FİZA

32. Bölüm

Model-Değmesin Ellerimiz

Bitti mi hikayemiz, bu ne biçim son böyle?

Pars'tan

Ellerim titriyor, gözlerim kararıyor. Çığlık sesleri dolduruyor kulaklarımı.

Kafamı düştüğü yerden kaldırıyorum. Babam yan koltukta, yüzü kana bürünmüş. Annem ve Melis'e sesleniyorum, cevap vermiyorlar.

Arabadan inip etrafından dolanıyorum ve onların kapısını açıyorum. İkisini de aşağı indiriyorum.
Yalvarıyorum Allah'a uyanmaları için.

Annem uyanmıyor.

Melis uyanmıyor.

Ağlamak istiyorum ama tek bir yaş akmıyor gözlerimden. Ağlamanın nasıl bir şey olduğunu bilmediğim halde bu duyguyu arzulamak ne kadar da garip.

Bağırmak istiyorum ama sesim çıkmıyor. Eğer şimdi bağıramayacaksam sonsuza dek mühürlensin dudaklarım.

Ellerime bakıyorum. Annemin ve kardeşimin kanları bulaşıyor her yere.

Lanetler okuyorum kendime. İsyan ediyorum, niye ben değilde onlar diye.

Sonra babam iniyor arabadan yalpalayarak. Nefret dolu bakışlarla bana bakıyor.

Senin yüzünden diyor, annen ve kardeşinin katili sensin. O cümleler hafızama kazınıyor. Öyle ağır geliyor ki nefes alamıyorum.

Tam babama cevap verecekken başka bir arabanın direksiyonunda buluyorum kendimi. Bu kez Efla var yanımda. Korku dolu gözlerle bana bakıyor.

Yine ellerim titriyor, gözlerim kararıyor. Aynı şeyleri yaşıyorum yine.

Ama bu defa olmaz...

Bu cümleyi onlarca kez tekrarlıyorum içimden. Yine yalvarıyorum Allah'a. Onun değil, benim canımı alması için.

Her şey bir anda oluyor, kıyamet kopuyor. Bütün hakimiyetimi kaybediyorum ve araba yoldan çıkıyor.

Ve yine lanetler ediyorum kendime. Ellerim kana bulanıyor bir kez daha.

Yine çığlık sesleri duyuluyor. Hiçbir şey hissedemiyorum. Acı yok, sızı yok.

Kolumda ve yüzümde Efla'nın elleri varlığını belli ediyor. Bir şeyler söylüyor bana ama anlamıyorum.

Tamam diyorum içimden, o iyi. Sonra zorlanarak gözlerimi açıyorum. Bir tek ona bakıyorum. Çünkü bir tek o var aklımda. Bırakma beni diyor.

Asıl diğerleri gibi sen bırakma beni demek istiyorum. Sesim çıkmıyor.
O konuşmaya devam ediyor. Duyuyorum ama anlamıyorum.

Gözlerimi açık tutamıyorum artık. Ama bu defa üzgün değilim. Aksine mutluluk sarıyor içimi. Çünkü bu sefer başarıyorum.

Bir kez daha sevdiğim bir insanın ölümüne sebep olmadığım için seviniyorum.

Yavaş yavaş siliniyor her şey. Hissediyorum, yok oluyorum.