Farklı Hisler

35. Bölüm

Bakışlarım bileğimi tutan elinden  yüzüne doğru kaydı. Boğazımda sanki bir yumru varmış ve yutkundukça daha kötü oluyormuş gibiydi.

Benim sinirim yerini tam anlamıyla huzursuz bir hisse bırakmıştı. Onunla kavga etmeyi sevmiyordum. Fakat onun çatık kaşlarının altında gözlerinin biraz şaşkın ve pişmanlık dolu olduğunu görebiliyordum.

İkimizde, bana saatler geçmiş gibi hissettiren dakikaların ardından hala konuşmamıştık.

Sasuke yavaşça ayağa kalktı. Sakin davranması rahatlamamı sağlamıştı. Kimse sesli bir şekilde cinayet planlamaz sözü aklımın bir köşesinde dolanıyordu gerçi.

Sonunda diğer bileğimi de tuttu ve eli yavaşça çantayı tuttuğum elimin üzerine doğru kaydı. Ve sonra hızlıca çantamı alıp koltuğa attı. Çantamın izlediği rotaya bakıp ona döndüm.

"Haklı olan senmişsin gibi davranamazsın," dedim hemen.

"Biliyorum," dedi.

"Sana haklıymış gibi davranamaz- Bir dakika... Ne?"

Bir anlık boşluğumdan faydalanıp beni anında sürüklemeye başladı. Bir kere dengemi kaybettiğim için beni sanki kağıttan yapılmışım gibi kolayca odasına götürdü.

Ne yapmaya çalıştığını gerçekten sormak istedim. Gerçekten...

Yatağa oturmamı sağladıktan sonra biraz geri çekildi. Yüzü yakınımdaydı ve bu kadar yakın olmak onu ne kadar özlediğimi hatırlamamı sebep oluyordu.

"Üzgünüm," dedi ve ben duygularımı belli etmemek için tüm gücümü ortaya koydum. Devam etmesi için bekledim. Başka seçeneğim de yoktu.

Ama onun bir şeyler söylemek için kıpırdaması gereken dudakları benimkiler ile buluştu. Sadece kısaca dokunup geri çekildi.

"Gitmek istemediğini fark etmediğim için," diye ekledikten sonra tekrar dudaklarının sıcaklığını hissettim. Bu sefer daha uzundu. Her ne kadar binbir çeşit duyguyla savaşsamda  aradaki saliseleri bile oturup hesaplayabilirdim.

"Ve seni öylece yalnız bıraktığım için." Bir kez daha...

Bayılacakmış gibi hissediyordum ve bir yanda geçirdiğim altı haftayı hatırlayınca kötü oluyordum.

"Ayrıca kızgınım." Bu sefer tam gözlerimin içine bakıyordu. "Benim iyi olduğumu düşündüğün için."

Dudakları bu sefer dudaklarımda daha uzun süre oyalandı. Ben ise geçen altı haftada edindiğim bir huy olarak aniden gelen ağlama isteği ile savaşıyordum.

Göz yaşlarımın yanaklarımı ıslattığını fark ettiğimde Sasuke'nin bir şey söylememesini umdum. Geri çekildiğinde sadece daha sinirli görünüyordu. Daha sinirli ve şefkatli.

Ellerimi göz yaşlarımı silmek için kaldırdım ama bileğimden tutarak ikisini de engelledi.

"Bir şey için daha kızgınım ama hangimize bilmiyorum." Gözlerimi gözlerine dikip söyleyeceklerini bekledim. "Beni bu kadar sevdiğini anlamadığım için kendime mi yoksa bunu fark ettirmediğin için sana mı bilmiyorum."

Bu sefer bir şeyler söylemem için bekliyordu. "Aslında bende bilmiyordum," dedim romantik ortamın içine ederek.

Sırtım yumuşak zemine deyince belki de içine etmediğimi düşündüm. Bu dolaylı yoldan bir itiraf sayılmaz mıydı?

Ve yine dudakları... Ayrılığın acısını mı çıkarıyordu bilmiyorum ama sorun etmedim. Vücudum bile bir buçuk ayda onsuzluğa tepki verirken nasıl edebilirdim hem?