LİNA

☆15☆

"Abla!" Gözlerimi açar açmaz veleti gördüm yanımda.

Kıpkırmızı olmuş gözlerle ağlıyordu. Sağ elimi kaldıracakken elimin üstündeki iğne içimde hareket etti.

Dişlerimi sıkarak sol elimi kaldırdım. Kolumdaki iğne canımı yaksa da dayanılırdı.

Mertin göz yaşlarını silerken bir yandan da sesimi ayarlamaya çalışıyordum. Tam 'ben iyiyim velet ' diyecektim ki odaya abi tayfası girdi.

Lan ben değil bunlar kriz geçirmiş gibi!

Tiplere bak!

Arselin sargılı ellerine kısa süre baktım.
Ne yapmıştı bu it kendine! Tam hesap soracaktım ki odanın kapısı yerinden söküldü neredeyse.

"KARDEŞİME NE YAPTINIZ LAN "

Abi!

Göz göze geldiğimiz an yanıma geldi. Akan göz yaşını sildim hemen.

"Abi,iyiyim birşeyim yok." Gözleri kolumdaki iğneyi gördü.  Gözlerinin koyulaşması ile olacakları tahmin edebilmeye başladım.

"Gidiyoruz güzelim tamam mı? Seni bırakmam hataydı! Savcıya gidiyoruz burdan direk!" Mertin yan tarafımda sarsaklayarak duvara tutunduğunu gördüm.

Velet korkuyordu.

"Orada dur aslan parçası!" Toprak abi abimin yanına geçti hemen.

"Kız kardeşimizi alamazsın!"

Kız kardeşimiz...

Abim sinirle gülüp abi tayfasına baktı.

"Bu kadar adamsınız ama bu kız bu hale düşüyor?" Sinirle saçlarını dağıttı. Arsele baktım. O içecekte bişey vardı o kadarını anlamıştım. Ama onun bilerek yada bilmeyerek yaptığı şey yüzünden etkilenecek insanlara baktım.

Mertin ablasıydım ben. Bulduğu ablasını kaybetmesine izin veremezdim.

Abim sakinleşince ona kendiliğinden olan bir kriz olduğunu söyleyecektim.

Insülin ilacımı almamışım evden diyebilirdim.

Arsel  başını öne eğdi. Abim,abi tayfasına bakarak bağırdı tekrardan.

"Kimin suçu bu! Onun kriz geçirmesi ve lanet 2 gün boyunca ondan tek haber alamamam kimin suçu!" Herkes sustu. Öne doğru adım atan Arsel ile kendime geldim.

Salak ölmek istiyor sanırım.

Abim öldürmese yanımda abi tayfasına en az Bora abim kadar sinirli bakan baba bey vardı.

"Benim yüzümden oldu!"  Arsel açtığı ağzını benim konuşmam ile kapattı. Abim bana dönüp şaşkınlıkla bakakaldı .

"Abicim, ne diyorsun sen?" Abime gülümseyerek baktım.

"Okulda çok acıkınca bisküvi falan yemiştim. Ancak kalorisini karıştırdım. Sabah da uyanınca çikolata yemiştim. Akşam yemeğinde de olan oldu, akşam insülin iğnesi yaparım diye Ahmet Amcanın yerinde urfa yedim." Abim dediklerime inanamamıştı.

E haklı da!

"Hem kimse şeker hastası olduğumu bilmiyordu. O yüzden benim hatam. Özür dilerim." Abim birşey diyecekti ama sustu. Alnıma uzun bir öpücük kondurdu.

"Ee ama kalabalık olmasın demedim mi ben size!" Içeriye giren Alp abiyle şaşırdım.

Tesadüfe bakın be!