Bora'nın dürtmesiyle tatlı uykumdan uyanmıştım. Gözlerimi ovuşturarak yataktan kalktıktan sonra mutfağa gidip sigaramı yaktım. Gelip karşıma oturduğunda gülümsemeye başlamıştı. Ne oluyor gene ? Neden gülüyor salak salak. Bende gülümsemeye başlayınca;
-''Ne oldu neden gülüyorsun ?'' dedim.
-''Çok iyi birisi olduğunu biliyor musun ?''
-''O nerden çıktı şimdi ?''
-''Hiç tanımadığın bir kadının ailesine sahip çıktın. Annesine anne, babasına baba, çocuklarına kardeşimdedin. Beni kabul ettin. O kadar güzel uyuyordun ki yanımda. yüz ifaden bile mutlu, huzurlu olduğun anlaşılıyor. İşte seni bu yüzden seviyorum.''
Verebileceğim bir cevap yoktu. Onu daha sevmiyordum ama sevmeye çalışıyordum. Bu bile benim için büyük bir adımdı. Evet o kadının ailesine sahip çıkmıştım. Çünkü onları bir emanet gibi hissetmiştim. Ve o kadına bir söz vermiştim ve nefesimin yettiği yere kadar bu sözü tutacaktım.
-''Sevmeye çalışıyorum. Biliyorsun ki olanlardan sonra bu benim için büyük bir adım.''
-''Ben sevmeye çalışmana bile razıyım. Sana yaptıklarım gerçekten çok aptalcaydı ama çok sevmiştim. Halada seviyorum. Ne istersen yapmaya hazırım.''
Kafamı salladıktan sonra biten sigarayı küllüğe bastırıp salonda oturan çocukların yanına gittim. Miraç odaya girdiğimde hemen kucağıma çıkıp kafasını omzuma yasladı. Berat'ta yanıma geldiğinde bir kucağıma onu diğer kucağıma Miraç'ı oturtup televizyon izlemeye devam ettik. Berat arkasına döndükten sonra;
-''Ada abla benim karnım acıktı.'' dedi.
İkisinin de elinden tutup Bora'nın yanına mutfağa gittik. Sandalyelere oturttuktan sonra gidip dolabın kapağını açıp yiyecek bir şeyler hazırlamaya başladım. Hazırladıklarımı masaya yerleştirirken Hatice teyze bir anda mutfak kapısında belirmişti.
-''Gelsene Hatice teyze neden orda dikiliyorsun ?''
Miraç'ı kucağına aldıktan sonra sandalyelerden birine oturup beni izlemeye devam etti. Berat'ın yanındaki sandalyeye oturduktan sonra Berat'a yemeğini yedirmeye başladım. 3-5 lokma birşey yediyse yemiştir. Kucağımdan indikten sonra salona doğru yürümeye devam etti ve saniyeler sonra gözden kayboldu.
-''Herşey için teşekkür ederiz kızım.''
-''Teşekkür etmeniz için birşey yapmadım ki Hatice teyze. Sizi emanet görüyorum ve ihanet etmek istemiyorum. Çünkü söz verdim.''
Miraç'ı kucağından alıpp sandalyeye oturttuktan sonra meyveli yoğurdunu vs. şeyleri yedirttikten sonra oda salona gitmişti. Aygazın üstündeki çaydanlıktan 4 bardak çay koyduktan sonra Süleyman amcaya seslenip masadaki yerimi tekrardan aldım. Süleyman amca da gelip pturduğunda;
-''Karnınız aç mı birşeyler hazırlıyım mı ?''
-''Yok kızım teşekkür ederiz.''
-''Neden rahatsızmışsınız gibi davranıyorsunuz burası sizinde eviniz.''
-''Kızım biz böyle şeylere alışık değiliz. Ve yük oluyormuş gibi hissediyoruz.''
-''Ne demek yük gibi hissediyoruz ? Burası sizinde eviniz. Sen annem, o babamsa içerdeki çocuklarda benim kardeşim. Kim ailesini yük olarak görür ki ?''
-''Ada bak kızım. Ne sen bizi tanıyorsun nede biz seni. Allah razı olsun bize çok yardımcı oldun ama ben burada yaşayamam. Farzet ki bir çiçek toprağından ayrılıp başka bir yere dikilirse yaşayamaz. Biliyorsun ki bizim durumumuz iyi değil ve bize zaten anneleri bakıyordu. O yüzden Süleyman amcan ve ben gidip evimizde yaşayalım. İsterseniz çocuklar sizinle kalsın."
