Hoofdstuk 23 - Depressief
Ik liep uit mijn laatste les. Ik had net mijn Engelse les. We kregen als opdracht om een literatuurwerkstuk te maken. Ik was wel blij mee met de opdracht, het is altijd leuk om een boek te lezen. En toevallig had ik gister mijn favoriete boek uitgelezen: Divergent.
Toen de les gelijk voorbij was, rende ik zo snel mogelijk de les uit. Ik had een afspraak met zo’n jongen van de basketbalteam, ik geloof dat zijn naam James was. Ik moest voor hem een werkstuk maken, dat over de menselijke lichaam ging.
Nadeel van rennen was dat mijn zwarte bril steeds afzakte. Ik moest het steeds optillen met mijn wijsvinger. Het is wel vervelend dat het steeds gebeurde.
Ik moest eerst naar mijn kluis gaan om de stomme werkstuk, die me 1 week kostte om te maken, te pakken. Daarna moest ik naar de basketbalveld gaan om het aan hem te geven.
Het was heel druk bij de kluisjes. Het was bijna onmogelijk om je kluisje te bereiken met zo’n drukte.
Uiteindelijk heb ik het gevonden. En deed het met een ruk open. Wat er toen gebeurde had ik helemaal niet verwacht.
Er vielen honderden kleurrijke enveloppen uit mijn kluisje. Met mijn naam erop, alhoewel mijn bijnaam: Nerd.
Er waren roze, paarse, gele, groene en blauwe briefjes overal. Ik schaamde me wel, want iedereen zat naar me te staren. Ik hoorde mensen grinniken, lachen en zag dat er heel aan het grijnzen waren. Zelf mijn zogenaamde vrienden zaten me uit te lachen. Thanks for the support,bitches!
Aandacht beviel me nooit. Ik haat het als ik de middelpunt ben van iets. Het gevoel dat duizenden ogen naar je zat te staren, klinkt mijn niet heel ideaal.
“Ah Nerd, van wie zijn deze liefdesgedichten. Zeg me niet dat je een geheime aanbidder hebt,” zei de onbekende jongen naast me met een verschrikkelijke grijns op zijn lippen en hij gaf een speelse knipoog. Ik hoorde omheen mensen aan het lachen. Het gaf me een slecht gevoel, hoe gekleineerd ik me voelde.
Ik zag van mijn ooghoeken Ace en zijn vrienden high fives elkaar gaven. Zo als gewoonlijk waren het hun met hun achterlijke geintjes.
Mensen omheen gaf me meer ruimte om de troep op te ruimen. Het was niet dat ze mij meer ruimte gaf, oh neeh was dat maar zo. Ze gaven ruimte omdat de gang nog iets te zeggen heeft.
Ik heb geleerd de aantal maanden, dat je beter de groep je aandacht geeft anders gebeurt er iets en dat je graag niet wilde gebeuren. Dus daarom stond ik op van de grond. Om initiatief te tonen om naar hun gezeik te luisteren.
JE LEEST
IMAGO
Novela Juvenil"Melissa ga je om omkleden, het is bijna tijd!" schreeuwde mijn moeder van uit de keuken. "Tijd waarvoor en ik heb gewoon mijn schone kleren aan!"riep ik terug. "Geen grote mond jonge dame. De familie Carter komt op bezoek." hoor de ik. Toen de woo...
