IMAGO

Hoofdstuk 20 - Gebroken

Hoofdstuk 20 –  Gebroken

 

Het was echt verrassend om iemand voor je oprit ziet staan om 11 uur in de avond. Ik was even bang, of de persoon me iets  wilde aan doen. Je weet maar nooit, want de laatste tijden loopt iedereen wel een mes op straat. Dit klinkt echt dramatisch. Ik geloof dat de drama-virus in ons familie heerst.

 

Ik liep naar voren voor een beter beeld, om de persoon te bestuderen.

 

“Mellie,” zei de persoon met een heel trillend stemmetje.

 

Wat het meest schokkend was, dat Ace voor me staat. Maar hij had een heel sip gezicht.

 

We waren heel stil voor een moment. Ik observeerde Ace. Wat mij het meest verbaasde, was dat hij in een van zijn handen een envelop bij zich had. De andere hand had hij als een vuist gebald. Zijn knokkels waren zo wit geworden. Ik maakte me een beetje zorgen om hem. Hij doet de laatste zo raar.

 

“Ik kan het niet meer Melissa,” zei hij nog steeds in dezelfde stem.

 

 “Wat bedoel je, je kan het niet meer?” vroeg ik heel verward en we maakte oogcontact. Ik snap er helemaal niks meer van. Hij is echt de weg kwijt. Het bevalt me echt niet hoe ik hem nu zo zie. Hij ziet er zo gebroken uit.

 

Ace schudde zijn hoofd en had nog steeds dezelfde emotie op zijn gezicht geschreven. Hij nam eerst diepe zucht. “Mellie, ik kan het echt niet meer,” zei hij daarna.

 

Ik raakte een beetje gefrustreerd. Hij zegt steeds dezelfde dingen. En niks was zinvol. Want het verwarde me nog meer.

 

Hij bleef zijn hoofdschudden. En hij verbrak de oogcontact na enige tijd. “Ace wat is er aan de hand?” vroeg ik fronsend. Maar hij keek me nog steeds niet aan.

 

Het was weer stil. Het beviel me helemaal niet. Na een goeie minuut stilte keek Ace me aan met zijn diep blauwe kleurogen. En deze keer kon er niks aan doen, maar ik verdronk in zijn ogen. Zijn ogen glinsterde zo mooi in de maanlicht.

 

Opgeven moment voelde ik iets tegen mijn hand geduwd wordt. Ik verbrak de oogcontact, om te kijken wat het was. Ik zag dat Ace de envelop aan me gaf. Ik begon toen te fronzen wat moet ik met de ding doen.

 

Ik keek van de envelop naar Ace en dan weer terug naar de envelop. “Ace, wat is dit?” vroeg ik hem. Maar hij gaf me geen antwoord, maar hij bleef me aan staren.

 

“Ace?” zei ik vragend.

 

Weer geen antwoord, maar deze keer was er beweging. Ace gewoon liep weg. Zonder om nog iets te zeggen. Is hij nu serieus?

 

Ace had zijn handen in zijn broekzakken gedaan. En hoofd hangend liep hij van mijn oprit weg. “Ace!” riep ik.