Nüket Kozcu, kendi halinde üvey annesinin yaptıklarından hoşnutsuz bir üniversite öğrencisidir. Bir gece bara gider ve tanımadığı bir adamla beraber olur.
Ah, yanlış oldu; adamı çok iyi tanıyordur fakat sarhoşluğundan kim olduğunu anlamamıştır. Yak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüme 🥀🍷
16. BÖLÜM | KIRIK KALP
Geceden kurduğum saatin rahatsız edici sesi, hem odadaki boşluğu yutuyor hem de zihnimi dolduruyordu. İçinde kaybolduğum örtünün altından kolumu çıkarıp komodinin üzerindeki saate ulaşmaya çalıştım. Sonuç: Başarısızlık. Saat yere düştü ve kırılmak yerine çalmaya devam etti. Yatağımdan hiç kalkmak istemiyordum, sabahları kalkmak öyle rahatsız ediciydi ki. Sabah uykularına hasret yaşıyordum, istemeye istemeye yerimden doğruldum, yüzüme dökülmüş olan perçemleri geriye doğru ittim.
Yerden saati alıp sinirle kapattım. "Seni pencereden atmamı mı istiyorsun?" diye homurdandım, sonra daha sakin bir havada saati komodinin üzerine bıraktım.
Hazırlanmak için yatağımdan çıktım, boy aynasına şöyle bir baktım ve dalgınca ellerimle saçlarımı düzelttim. Parmaklarım dudaklarıma gitti, hâlâ nefesini dudağımda hissediyordum; o baskıyla birlikte gelen sızıyı da. Yanaklarımda bir yanma hissi dolanırken, kaşlarımı çattım. Bu aptal Savaş neden her seferinde izinsizce öpüyordu beni? Alt dudağımı hırsla ıssırdım, bazen kafamı gerçekten karıştırıyordu. Bir kez beraber olduk diye nasıl işi psikopatlığa bağlayıp durmadan peşimden koşar anlamıyorum.
Savaş Tehlike.
Savaş'tan uzak dur.
Sonra hemen başımı iki yana aceleyle salladım ve önce banyoya geçip aceleyle dişlerimi fırçaladıktan sonra bilgisayarı da çantama koyarak aşağıya indim. Savaş'ı yine görür müydüm emin değilim ama onu görürsem şu yapay zekanın adını ve bana durmadan kırmızı sana yakışıyor diyen sesini kesmesi için ona verecektim.
Babamın sesi salondan geliyordu, "Bilmiyorum," diyordu düşünceli bir sesle. "Bu bana doğru gelmiyor."
Salona girdim.
Beni görünce ikiside sessizleşti. Konuyu benden dolayı kapattıklarını anlamayacak kadar aptal değilim ama ilgilenmiyorum tabii. Cici annem gülümseyip, "Günaydın Nüket," dedi babamın yanında yine klişe bir oyunculuk sergileyen en yapmacık hâliyle.
Niye içimden bir ses bu yılanın yine bir şeyler karıştırdığını söylüyor?
Onun gibi yapmacık olamadığımdan cevap vermeden yerime oturduğum için babamın yoğun ters bakışlarını üzerimde hissetim ama bakmadım. Beni kırmıştı, üzerine eve gelmememi söylemişti bir de. Ne yapsam ki, üniversite yakın olduğu için yurtlar beni kabul etmiyordu, öğrenci evleri ise bana eziyet geliyordu; kutu gibi evlerin fiyatları malumdu, arkadaşlarla birlikte yaşama fikriyse bana çok uzak geliyordu. Başkalarıyla hiç yaşayamazdım. Sadece iki sene daha dayanmam gerek.
