IMAGO

Hoofdstuk 4 - Vrijwilligheid

Hoofdstuk 4 – Vrijwilligheid

Het was heel stil in de klas. Iedereens ogen waren naar onze richting gericht. Ace keek me heel geïrriteerd aan. Wat heb ik nou weer fout gedaan. Alsof de wereld alleen over hem draait. "Waarom vraag je hem niet dan." Zegde ik heel frustrerend. Ik werd steeds bozer, omdat hij zo intimiderend terugkijkt.

"Melissa ik ga nog een keer zeggen. Wie. The. Hell. Is. Hij" zegde Ace heel klam en tegelijkertijd ook heel intimiderend.

Ik keek Ace heel arrogant en wilde hem antwoorden, maar ik was al te laat. "Heey man, ik ben Jordan en ben nieuw op deze school." Zei Jordan met een glimlach, maar zag er zo nep uit.

Ace keek me niet meer aan, want hij gaf mijn domme vriend die ik gister heb ontmoet de volle aandacht. "Ik had jouw niks gevraagd, dus wil je bek dicht houden." zei Ace heel agressief. En hij gaf Jordan een van zijn klassieke vieze blikken.

Ace is heel agressief en wordt ook heel snel boos. Hij voelt zich vaak aangevallen. En wat doet dan die oen. Hij begint met zijn handen te praten (figuurlijk). En laten we daar niet aan komen. "Ace, dit is mijn nieuwe vriend, Jordan McCall, die ik gister had ontmoet. " zei ik met mijn stem die wat hoger nu klinkt.

Ace leek wel of hij kon ontploffen. Zijn mond ging open om iets te zeggen, maar werd tegen gehouden door de docent die net binnen liep. "Studenten, neem plaats en pak jullie boeken!"

Ace keek me heel intimiderend aan en zei "Dit gesprek is nog niet afgelopen!" brulde Ace naar me. Iedereen begon nu al te fluisteren wat er net was gebeurt en keken me heel raar aan. En zeiden dingen in andermans oren.

"Ace Carter, is er iets aan de hand, waarom je net zo brulde naar Melissa?" vroeg onze aardrijkskunde docent: Mr. Peters.

Ace negeerde de vraag die Mr. Peters aan hem vroeg. En hij liep naar een van zijn beste vrienden, want daar was een vrije stoel.

De les was al begonnen. We hadden het geloof ik over vulkanen ofzo. Ik lette niet zo op in de les, ik was meer in mijn gedachtes verdwaald. Op geven moment keek ik naar Jordan, want hij was zo stil.

Jordan keek me heel raar aan de hele tijd. Ik wilde iets zeggen en deed daarom mijn mond open. Maar ik werd onderbroken door hem zelf. "Wat was dat allemaal?" vroeg Jordan heel fronsend.

Hoe moet hem dat uitleggen in het kort. Nou, de gozer die net hier stond heet Ace Carter. Hij is mijn Childhoodfriend (enemy). Ik kende hem al sinds mijn geboorte. Hij is de reden waarom ik op school gepest word. Meer als, dat hij mij pest. Hij heeft mijn hele leven tot nu toe zuur gemaakt. Hij is heel agressief en denkt alleen aan zich zelf. Een of andere manier is hij heel jaloers, of hij mijn leven kan besturen. De oen. En ik kan zo door gaan. Na een paar seconden ga ik een antwoord. "En lang verhaal."

Ik keek weg van Jordan, ik wilde zijn gezicht niet zien. Ik keek achter me om en zag Ace naar mijn richting kijken met een heel boze blik. Ik keek gelijk weg. Dus hij keek me de hele tijd, daarom voel ik me heel ongemakkelijk. Jordan kuchte heel hard. Ik keek Jordan recht in zijn ogen. "Nou, je vriendje is best wel jaloers." Zei Jordan heel serieus, maar hij moest gelijk lachen. Jordan en serieus gaat niet samen.

 Ik moest ook lachen maar houden het in. "Hij is mijn vriendje niet, gelukkig!" zei ik heel vlug en boos. En Jordan moest harder lachen. "Okay, je ex dan." Zei hij tussen zijn gelach.

"McCall, je verstoort de les. Is mijn les niet boeiend voor je genoeg?" vroeg Mr. Peters frustrerend.

Jordan had weer controle van zijn lach en zuchtte heel diep. "Sorry Mr. Peters." Zei hij.

Toen waren we een tijdje stil. "Oh en hij was ook mijn ex niet, sukkel." Fluisterde ik. En toen moest Jordan heel hard lachen en ik giechelde door zijn gelach.

"McCall, dat was jou laatste waarschuwing. Na Blijven!" zei Mr. Peter gefrustreerd. Toen stopte Jordan met lachen en keek met een dode blik richting de docent. En daardoor moest ik gaan lachen, maar had mijn hand voor me mond om geen geluid te maken, maar was niet succesvol. Jordan draaide zijn hoofd om mij aan te kijken. En gaf me dezelfde blik die hij Mr. Peters gaf. En toen kon ik het niet houden, en lachte heel hard.

"Hale, Na Blijven!" schreeuwde onze geweldige aardrijkskunde docent naar me.

Mijn gelach stopte gelijk, en fronsende naar Jordan die een grote grijns op zijn gezicht had. Oh je weet niet hoe graag ik die grijns weg wil klappen.

"Bedankt voor je vrijwilligheid om samen na te blijven." Fluisterde Jordan in mijn oor.

***

De volgende uur had een vrije uur. Jammer genoeg had Jordan geen vrij, hij had rekenen. Ik ben heel gewend geraakt om met Jordan te praten. Het is fijn om weer vriend(en) te hebben. Ik voel me ook meer vrolijker om met Jordan te praten, ik lach meer door hem. Het is fijn dat je iemand hebt die om je geeft.

Ik liep naar mijn kluisje om mijn andere boeken te pakken voor mijn volgende lessen. Onze school hebben de oude kluizen nog, waar je met een code moet openen.

Ik stond voor mijn kluis en draaide mijn code in: 52-4-12

Ik pleurde mijn boeken in die ik al had gebruikt. En pakte mijn wiskunde en Spaanse boek die ik nog nodig heb voor de lunchpauze.

Ik deed mijn kluis dicht en deed mijn rits van mijn rugzak ook dicht. Ik draaide me om en kwam oog in oog met een woedende Ace.

Ace duwde me tegen mijn kluis aan. Onze lichamen waren op elkaar geplakt. Er was geen ruimte tussen onze lichamen. Waarom doet hij dit zo vaak. Ik ken nog de andere keren waar hij me heel intimiderend kijkt net als nu.

Zijn hand leunde tegen mijn kluis, net naast mijn hoofd. Ace keek me recht in mijn ogen aan. Ik keek hem ook aan, en het leek wel dat vuur in zijn ogen waren. Hij fronste diep.

Hij leunde naar voren, tot dat onze neuzen elkaar raakten. Mijn hartslag ging te keer. Ik kon mijn hartslag in mijn oren horen, is dat normaal?

En toen opende Ace zijn mond. "Mellie, ik wil jou niet zien met hem in je buurt." Er was iets in zijn ogen die me iets wilde vertellen, het glinster zo mysterieus.

En sinds wanneer gebruikt hij de oude bijnaam die hij me gaf toen we 5 jaar waren. Ik moest wel van blozen, ik heb het lang niet meer gehoord. Hij herinnerd zich nog wel.

Toen keek Ace me nu meer intimiderend aan. "Blijf uit zijn buurt." Zei Ace serieus.

En toen leunde hij wat naar achter, en kregen we meer ruimte tussen onze lichamen. Ace keek nog steeds fronsend en liep weg.

Ik leunde nog steeds tegen mijn kluis aan. En ik was bevroren om mijn plek.

Wat the Hell is er nou gebeurd.