Za mało (tom 2) [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 25

Szymon

Przesuwam się na skraj łóżka i przecieram twarz dłonią, bo dalej nie wierzę, że rozmawiamy. Nie do końca rozumiem, o co jej chodzi. Zaczynam wątpić, czy to na pewno ja miałem odebrać to połączenie. Na dodatek brzmi na pijaną.

– Reklamację? – pytam zaskoczony. – Nie pomyliłaś numerów?

– Przez ostatnie dni milczałeś, więc domagam się rekompensaty.

Zaciskam usta, żeby nie parsknąć śmiechem.

– Milczałem, bo sama milczałaś.

– Ja miałam do tego prawo – broni się. – Powiedziałam ci, że potrzebuję czasu, którego nie zamierzałeś mi dać, dlatego nie odpisywałam. Ale nie chciałam, żebyś przestawał wysyłać zdjęcia Tary. Oglądanie ich było najprzyjemniejszą częścią dnia.

Gryzę się w język, bo chcę zapytać, czy zdjęcie, na którym jestem, też zalicza się do tego grona.

– Ich brak skłonił cię do kontaktu?

Natalia wzdycha głośno.

– Tęskniłam za wami.

Mrugam, bo niedowierzam. Zaciskam powieki, zastanawiając się, czy przypadkiem się nie przesłyszałem. To niemożliwe, żeby tęskniła. Tęsknotę za Tarą jeszcze zrozumiem, ale za mną?

– Możesz to powtórzyć?

– Tęskniłam – mówi wolno. – T ę s k n i ł a m – powtarza jeszcze wolniej. – Dlaczego mam wrażenie, że jesteś zaskoczony? Przecież po to wysyłałeś zdjęcia, prawda? Miałam sobie przypominać czas, który spędziłam z wami. – Jęczy cicho. – Brakuje mi wygłupów z Tarą oraz jajecznicy z boczkiem.

Śmieję się pod nosem.

Natalia na pewno jest pijana.

– Ile wypiłaś?

Słyszę brzdęk szkła.

– Ups – jęczy. – Właśnie polałam materac winem. Nie dość, że muszę wymyślić sposób na zamalowanie tych ohydnych, fioletowych ścian, to jeszcze będę musiała jakoś sprać wino z tego ogromnego materaca. – Wzdycha przeciągle. – To twoja wina.

– Kto pije wino w łóżku?

– To nie łóżko, to tylko materac – wyjaśnia. – Nie mam tu zbyt wielu rzeczy. A łóżko jest czymś, co może poczekać. I tak go nie potrzebuję.

Moja wyobraźnia zaczyna pracować, dlatego zamykam oczy i ściskam palcami nasadę nosa. Nie mogę teraz myśleć o nagiej i pijanej Natalii. Po prostu nie mogę.

Ale i tak to robię, do cholery.

Odchrząkuję, żeby przywołać się do porządku, co niewiele pomaga.

– Tu? Czyli gdzie? – dopytuję.

– W nowym mieszkaniu. W sensie... w moim mieszkaniu. Koniec z wynajmowaniem. Koniec z wieloma rzeczami.

– Z jakimi rzeczami?

– Zero facetów. Zero ślubu. Zero dzieci – wylicza.

Zasycha mi w ustach, bo to nie miało być tak.

– Zero facetów? – upewniam się.

– Dokładnie.

Chcę zapytać, dlaczego dzwoni, skoro mnie nie chce, ale rezygnuję. Nie powinienem naciskać na cokolwiek. To nasza pierwsza rozmowa od ponad trzech miesięcy.