IMAGO

Hoofdstuk 46 - Farewell

Hoofdstuk 46 – Farewell

"Hi Peter! Weetje waar Alex is?" vroeg ik met een glimlach. Ik heb Peter voor zolang niet meer gezien. Hij zag er wat te bleek uit, dan normaal, en dat maakte me zorgen over zijn gezondheid. Zijn ogen zagen er heel moe uit, en de wallen hielpen ook niet echt. Peter keek me heel verbaasd aan, volgens mij had hij mij niet eens verwacht om langs te komen.

Ik kon gister Alex nergens vinden, ik heb zoveel berichten naar hem gestuurd. En ik hem ook eens geprobeerd om hem te bellen hij nam niet op. Ik wil hem nog een keer zien, voordat hij weg gaat.

Peters' gezichtsexpressie veranderde in een paar seconden van verbaasdheid naar bezorgdheid. "Oh god!" Peter begon zijn hoofd te schudden, en ik zag zijn rode vochtige ogen naar me aan staren. "Melissa, we weten ook net waar hij is, zijn koffer is al weg en niemand heeft hem gezien. Hij was gister nooit thuis gekomen." Peter zag er alsof hij zou neervallen, van alle stress. "Ik maak me zoveel zorgen," pufte Peter met moeite, zijn ogen waren zo verwijd. Peter rende snel naar binnen, en ik hoorde kokhalsgeluiden. De stress heeft zijn maag gevonden.

Ik volgde het geluid, en ik steunde Peter voor zijn last. Mijn hart klopte veel te hart tegen mijn borstkas. Waar kan die jongen nou weer uithangen. Waarom gedraagt hij zich nou weer zo, hij kan toch niet zo vertrekken, gaat hij überhaupt wel vertrekken?

"Peter, hoe laat is Alex' vlucht?" vroeg ik met spanning, ik kon het niet laten en begon op mijn nagels te bijten. "Over 2 uur, maar ik denk niet dat hij zo vertrekt! Dat zou hij nooit doen!" zei Peter met zekerheid. Ik knikte in zijn richting, maar ik vertrouwde zijn woorden niet.

We hoorden de deurbel gaan. Peter rende richting met hoop, om Alex weer te zien. Maar jammer genoeg stond hij niet voor de deur. "James?" ik keek met opgetrokken wenkbrauw naar de voordeur. James zag er ook niet al te goed uit. Wat gebeurt er, vandaag?

"Is ze nu veilig? Heeft ze nu meer beveiliging?" Peter vroeg dit allemaal aan James, die steeds de grond aanstaarde. Ik begreep niet waar ze het overhadden, maar ik wilde niet mee bemoeien. "Ik hoop dat ze nu de pillen, niet meer los slingeren," zei Peter met een snik. Volgens mij ben ik hier op de verkeerde moment.

Ik had geen zin meer om mijn tijd te bedreven, ik wil Alex vinden. Peter en ik hadden een plan gemaakt om gesplitst te zijn en Alex te zoeken. Ik was onderweg naar de bus, en ik stuurde een bericht naar Jordan of hij Alex had gezien. Ik kreeg geheid een bericht van hem, waarin stond dat hij Alex sinds gister niet meer zag.

Ik maakte me alleen maar zorgen, ik wist ook niet hoe ik hem moet vinden. James zei dat hij hem ook niet meer kan vinden, hij is overal heen gaan, om hem te kunnen vinden. Dus hoop was ook ver te zoeken.

Me telefoon ging af, het leek net of mijn hart was gestopt met kloppen. Ik drukte de koude scherm tegen mijn oor. "Melissa, waar ben je? Je zou toch even langs komen, om me wat te vertellen?" Ace zware stem zwom in mijn oren. Met teleurstelling gaf ik Ace zijn antwoord. "Ik kan niet, er is iets tussen gekomen," probeerde ik hem wijs te maken. Het is wel de waarheid... En ik wilde hem stiekem niet zien...

Ik weet dat er wat tussen Ace en Alex is gebeurd. En ik wil niet dat Ace er mee gaat bemoeien en zorgen gaat maken. Ik weet als Ace zich zorgen maakt, dat hij heel overspannen is, best eng om dat mee te maken. "Oh, wat ga je dan doen?" ik hoorde in zijn stem dat hij mij niet geloofde.

"Uhmm, Jordan, Ja Jordan ik kom eraan. Ik moet gaan bye~" ik hing de telefoon op. En deed het snel in mijn broekzak. Hopen dat Ace me niet terugbelt.

De enige plek waar niemand was heen gegaan, was de vliegveld.

Het kostte maar 20 minuten en ik bereikte de vliegveld. Ik had nog net een uur voordat hij zijn vlucht moet pakken. Ik volde de zenuwen groeien in mijn maag. Nadat ik gevonden had welke terminal hij was, rende ik zo snel mogelijk erheen.

Ik was wel een beetje verdwaald. Ik heb niet veel gevlogen in mijn leven, dus het snappen van een vliegveld ging wel heel moeilijk. Ik raakte helemaal moe van het rennen, en nam goed adem.

Ik ging weer lopen en probeerde de borden te lezen, zonder op te letten op de weg. Geen enkel seconde later botste ik tegen een jongen aan. "Let op waar je loopt, leeghoofd!" zei de Aziatische jongen stressvol. Ik observeerde hem snel, hij was helemaal gekleed in zwart, hij had zelfs een mond kapje op. Ik keek hem heel vies aan. "En wie ben jij om dat te zeggen?" Hij rolde zijn ogen en keek naar zijn horloge, en zuchtte meteen heel diep.

"Door jou, sukkel, heb ik mijn bus gemist, en ook bedankt, ik hoop dat je onderweg valt," en dat zei hij met een brede sadistische glimlach. Hij gaf me een laatste blik en liep zo weg, zonder nog een iets van mij te horen. "Nou ik hoop dat jij je volgende bus ook mist," mompelde ik onder mijn adem, maar natuurlijk gaat hij dat niet horen.

Het kostte me maar een paar minuten om de terminal te bereiken. Ik probeerde Alex te vinden. Er was minder dan 30 minuten nog over, voordat hij officieel weg was. En ik weet zeker dat hij hier is.

"Melissa?" ik draaide met een ruk om en zag hem eindelijk voor me neus. "Wat doe je hier?" vroeg hij verbaasd. Ik weet niet hoe en waarom, maar ik knuffelde Alex meteen. Ik voelde Alex armen over me heen, hij knuffelde terug.

"Hoe durf je te verdwijnen, en niemand te vertellen. Iedereen was bezorgd!" zei ik op mijn sipste toon tegen zijn borstkas. Alex' hand klopte op mijn rug. "Het was niet de bedoeling om dat te doen," mompelde hij. "Ik dacht je geen afscheid wilde nemen..." fluisterde ik, en ik weet zeker dat hij me hoorde.

Alex liet me los en nam een stap naar achter. "Melissa," Alex' vinger duwde mijn hoofd omhoog zodat ik recht in Alex ogen kon kijken. De grasgroene ogen, zagen er niet meer zo groen uit. "Ik wil geen afscheid nemen," zei hij en nam een stapje naar voren. Ik keek hem raar aan. "Wa-" Mijn ogen waren zo wijd van de schrik, Alex' lippen waren op de mijne gedrukt. Mijn ogen sloten langzaam dicht, zijn warme lippen deden het werk, en ik, ik liet hem dat doen.

Alex beet op mijn lip en opende zijn ogen. Hij nam een stap naar achter en gaf me zijn killer-smile. "Kan je op me wachten Melissa," ik weet niet wat er allemaal gebeurde, alles gebeurt veel te snel. "Ik zal voor je vechten."

Alex kuste mijn wang voordat hij wegging en zijn vaarwel zei.

"Als jij het toelaat..."

***

Yooo Mates!

Hope U like it!

Lol, ik probeer het lang te maken, maar het is weer niet gelukt XD

Sorry voor mijn foutjes!

B E D A N K T  voor het L E Z E N

***KRESJMA***