Hoseok: Dlatego nazywają mnie Mistrzem, kochanie. Teraz twoja kolej. Powiedz to.
Yoongi: Jeśli tak bardzo chcesz mojej pomocy, musisz mi coś dać w zamian. Coś, czego nie mogę dostać nigdzie indziej ...
Namjoon: Jeśli chcą cię zabrać z powrotem, musz...
„Mogę cię zostawić z wilkami," powiedział, gdy opuściłaś namiot Yoongiego. "Ale ze mną lepiej ci będzie."
Skrzywiłaś się na niego. "Więc mam wybór między watahą wilków a ich przywódcą?"
"Jeśli masz zamiar znaleźć się wśród wilków, kochanie, równie dobrze możesz być po stronie przywódcy."
Nie można się z nim kłócić. I chociaż wyraz jego oczu był niebezpieczny, nie był morderczy. Więc wykorzystałaś swoje szanse.
Jego namiot był duży, ale pusty. Na podłodze leżała pojedyncza mata, w rogu zbiór mieczy i klepek. Jego pranie było porozrzucane, pozgniatane kawałki papieru zdobiły podłogę wraz z brudnymi ubraniami.
"Witamy w domu" powiedział.
Owinęłaś ramiona wokół siebie, myśl o twoim domu rodzinnym, najechanym przez straż cesarza.
Strażnicy Namjoona.
Jak mogłeś mi wszystko zabrać, Namjoon? Kiedy zacząłeś mnie tak nienawidzić ...?
"O co chodzi z tym wyrazem twarzy?" - zapytał Hoseok. „Moje mieszkanie nie pachnie tak źle".
Potrząsnęłaś głową, odpychając wszelkie emocje, które uznałby za słabość.
"Mistrzu Jung" rozległ się głos na zewnątrz namiotu.
Hoseok otworzył klapę i wszedł mężczyzna z matą do łóżka. Jego skóra, włosy i oczy były tak czyste, że lśniły w ciemności.
Ale wyraz jego oczu nie był czysty.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Patrzył na ciebie, jakbyś była jego pierwszym zabójstwem.
"Wystarczy, Taehyung " powiedział Hoseok, biorąc od niego matę. "Nie jest tak łatwo onieśmielona."
Uśmiechnął się złośliwie, kładąc łóżko na ziemię.
"Przynajmniej udaje, że nie jest" mruknął w twoim kierunku.
"Czy szef wie?" zapytał Taehyung, wciąż się na ciebie gapiąc.
Hoseok mruknął.
"I w porządku?"
"To między mną a nim" odparł Hoseok. "Teraz wykonałeś swoją pracę. Wynoś się z mojego namiotu."
