IMAGO

Hoofdstuk 39 - Limonade

Hoofdstuk 39 – Limonade

"MEL, WAAROM VERSTOP JE DAAR NOG, KOM!" schreeuwde Jordan, die ik bijna niet herkende. Ik kon hem nog net horen schreeuwen, door de harde muziek. Ik schudde mijn hoofd en staarde naar zijn konijnenoren. Jordan fronste een beetje en liep naar mijn kant toe. "KOM OP MEL," Jordan pakt mijn pols en trok me uit de kast en nam me mee naar een tafel waar iemand bij stond die zich verkleed had als een spook. "JORDAN LAAT ME LOS, IK WIL NIET DAT ANDEREN MIJ ZIEN," zei ik beschamend en hield een hand voor mijn gezicht, zodat niemand me kon herkennen.

"DOE NIET ZO KINDERACHTIG!" schreeuwde Jordan en gaf me speelse glimlach. "En dat moet jij zeggen," mompelde ik, hij hoorde me toch niet. Het is 30 oktober en dat betekent een ding... Halloween... Yay.

Normaal vind ik Halloween super leuk, want dan kijk ik de hele nacht naar horrorfilms. Het was een ritueel voor mij en Ace, alleen de laatste jaren hield Ace zich niet aan de ritueel, want feestjes waren veel interessanter voor hem. Verrader.

Het is raar om ook in zo'n feestje bij te wonen. Maar ik heb een goed reden om hier te zijn, hoe erg ik het ook vind.

"Wat doen jij hier?," zei ik en observeerde hem. Hij gaf mij een zwakke glimlach en keek meteen naar de grond. Ik zuchtte heel diep en liep naar Alex toe, ik ging naast hem zitten. Alex bleef naar de grond staren. Het bleef heel stil voor een tijdje, totdat ik het zat werd. "Ga je nog vertellen, waarom je hierheen bent gekomen in de kou?" Wie weet hoelang hij zat te wachten.

Alex zuchtte heel diep. "Uhm, ik ben hier gekomen om het goed te maken met je... Ik kan het niet meer aan dat je boos op me bent. Het spijt me Melissa voor alles... En-" Alex' stem begon een beetje te trillen, ik staarde naar hem en wachtte af totdat hij zijn zin af ging maken. "En ik heb gekozen om overgeplaatst te worden..." zei Alex na een aantal tellen.

Ik begon te fronzen. Wat bedoelt hij met overplaatsten, bedoelt hij verhuizen? "Ik ben de transfer-leerling die naar Zuid-Korea gaat voor 1,5 jaar," zei Alex na de awkward stilte. Nu pas begon het een connectie te maken. "En omdat ik binnenkort ga vertrekken naar Zuid-Korea, wilde ik het eerst goed maken met je." En deze keer was ik de gene die de grond interessant vond. "Ik kan het echt niet maken om weg te gaan terwijl iemand boos op me is. Dat kan mijn hart niet echt aan," zei Alex heel serieus. "Wow, ik klink echt als een meisje." Ik kon het niet laten om te glimlachen. "En hoezo is het erg om een meisje te zijn, huh," zei ik en deze keer keek ik hem aan met dezelfde glimlach op mijn gezicht. "Als ik een eerlijk antwoord geef ga je me dan wel vergeven?" vroeg Alex met een echte glimlach die ik lang niet gezien had. Het was voor een tijdje stil. "Ik vergeef je Alex," zei ik rustig en keek naar de sterren in de hemel. Ik voelde twee armen om mijn middel. Alex trok me naar hem toe en had zijn kin op mijn hoofd gezet. Mijn wangen werden gloeiend heet. Ik wilde hem van me afduwen maar de gedachtes verdwenen toen ik zijn stem en zijn snelle hardslag hoorde. "D-d-dank je wel Melissa... voor alles."

En nu sta ik hier in Alex' Halloween-Afscheidsfeest met de lelijkste kostuum, die ik later in de nacht ga verbranden. "MELISSAAAA!" hoorde ik Jordan nog eens mijn naam gillen. Hij trok mijn handen weg, die ik nog voor me gezicht hield.

"WAT!" schreeuwde ik met een zeur gezicht. Jordan zegde wat, maar ik verstond het niet. We stonden voor de tafel waar de vreemde spookpersoon op ons stond te wachten. "Wie is dat?" fluisterde ik in Jordans oor. Jordan keek naar de spook en begon te glimlachen en naar dat ding te zwaaien. De spook zwaaide terug en keek mij aan met zijn diep oceaanblauwe ogen, die ik al te goed ken. "Ace? Wat doe jij hier!" schreeuwde ik en liep naar hem toe.

"DE ENIGE ECHTE!" En hield zijn armen gespreid, die je niet echt zag door de laken, om een knuffel te geven. Ik rolde mijn ogen en sloeg hem op zijn buik. Ik hoorde hem kreunen van de pijn. "Komt ervan om te liegen," zei ik en pakte zijn beker en dronk het helemaal leeg. Het smaakte een beetje bitter. "En het is jou schuld dat ik deze domme sneeuwwitje-jurk aan moest doen!" schreeuwde ik naar Jordan en boorde mij wijsvinger in zijn borstkas. Jordan rolde zijn ogen en sloeg mijn hand weg. "Soms denk ik echt dat je altijd ongesteld bent," zei Jordan mopperend en had geheid een hand voor zijn mond. Ik keek hem heel vies aan. Wacht maar Jordan wacht maar.