Nüket Kozcu, kendi halinde üvey annesinin yaptıklarından hoşnutsuz bir üniversite öğrencisidir. Bir gece bara gider ve tanımadığı bir adamla beraber olur.
Ah, yanlış oldu; adamı çok iyi tanıyordur fakat sarhoşluğundan kim olduğunu anlamamıştır. Yak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷Selamlar. Biz geldik, Ölüm Perileri.
🍷Mutlaka yıldıza basıp bol yorumlar yapmayı unutmayın.
🍷Keyifli Okumalar
🍷Bölümü okurken dinleyeceğin şarkıyı sen seç.
🍷Savaş Akduman için Şarap Kadehi.
🍷Nüket Kozcu için Kırmızı Gül.
48. BÖLÜM | YANSIMALAR
İnsan imkânsız şeylerin hayalini kurarken, bir tarafı inanmasa da hayallerin çekiciliği ve cüretkârlığı hayalcinin kendi kendisini baştan çıkarıyordu. Baştan çıkmıştım.
Şimdiyse, birkaç ay sonra buna daha farklı bir gözle bakıyordum. Kendi kararsızlığım ve iç çatışmalarım netleşmişti; sadece çok sevilmek istemiştim. Reddedildim. İçimde bir zamanlar sıcaklık hissettiğim o yerde şimdi derin boşluk vardı, uzayın en soğuk köşesindeki kara delik gibi bir boşluktu bu.
Uykusuz geçen bir geceden sonra sabahı keyifsiz bir baş ağrısıyla karşılamıştım. Ah. Serseme dönmüştüm, kafamın içinde yer değiştirip duran bando takımının sesini duyar gibiydim.
Bilgisayar işi ne olmuştu acaba? Savaş ne yapma niyetindeydi? Dün akşamdam beri bu konu derin bir sessizliğe gömülmüş gibi olsa da, sorumluluğun benim omuzlarımda olduğunun farkındaydım ve Savaş'a karşı öfkeliyken, kırgınken, müthiş kızgınken bir de bunca keskin, derin duyguların yanına tam tersi bir duyguyla gelen mahcubiyeti ekleyerek ağırlamak hiç hoşnut olduğum bir şey değildi. Suçluluk hissinden çok ona karşı suçlu olmak beni yoruyor, sıkıyordu.
Zengin değildim; yatırımcıların, sponsor olanların maddi zararını karşılayamazdım. Emek vermiş ekibin manevi zararlarını hiç saymıyorum. Sorumsuzluk yaparak, böyle bir emaneti hiç ettiğim için pişmanlığımdan başka sunabilecek hiçbir şeyim yoktu ama bu pişmanlığı sunmak bile öylesine aptalca geliyordu ki, tek hissettiğim derin bir utanç duygusuydu yalnızca. Böyle bir şey benim emek verdiğim çalışmamın başına gelmiş olsa, benden özür dilenmesi küfürmüş gibi gelirdi bana. Sanki basit bir özür tüm her şeyi halledebilirmiş gibi...
