YARALI HAYALLER (+18)

YH • 5 | BENİMLE YAN

Bölüme oy vermeyi, yorum yapmayı unutmayın.

Artık biraz voteleri yükseltseniz nasıl olur kırmızı güllerim.

Bu bölüme 1500 vote gelirse ne iyi olur ❤

Bölüme 🍷🥀

Bölüm Şarkısı - Halsey ¤ Ghost 

5. BÖLÜM / BENİMLE YAN

Gökyüzünün yüzeyine toplanmış bulutlar, bir yaranın tende kabuk tuttuğu anı anımsatıyordu. 

Genç kız, yine sinirle evden çıktı. İki yıldır evden sinirli çıkıyor, huzurlu olduğu bir sabah anını hiç hatırlamıyordu zaten. Geç kaldığı için tercih ettiği taksinin, arka yolcu koltuğunda, yarım saat evden çıkmak için çırpınışlarını hatırladıkça babasına daha da öfkeleniyordu. Üvey annesi, yine sinir edecek bir şey bulmuştu. Bundan nefret ediyordu. Kız kardeşini de bir kaşık suda boğabilecek kadar öfke doluydu. Evdeki tölerans bir tek o aptala gösteriliyordu. Bulaşıkları neden yıkamamışmış, derse giderken yapılacak şey miydi bu? Hâlâ aklına geldikçe sinir oluyordu. 

Üniversiteye geldiğinde beklemeden kafeteryaya geçti. Beren her zamanki yerinde onu bekliyordu. Arkadaşının yanına geçtiğinde sinirleri tepesindeydi. Beren, her sabah tekrar eden bu hallerine alışmıştı arkadaşının.

O yüzden cevabını bildiği bir soru sordu. "Yine mi üvey annen ve kızı?"

"Evet yine onlar. Allah kahretsin ya!" dedi içten gelen bir tıslamayla. "Artık kaçacağım o evden!"

Üvey annesi kim oluyordu da bir şeyleri zorla yaptırma hakkını kendisinde buluyordu? Ona karşı direnmeye ve ezilmemeye hazırdı. Beren, arkadaşının her zamanki halinden birinde olduğunu anlıyordu. Her sinirlendiğinde, evi terk etmekten söz eder fakat siniri hafifleyince, bu düşünceleri bırakırdı. 

Beren umutsuzca baktı arkadaşına. "Tamam, sakin ol," dedi. Onun için bir şey yapmak mümkün olsa bunu hemen yapabilirdi. Hatta bir ara kendi evinde kalmasını bile teklif etmiş fakat Nüket pek yanaşmamıştı. Sığıntı gibi hissetmektense, kendi evinde o kadın ve kızıyla yaşamaya razıydı. 

Sinirle nefes verdi Nüket. "Artık sakin kalamıyorum!" 

Beren, "Bak ne diyeceğim. İstersen bu gece bara gidelim. Benim niyetim yoktu ama sen gelirsen beraber gidebiliriz. Bizim birkaç arkadaş ve abim orada olacak," dedi konuyu dağıtmak isteyerek. "Sen de gel, belki kafan dağılır."

Ne? Abisi de mi orada olacaktı? Kalbi birden göğsünü yumruklamaya başladı. Onu görmeyi gerçekten istiyordu ama bar fikri yine de hoşuna gitmemişti. Üstelik Savaş'ın etrafındaki kızlarla yiyişmesini görmeyi istediği falan yoktu. Gerçi bunu söyleyen Beren'di, şahit olmak istediği bir şey değildi. 

"Hayır, barlardan hoşlanmıyorum, başıma hep bir aksilik geliyor," diye homurdandı. En son neredeyse taciz edildiği aklına gelmişti. 

"Yine de düşün derim," dedi Beren. "Hem ne aksilik gelecek ki? Ben, abim ve arkadaşları da orada olacak. Kafan dağılır bence."

"Abin, kiminle gelecek?"

Beren, omuz silkti. "Bilmiyorum," dedi. "Zaten birileriyle gelmesine gerek yok." Homurdandı. "Orda bulabilir birini."

Ders saati gelince ikisi de kalkıp sınıflarına geçtiler. Dersin matematik olması Nüket'in sinirlerini daha fazla geriyordu. Bu kafayla kesinlikle çekilmiyordu. Hâlbuki iki yıl önce herşey ne güzeldi. Annesini dört yıl önce trafik kazasında kaybetmişti. Babası iki yıl evliliği hiç düşünmüyorken birden şu anki evlendiği kadınla tanışması üzerine evliliğe karar vermiş ve Nüket'in başına dert açmıştı. Hayır, iki dert açmıştı. Kadının bir de kendi kızı vardı.