Nüket Kozcu, kendi halinde üvey annesinin yaptıklarından hoşnutsuz bir üniversite öğrencisidir. Bir gece bara gider ve tanımadığı bir adamla beraber olur.
Ah, yanlış oldu; adamı çok iyi tanıyordur fakat sarhoşluğundan kim olduğunu anlamamıştır. Yak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Spoi verenleri vermek isteyenleri fişliyorum 😔
Twitter'dan, #YaralıHayaller etiketiyle bölüm hakkındaki düşüncelerinizi belirtin 🥀
Lütfen oy verip bol bol yorum bırakmayı unutmayın ölüm perilerim, seviliyorsunuz ♥
Simgemiz Buraya 🍷🥀
39. BÖLÜM | GÜNLERİN KÖPÜĞÜ
Bir adamı sevdim; onu kelbimde değilse de içimde öldürdüm.
Siz yalnızlığın ne demek olduğunu biliyor musunuz?
O gece akıttığım gözyaşlarına birileri eşlik etseydi, bu bile teselli olurdu. Yanımda hiç kimsem yoktu, yapayalnızdım. Kalbimden geçen hisleri, kafamdan geçen düşünceleri sırdaşım olan birine söyleyebilseydim belki kendimi daha iyi hissederdim. Ama olmaz. Ortasına ansızın düştüğüm ve kırmızıyla süslenmiş bu hikayede ben bir adamın kirli sırrıydım, o adam da benim sırrım. O gece yavaş yavaş gömülürken geçmişin kuytu derinliklerine, derdimi anlatacağım kimsem yoktu.
Yapayalnızdım.
Savaş Akduman'ı bana kötüleyecek, onun başından beri kötü biri olduğunu tamamen kendini düşünen bencil biri olduğunu bana hatırlatan tek bir arkadaşım yoktu. Olsaydı, daha kolay olurdu belki. Kalbimin haritası içimden sökülürken gerçeklerin pusulası kaybettiğim doğru yola daha doğru şekilde bulmamı sağlayabilirdi.
Savaş Akduman benim ayaklı felaketimdi, ona âşık olmuştum; aslında ben kendime kıymıştım.
Zihnim devamlı yaptığı gibi yeniden o âna dönerken, boşluğu izleyen boş gözlerim yaşlarla puslandı.
O gece sabaha kadar ağlamıştım ve her titreyişle sarsılan gözyaşlarımın arasında. "Allah'ım!" diye yalvarıp yakarmıştım. "Acımı hafiflet. Çünkü ben, bu saçma hayalden ve aşktan vazgeçiyorum."
Doğum günümün üzerinden geçen bu iki haftadan sonra, kalbimdeki sancı hafifledi, yavaşça azaldı, zihnimde usulca sınırlandı. Zamanın her şeyin ilacı olduğunu belirten bu yaygın söylemin insana ilk keskin anda uğrayan acıya, soruna ters gelmesinin bir mantığı vardı. Acılar, sorunlar ve terslikler insanlar için bir anda ortadan kalkamazdı, insanın gücüne ve yaradılışındaki sisteme zıttı. Zamanla yaşananların tüm mantığını, eksiklerini, kabullenişlerini masaya yatırıp her şeyin zihinde durgunlaşarak dingin bir hâl almasını sağlayan tek şey acının içine doğuran, acının içinde büyüten, acı içinde öldüren zamandı.
