IMAGO

Hoofdstuk 2 - Mr. Snuffie

Hoofdstuk 2 – Mr. Snuffie

Het is best wel veel reizen om eindelijk thuis te komen. Eerst de bus pakken die in de beurt van school is. Het kost 30 min te reizen. Alleen omdat het veel haltes heeft. Maar dan is de bus niet voor mijn huis, dacht mocht ik willen. Maar een paar straten verderop. Het kost me 15 min om dat stuk nog te lopen. In principe is dat niet zo erg, maar als het weer nou mee deed. Het regent pijpenstelen. Ik heb niks tegen regen, maar ik vind het gewoon niet leuk dat het moet regen als ik op dat moment buiten ben. Ik had al een slecht humeur.

Op dat moment toen ik net binnen ging stappen in mijn huis. Zag ik een auto op onze oprit. Ik herkende de auto niet. Het is ook niet dagelijks dat er een onbekende auto voor je huis staat.

Ik deed de deur achter me dicht. En trok mijn schoenen uit. En gooide ik mijn schooltas op de grond. Er zitten gelukkig nog geen boeken in anders, zou er een luid geluid van komen. “Ma, ben je thuis?”

Ik liep de keuken in, want daar zie ik me moeder regelmatig als ik van school kom. “Ma, van wie is die Au--??” ik kon me zin niet eens afmaken, want ik verstijfde helemaal. Ik zag een man die mijn moeder bij haar middel vasthouden.

Mij moeder draaide zich om, en maakt te zich los van de onbekende man. Ze bloosde helemaal van schaamte, geloof ik. “Melissa, heey hoe was school.” Zei ze heel nerveus.

Oh school was perfect, zoals altijd. “Ik ga naar mijn kamer.” Ik rende snel naar mijn kamer. Ik heb genoeg hoofdpijn voor vandaag. Ik ga denk ik even slapen.

Toen ik me kamer binnen stroomden. Deed ik mijn deur op slot en zuchtte ik inwendig. Ik staarde naar de deur voor een paar seconden. En draaide ik me om naar bed te gaan.

Laat me iets je vertellen, waarom ik nou zo reageer. Het is niet dat mijn moeder vreemd gaat of zo. Mijn ouders zijn wettelijk gescheiden voor 2 jaar lang. Ik heb nog wel contact met mijn vader, alleen niet heel vaak. De laatste keer was een aantal maanden geleden, hij had me wel gefeliciteerd voor mijn 17de verjaardag via een kaartje uit Japan. Mijn vader is een zakenman, dus hij moet vaak reizen. Dat zijn een van de reden waarom mijn ouders nu zijn gescheiden.

De probleem hier in is dat ik nog steeds niet over ben van de scheiding. Het heeft mijn leven nog moeilijk gemaakt. Het is moeilijk om de scheiding te verwerken. Want ik was altijd gewend, dat mijn ouders verliefd op elkaar waren. En dat ik ze elke dag zag met een glimlach op hun gezichten. Het maakte me altijd blij als ik hun zag. Maar toen ik hoorde dat ze gingen scheiden, stortte mijn wereld in. Ik werd depressief van.  Ik sloot me van de wereld. Ik had meer tijd nodig om het te verwerken.

Eindelijk begin ik het te accepteren dat mijn ouders niet meer bij elkaar komen. gebeurt er dit.

Ik lag inmiddels in mijn bed. En zag ik mijn knuffelbeer die ik bij mijn geboorte heb gekregen. Hij heet Mr. Snuffie. Hij is heel pluizig en heeft grote bruine ogen. Ik ben zo gehecht aan dat stoffige knuffel.

Ace en ik zijn in dezelfde maand geboren. Hij is 2 weken ouder dan mij. We hadden allebei dezelfde knuffel gekregen, alleen had ik een knuffel met bruine ogen en hij had het in het blauw. We speelde altijd samen met de knuffels. Denk je dat hij nog zijn knuffel heeft?

Ik deed bijna mijn ogen dicht, voordat ik geklop hoorde om mijn gesloten deur. Kan ik een keer ongestoord mijn dingen doen, bijvoorbeeld SLAPEN!

“Melissa, kan je deur even open doen. Ik wil met je praten” hoorde ik haar. Maar ik negerde haar. Ik deed mijn ogen weer dicht, maar geluk zit echt vandaag niet aan mijn kant. Want ik hoorde deze keer bonken op mijn deur.

“Melissa ik weet dat je niet slaapt! Doe de deur open. Nu” zei mijn oh zo geweldig moeder heel geïrriteerd.

Ik stond op en liep naar mijn deur en deed het open. Ik keek me moeder geïrriteerd aan. “Wat is er nou, moeder. Ik wilde net een schoonheidsslaapje doen.” Zei ik emotieloos   

“Melissa geen grote mond en ik wilde je aan iemand voor stellen. Maar je liep, of sterker nog rende weg.” Zei ze heel teleurgesteld. “Jammer genoeg kan ik je niet voorstellen, want hij is naar huis gegaan.” Zei ze heel verdrietig.

Misschien ben ik te hard voor der. Ze is al 2 jaar gescheiden, misschien heeft ze wel iemand nieuw nodig in haar leven. Maar dat betekent niet dat ik hem dan mag.  

Ik knikte naar me moeder, maar had geen zin om nog dieper in het onderwerp te gaan. Mijn moeder keek me aan en misschien begreep ze dat ik niet meer wilde praten over de onbekende man. “Uhm, avondeten is over 10 minuten klaar.” En toen liep ze weg.

Toen 10 minuten over was, ging ik naar beneden lopen, richting de keuken. Ik zag al dat mijn moeder al de tafel had gedekt.

We zaten in stilte de spaghetti te eten. Ik had geen zin in gesprek. Maar mijn moeder had andere ideeën dan ik. “En hoe was je eerste schooldag.” Ik keek moeder zonder emoties

“Geweldig.” Nam een hap van de overheerlijke spaghetti.

“Melissa, hij is niet zo slecht als je dat denkt.” Zei moeder uit het niets.

Ik keek me moeder heel boos aan. “En wie zegt dat ik op hem boos ben of zo. Ik ken hem nauwelijks. Ik wil niet eens over dit praten.”

Dat was de laatste wat ik zei en ik liep weg. Ik pakte mijn jas en schoenen. Ik had gelukkig nog mijn telefoon in mijn broekzak. Toen ik alles aan had getrokken ging ik naar buiten. Ik heb frisse lucht nodig.

***

Ik stond bij mijn kluisje totdat ik iemand hoorde die naast me stond. “Heey, Melissa ga je me nog een rondleiding geven?” ik wilde me een mentale klap geven. Ik was deze oen helemaal vergeten.

“Tuurlijk” zei ik heel sarcastisch. Om het minder sarcastisch te maken gaf ik hem mijn fake smiles.

 

“Beetje positief, Mel. Zo kunnen we elkaar beter kennen.” Ik keek hem domzinnig aan. “Oh kan ik je Mel noemen.” Zei hij heel vrolijk.

“Neeh” zei ik kortaf.

“Waarom niet, Vrienden geven elkaar bijnamen. En kijk eens aan wie is mijn vriend op deze school” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.

“En wie heeft gezegd dat we vrienden zijn?” zei ik met verbazing.

Zijn grijns werd steeds groter. “Oh Mel, sinds de eerste dag, dat gister was, hebben elkaar ontmoet waren we beste maatjes. We hebben zelf samen tekeningen gemaakt. Ben je het nu al vergeten.”

Ik keek hem met grote ogen aan. Is hij nou serieus. Weetje ik heb geen zin om met deze sukkel in discussie te gaan. “”Wat jij wilt, Jordan” zei ik zuchtend. En zijn grijns werd alsmaar groter.

“Kom we naar de eerste verdieping, want jij wilde oh zo graag een rondleiding.” Zei ik en rolde mijn ogen. Hij lachte en liep naast me. En zo liepen we naar de trappenhuis.