Karanlık bir yol vardı önümde. Bir adım atsam ben ölecektim. Geri dönüp gitsem ise o.
Öyle bir zaman gelecekti ki seçim yapma hakkı bana düşmeyecekti. Bu bir mecburiyet olacaktı. Ve o zaman geldi.
Bir adım attım karanlığa doğru. O adımları ikinci ve...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Temsili Pars ksnxksnzkanz
O mağara gibi olan odayı bulmamızın üzerinden üç gün geçmişti. Pars dediği gibi usta çağırtıpkapattırmıştı.
Bense yeni odamataşınmıştım. Şimdilik olumsuz bir şey yoktu, birimizin ölecek olması hariç...
Sürekli içimden bu gerçekle yüzleşiyordum. Alıştım diyordum bazen ama insan böyle bir şeye nasıl alışırdı ki?
Elimde tuttuğum kitabı raftaki yerine geri koydum. Kafam dağılsın diye kütüphaneye çıkmıştım ama kafam öyle doluydu ki okuduklarımdan hiçbir şey anlamamıştım.
Saat akşam dokuza geliyordu. Gün içersinde şirkete gitmiş ve aralıklarda hiç görüşmemiştik. Eve geri döndüğümüzde de durum aynıydı.
Alt kata indiğimde onu önünde dosyalar bir şeylerle uğraşırken buldum. Normalde bu tarz işlerini çalışma odasında hallederdi o yüzden şaşırmıştım.
Salona girip karşısındaki koltuğa oturdum. Göz ucuyla dosyalara baktığımda şirketin arşiviyle ilgili olduğunu anladım. Bir süre daha inceledikten sonra dosyayı bırakıp bana baktı. "Nasılsın? Bugün hiç konuşamadık." "Aman çok büyük eksik," dedim kinaye yaparak. Bana ters ters bakınca yüzümdeki ifadeyi ciddileştirdim. "İyiyim öyle sürünüp gidiyorum işte, sen?" "Aynı bende."
Ayaklarını halıya belli bir tempo içersinde birkaç defa vurdu. "Ben bir karar verdim," dedi aniden. "Ne kararı? Yoksa boşanıyor muyuz?" Birden gözlerini açtı. "Yuh Efla." "Of tamam be, söyle ne söyleyeceksen."
Derin bir nefes alıp söze başladı. "Her ne kadar zorda olsa bende kabullendimbirimizin ölecek olması gerçeğini. Elimden geleni yapacağım buna engel olmak ve o ruhu yok etmek için ama olurda yapamazsak diye... " devamını söylemek istemiyor gibiydi. "Yapamazsak diye?" sorarak cümlesini tamamlamasını istedim.
"Olurda yapamazsak en azından mutlu ölelim. İçimizde bir şey kalmadan. Keşke şunu da yapsaydım demeden." Bunları söylerken sesi titremişti. İçim burkuldu bir an.
Zorda olsa gülümsedim. "Yani bir nevi ölmeden önce yapılacaklar listesi mi yapalım diyorsun?" "Tam olarak öyle değil. Yani filmlerdeki gibi oturup da bir kağıda yazalım sonra uygulayalım demiyorum. Öyle planlı hareket etmemize gerek yok. O an canımız ne isterse, aklımıza ne eserseertelemeden yapalım diyorum sadece."
