IMAGO

Hoofdstuk 27 - Vertrouwen

Hoofdstuk 27 – Vertrouwen

 

            *** ALEX POV ***

 

            Ik stapte net uit mijn rode BMW- serie 8, ik ben zo trots om met zo’n auto te rijden. Ik had de auto gekregen toen ik mijn rijbewijs net had gehaald.

            Ik liep met mijn rugtas op mijn rug richting de schooldeuren. Ik wilde net de deur openen, maar ik zag van mijn ooghoeken de zwarte auto van Ace binnen rijden. Ik heb heel lang niet meer met hem gepraat, maar het is niet mijn schuld, want Ace negeert mij. Ik weet niet eens wat ik gedaan heb. Ik heb zoveel pogingen gedaan om met hem te praten, maar elke keer is het geen succes geworden. En daarom heb ik het opgeven, maar diep van binnen voel ik me schuldig dat ik de vriendschap van jarenlang niet herstel.

            Ik bleef naar de zwarte auto kijken. Ik zag dat Ace niet alleen was, want iemand zat naast hem die heel bekend eruit ziet. Nadat de auto geparkeerd was, stapte Ace als eerst eruit, hij had de meest grote glimlach op zijn gezicht dat ik heel lang niet meer gezien hebt.

            Na een paar seconden kwam de persoon die ook in de auto zat eruit stappen. Het was een meisje, wat zal het anders zijn. Maar het meisje zag er zo bekend uit. Donker bruin haar die bijna zwart lijkt en grote lichtblauwe ogen, dat is maar iemand die zo eruit ziet… Melissa.

            Wat doet Melissa in Ace’s auto. Beter gezegd wat doet Ace met Melissa. Ik dacht dat ze elkaar niet mochten. En nu staan ze zo dichtbij elkaar, en elkaar een glimlach geven.

Ik krulde mijn handen in vuisten. Ik voelde van binnen een druk groeien, dat ik niet fijn vindt om te voelen. Het voelt alsof ik belazerd ben, het is nog erger dat het van 2 mensen komt waar je omgeeft.

            Ik kon de pijn van binnen niet handelen. En stroomde de school binnen. Ik liep langs de aula van de school, mijn handen waren nog steeds gebald in vuisten. Mijn vuisten waren spierwit geworden, van het knijpen.

            “Hey Alex.” Hoorde ik een wel bekende stem die ik lang niet gehoord heb. Maar ik ben niet in de moed om een praatje te houden met iemand. “Niet nu Jordan,” zei ik heel bitter.

            Ik wachtte niet op zijn antwoord en liep richting de kluisjes.

            De kluisjes waren zo druk dat ik de persoon die ik wilde spreken niet zag. Na een paar minuten gefrustreerd om je heen te kijken. Heb ik eindelijk de persoon gevonden waarmee ik wil praten.

            Ik voelde alle woede die in me verstopt was los komen. Ik liep richting Melissa’s kluisje. Elke stap die ik nam werd ik steeds bozer en fronste ik dieper.

            Ik stond zo dichtbij Melissa, dat ik haar roze parfum rook. Normaal zou het me rustig maken als ik de geur me overheerst, maar mijn woede nam mijn hele lichaam over.

            “Wat moest dat allemaal voorstellen!” schreeuwde ik nadat ik de kluisje van der dichtgooide. Melissa schrok van de impact en keek me aan met haar wijde lichtblauwe ogen. Ik bestudeerde haar gezicht, ze had zo’n mooie ronde gezicht met een heel schattig neusje dat een beetje aan de rode kant was.