Karanlıktı... Her yer çok karanlıktı.
Yürümek istiyor ama bir yerlere takılıp düşmekten korkuyordum.
Belki birileri vardır umuduyla seslendim ama bir cevap alamadım.
Soğuktu... Etraf çok fazla soğuktu.
Üzerimdekilere baktım. Karanlıktan her ne kadar net seçemesemde biraz dikkatli bakınca ince, beyaz bir elbise giyinmiş olduğumu gördüm.
Neden böyle giyinmiştim ki?
Neredeydim ben?
"Kimse yok mu?" diye seslendim karanlığa doğru.
"Efla,"
Duyduğum ses olduğum yerde öylece kalmama sebep oldu. Bu ses annemin sesiydi. Sahi ne kadar olmuştu onun sesini duymayalı?
"Anne, nerdesin?"
Omzuma bir el dokununca irkilerek arkama döndüm.
"Buradayım kızım."
Ortama hakim olan zifiri karanlık onun yeşil gözlerini seçmeme engel olamazdı.
Gözümden bir damla yaş akarken sıkıca sarıldım ona.
"Çok özledim seni."
"Bende seni kızım. Hepinizi çok özledim."
Ellerimi sırtından çekmeden yüzüne baktım.
"Ama ölmüştün sen? Oysa şimdi kanlı canlı karşımdasın işte."
Gülümsedi.
"Geri gideceğim."
Elini tuttum. "Hayır gitme."
"Gitmek zorundayım."
"Değilsin," diye fısıldadım.
Elini ellerimin arasından çekti. Hayır benim annem olamazdı o. Çünkü eğer o olsaydı asla bırakmazdı ellerimi.
Arkamdan Ceren'in sesini duydum.
"Abla lütfen yanıma gel."
Dönüp ona baktığımda ağladığını gördüm. Hemen yanında babam vardı ve o da sulu gözlerle bana bakıyordu.
"Birileri bana burada ne olduğunu anlatsın."
Ben, babam ve Ceren'e bakarken annemin giderek benden uzaklaştığını fark ettim.
"Hayır gidemezsin."
"Babanın ve kardeşinin yanına dön kızım."
"Anne hayır!"
Dizlerimin üstüne çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
Başım dönüyordu, kulaklarım çınlıyordu. Sanki yer çekimi benim için yok olmuştu.
Anlamlandıramayacağım değişik bir his vardı içimde. Tuhaf hissediyordum kendimi.
Nefesim kesilmiş gibi,
Ölüyormuşum gibi...
Vücuduma tarifsiz bir ağrı saplandığında nefes nefese açtım gözlerimi.
Gördüğüm ilk şey beyaz bir tavandı.
Neresiydi burası?
Ne olmuştu bana?
Birisi elini omzuma koyduğunda sanki yine annemiş gibi hissettim ama biliyordum ki o değildi, olamazdı.
"Efla iyi misin?"
"Pars neresi burası?"
Gördüğüm rüyadan olsa gerek ellerim titriyordu. Uzun zaman olmuştu annemi rüyalarımda görmeyeli.
"Otelin revirindeyiz."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FİZA
ParanormalKaranlık bir yol vardı önümde. Bir adım atsam ben ölecektim. Geri dönüp gitsem ise o. Öyle bir zaman gelecekti ki seçim yapma hakkı bana düşmeyecekti. Bu bir mecburiyet olacaktı. Ve o zaman geldi. Bir adım attım karanlığa doğru. O adımları ikinci ve...
