scheikunde boek naar de persoon die naast me zat.

            Het was natuurlijk geen verrassing dat Jordan naast me zat. Maar wat me wel opviel was dat hij niet alter blij uit zag.

            “Hey Jordan,” zei ik met een brede glimlach. Ik was wel blij om hem weer te zien, na de moeizame weekend. Kan je het geloven, dat ik de hele huis schoon moest maken van me moeder. Weet je wat reden was. Nou ik had de vanille cake opgegeten. Ik kan er ook niks aan doen. Het leek wel of de cake mijn naam riep. Je gaat toch iets die overheerlijk is niet negeren!

            Ik hoorde Jordan iets mompelen, maar ik hoorde het niet goed. “Wat?” vroeg ik hem en trok meteen een wenkbrauw op.

            Er verscheen een frons op Jordan’s voorhoofd. “Ik zei ‘Hi’,” zei hij op een arrogante manier.

            Ik hield beide handen omhoog, om een hint te geven om me niet aan te vallen. “Is het weer tijd van de maand,” zei ik met een grijns die alsmaar groeide.

            Jordan gaf me amper een glimp, hij bleef maar naar de deur staren. Wat is er met hem? 

            Ik porde hem in zijn arm, maar hij maakte geen ene beweging. Dus ik probeerde weer te porren. Maar steeds kreeg ik dezelfde reactie, of je kan het zo zeggen dat ik juist geen reactie kreeg.

            “Jordan?” nog steeds geen antwoord. “Wat is er?” vroeg ik een beetje verward. Ik kreeg een bezorgd gevoel.

            Na een paar zijn naam noemen, had ik het opgegeven. Ik word volkomen genegeerd door Jordan, lekker dan. Ik zag opeens Jordan weg kijken van de deur.

            Ik hoopte nog of hij nog iets gaat zeggen, maar neeh hij begon al zijn aandacht aan scheikunde boek te geven. Ik voelde nu alle frustratie naar boven komen. Waarom word ik nou genegeerd. Ik heb namelijk niks gedaan om iemand te kwetsen.

            “Jordan, kan je nu vertellen wat er aan de hand is. En stop met negeren,” zei ik met een frons die steeds dieper werd.

            En dit keer draaide Jordan zijn hoofd naar mijn richting. Maar je kon geen ene emotie lezen van zijn gezicht. Meestal is het wel makkelijk om Jordan te lezen, hij is net een open boek. Maar nu hoe hard ik probeer, maar ik kom niet achter wat er mis is.