IMAGO

Hoofdstuk 36 - Zenuwen

______

Hi, sorry voor het lang wachten! Ik wilde volgende week al Updaten, maar mijn hoofdstuk die ik schreef was weg, dus ik moest alles weer opnieuw schrijven.... Je weet echt niet hoe verdrietig ik was! Maar alles is weer opgelost. Ik hoop dat jullie ervan gaan genieten... En het is een lang hoofdstuk. BruH!

_______

Hoofdstuk 36 – Zenuwen

Het gezicht van Ace bleef in mijn hersenpannen branden. Het zag er zo teleurgesteld en tegelijkertijd boos uit. Ik voel mijn hart doormidden breken, als ik nog langer aan denk dat ik afstand van Ace moet nemen.

Sjokkend liep ik naar mijn economielokaal. De gangen waren zo stil, dat ik niet eens merkte dat ik in eigen gedachtes verdween. Ik had geen zin om naar de tijd te kijken, want ik weet zeker dat ik laat was voor mijn eerste les.

Na een paar minuten lopen, zag ik eindelijk mijn economielokaal. Normaal zou ik blij zijn, na al de trap lopen, maar deze keer wil ik gewoon niemand zien.

Ik kwam de lokaal binnen en ik zag dat iedereen al in de lokaal was, en bij iedereen bedoel ik ook de docent, miss Rob. En trouwens ze zag niet al te blij uit met mijn presentie. "Ah Miss Hale, dacht je even om toch naar de les te komen?" zei ze geïrriteerd. "En wacht jouw onschuldige reden om een kwartier van de les niet te volgen?" Deze vrouw komt op mijn zenuwen!

"Vertraging," mompelde ik en bleef oogcontact te vermijden, want ik heb genoeg mensen teleurgesteld. Miss Rob begon op haar stoel te zitten een boek van haar tas te pakken. "Omdat het je eerste keer dat je laat bent, kom je met een waarschuwing weg, maar geloof mij maar dat ik de volgden keer niet zo mild ben, begrepen," zei ze met een zure gezicht. Ik probeerde mijn ogen niet te rollen. Miss Rob probeert altijd streng over te komen, maar het lukt niet bepaald als de klas niet mee werkt, want ze kan ons niet handelen.

Ik knikte naar haar richting en liep meteen weg om een vrije stoel te vinden. Nadat ik een stoel gevonden had, zag ik Abigaïl met haar haar spelen en als een debiel op haar kauwgom zat te kauwen. Het irriteerde me mateloos dat ze dan niet gepakt wordt, omdat ze freaking kauwgom in haar mond heeft. En als ik iets me mond heb moet ik meteen weggooien. Weet je hoe erg het is om snoep weg te gooien. Wat een structuur hebben we hier op school – sarcastische Melissa op trek!

Nadat ik op mijn plek zat, pakte ik meteen mijn schrift om erin te gaan tekenen. Je denkt toch niet dat ik naar die zeikende vrouw ga luisteren. Weetje hoe eentonig ze praat.

Ik begon meteen een zon te tekenen, die geheid een boze gezicht kreeg. En weer kwam Ace in gedachtes voor. Ik snap hem niet meer. Ik probeer alles in orde te houden, zodat iedereen blij en normaal zijn leven kan leiden. Heeft hij niet gemerkt dat toen ons vriendschap onthult was dat iedereen een probleem daarvan maakte. Ace ziet het niet maar ik wel.

Het is allemaal zijn schuld, dat we nu in zo'n positie zitten. Hij wilde ons vriendschap aan iedereen tonen. Als we dat nou niet hadden gedaan, zou Abigaïl niet achter me kont aan rennen.

Het maakt me echt heel depressief dat Ace niet ziet dat ik alles willen oplossen, ook al loopt het niet voor mij goed af, ik wil gewoon dat het weer zoals het oude was, ook al ben ik mindergelukkig. Maar hij is een eigenwijs persoon, daar kan je niet tegen op.

Ik begon in mijn schrift te krassen en te knoeien. Ik wist echt niet wat ik tekende, maar dat kan komen omdat ik me ongemakkelijk voelde. Ik voelde steeds dat iemand naar me keek. Dus ik draaide me om en zag Abigaïl te grijnzen, als een seriemoordenaar. Maar het was niet in mijn richting, dus ik liet het gaan en had weer al mijn aandacht mijn schrift.