IMAGO

Hoofdstuk 37 - My Bad

Hoofdstuk 37 – My bad 

Ik weet niet hoelang ik voor de voordeur stond, want op geven moment had ik het door dat mijn buurvrouw me raar aankeek. Sorry hoor dat de geur van de rozen me naar een andere wereld brengt, waar ik geen zorgen heb. Wie wist dat een simpel bos bloemen me beter zou laat voelen.

Ik zwaaide awkward naar mijn buurvrouw en zocht meteen mijn verdomme huissleutels in een van mijn broekzakken. De bos bloemen viel bijna uit mijn handen, nadat ik mijn sleutels had uitgevist.

Met een zucht opende ik mijn voordeur. Eindelijk een plek waar ik me rustig kan voelen, en alle drama achter me kan laten. Het is fijn dat je zo'n plek hebt. Je eigen plek waar je zelf kan zijn, dat is mijn thuis...

Ik was verrast dat de lichten aan waren, want mijn moeder was nog lang niet thuis. Vreemd...

Ken je die truc, waarbij je met je voet je schoenen uittrekt. Nou dat probeerde ik ieder geval, en geloof mij maar ik viel bijna op mijn snuit. Nadat het mij gelukt was een schoen uit te trekken, stond ik verstijfd naar een punt te kijken. "Oh daar zijn de rozen."

"Hoe kom je hier binnen?" vroeg ik verbaasd, maar je hoorde de zachte frustratie erin. De glimlach op zijn lippen vergrote mijn frons op mijn voorhoofd. En ik dacht nog even dat de drama achter me was, nee Melissa, de dag is nog lang niet over. Zucht...

"De Reserve sleutel, duh," zei de persoon met een grote smoel op zijn gezicht. Hij gooide de sleutel naar boven en ving hem meteen, dus dit moet me bewijzen dat hij echt de reserve sleutel heeft of via achtertuindeur is gekomen, want geloof me ma vergeet bijna altijd de deur te sluiten. Reminder, doe altijd de achtertuindeur op sloot, voor de geval dat een moordenaar binnen loopt... Oh wacht ik kijk er nu naar eentje, hij doodt mijn tijd voor zijn plezier. Dubbel zucht...

"En hoe heb jij die sleutel?" vroeg ik op een kalme manier, het niet fijn om mijn stem te verheffen. Niet voor mijn stembanden en voor de arme buren.

"Nicole gaf me er een, voor noodgevallen," zei Ace die naar mijn richting liep. Mijn moeder is echt een verrader, ze kiest altijd de kant van de duivel. En weer blijkt het dat ze een zwakke ziel heeft voor pretty faces. Heeft ze nooit van gehoord dat ze niet naar pretty faces moet luisteren...

Ace pakte de rozen uit mijn handen en liep vervolgens de keuken in. "Maar er is geen noodgeval?" zei ik en keek om me heen of iets in de fik was. "Dus waarom ben je hier." De reden wilde ik echt horen, want kom op wat heeft hier te zoeken. "En hoe kan je nou bos rozen kwijt raken?!" Serieus hoe kan dat?

"Ik ben hier om jouw bittere gezicht te vervormen naar wat zoeter versie," zei Ace en begon te grinniken. Komt het door mij dat zijn reden te eng klinkt. "En sorry hoor dat ik niet kan multitasken. Ik kan niet je favoriete ijs, chocolade taart, 6 verschillende Milka repen, 2 pakken zoet/zout popcorn, onze favoriete film (serie) en nog eens de rozen met 2 handen vasthouden. En dan vervolgens de deur openen, de kans was groot dat iets zou vallen. My bad."

"Taart?" Je kan me niet blijer maken met taart en ijs. "Is dat echt de enige ding dat je hebt gehoord?" vroeg Ace die tegen de deuropening leunde.

"Heb je slagroom bij je?" vroeg ik onmiddellijk, niks maakt het beter dan slagroom. Dat mengsel is hemels. Ace schudde zijn hoofd. "Dus dat was het dat ik vergeten was." Hoe kan je in hemelsnaam zoiets vergeten.

"Wees blij dat ik een extra bus heb, anders zou je zo naar huis mogen gaan," zei ik met een neppe boze blik. Ace hield zijn handen in de lucht voor zelfdefinitie, of dat zou helpen als ik hem zo aanvallen.