IMAGO

Hoofdstuk 13 - Trucje

Hoofdstuk 13 –– Trucje

 

Ik stond verstijfd toen ik achter de bankje stond. Is dat werkelijke Jordan. Maar dan een verdrietige versie van Jordan. Ik heb nog nooit Jordan zo gezien. Het maakt me heel verdrietig om mijn enige vriend zo te zien.

Met mijn gewijde ogen keek ik Jordans achterhoofd aan. “Jordan?”

De jongen met zwart haar deed zijn handen weg die voor zijn ogen waren. Hij draaide zijn hoofd naar mijn richting. Hij had rode opgezwollen ogen, die nog vol zat met tranen. Heeft hij gehuild?

 Jordan keek me goed aan, hij fronste erbij. “Emo meisje? Ben jij dat?” vroeg hij sniffend. Hij wreef in zijn ogen.

Ik probeerde om me geen facepalm te geven. Ik schudde mijn hoofd en liep naar hem toen om naast hem te zitten. Ik zag Jordan weer in dezelfde positie zitten, met zijn handen voor zijn ogen. Ik hoorde hem een paar keer snikken.

Dit is echt moeilijk. Ik ben nooit in zo’n situatie geweest. Ik weet niet wat ik moet doen. Het is best wel lastig om iemand te troosten.

Wat ik als volgt heb gedaan, was een arm over Jordans schouders gedaan voor meer steun. Dit is de moeilijkste stuk. Wat je moet zeggen. Ik ken zijn situatie natuurlijk niet. Ik wil hem niet kwetsen. Dan heb ik de meest cliché zin gebruikt. “Jordan, als komt goed.”

Jordan schudde zijn hoofd en keek weer op. Hij keek me recht in mijn ogen. Hij had nog tranen in zijn ogen. “Nee Mel. Het gaat juist slecht. Slechter dan ooit,” zei hij met een trillende stem en snifte tussendoor.

Mijn hart brak, om hem zo te zien. Maar als ik eerlijk mag zijn wil ik weten wat er aan de hand is.

Na een paar minuten stilte deed Jordan zijn mond open. “Ik heb weer ruzie met mijn ouders, maar deze keer was het best heftig,” zei Jordan heel stil en schudde zijn hoofd.

Dit maakte me stil. Jordan heeft dus vaak ruzie met zijn ouders, waardoor hij zo verdrietig van wordt. Hoe durft zijn ouders hem zo verdrietig te maken. Ik werd een beetje boos om de feit dat Jordans ouders, flut ouders zijn.

Ik gaf Jordan een knuffel, zittend. Je weet niet hoe ongemakkelijk en moeilijk dat is. Ik hoorde Jordan een aantal keren snikken.

Weer na een paar minuten stilte, verbrak Jordan het weer. “Mel, hoe heb je me eigenlijk gevonden,” zei Jordan met verwarring geschreven op zijn gezicht. Hij keek me recht in mijn ogen aan.

“Laat me het zo zeggen, mijn instinkt riep me naar het park. En ik had zin in ijsjes!” zei ik op wat vrolijke stem.

Ik bedacht me iets. “Als we over ijsjes praten, waar is het? Ik had het nog in mijn handen,” zei ik denkend. Ik keek om mee heen, en dat deed Jordan ook.

Toen ik na achter keek zag ik mijn gesmolten ijsje op de grond, het leek dat mijn hart stil stond. “Neeeeeeeeh, mijn overheerlijke ijsje!” schreeuwde ik dramatisch. Hoe the hell is het daar belandt.

Ik hoorde Jordan grinniken. Oh hij geniet van mijn pijn. Ik had mijn armen over elkaar en leunde tegen de rugleuning van het bankje. Ik fronste ik keek vooruit. Ik wil mijn ijsje terug…

Dit is niet de moment om kinderachtig te zijn. En vooral niet waarbij Jordan heel verdrietig is.

Ik keek naar Jordan en zag hem met een glimlach, maar zijn ogen spraken iets anders. Ik kan dit niet aan, ik moet hem opvrolijken.

Ik zat na te denken, wat we konden doen. In toen schoot er iets in me binnen, ijsjes!

Dat wordt een win- win situatie, want hij heeft pret en dan heb ik weer een ijsje.