İngiltere Prensesi | Yarı Texting [Tamamlandı.]

7.9

Kapının çalmasıyla üzerimdeki eşofman takımına bakıp umursamazca kapıya doğru ilerledim, canım güzel giyinmek istemiyordu. Kapıyı açtığımda bana gülümseyerek bakan Cem ve Batu ile ben de gülümsemeye çalıştım.

"Selam civcivim."

"Hoşgeldiniz, senin de geleceğini bilmiyordum Cem."

"Batu kankam bir ısrar etti bir ısrar etti, kıramadım."

"Hadi hazırsan çıkalım artık." Batu'ya kafamı sallayarak evin anahtarını alıp dışarı çıktım ve kapıyı kilitleyerek ikisine döndüm. "Gidebiliriz."

Kafeye geldiğimizde üçümüz de sipariş verip beklemeye başlamıştık. "Ben lavaboya gidip geliyorum." diyerek yanımızdan ayrılan Cem ile dünden beri aklımdan geçen konuşmayı şu an yapabileceğimi düşünerek Batu'ya döndüm.

"Batu, şey-"

"Ney?"

"Ben nasıl söylemem gerektiğini bilmiyorum, söylerken de kendimi çok mahçup hissediyorum ama benim sana böyle davranmam-"

"Beni umutlandırmıyor, merak etme."

"Emin misin? Yani istersen aramıza mesafe de koyabilirim?"

"Eminim Güneş, ben böyle bir ihtimalin asla olmadığını bile biliyorum. Hiçbir hareketin beni umutlandırmıyor, merak etme."

"Sevindim, teşekkür ederim."

"Oha şu yandaki kız çok güzel değil mi?" diye bağırarak yanımıza oturan Cem ile yan masadaki kız da dönüp bize bakmıştı. "Ay bana bakıyor o da beni beğendi herhalde."

"Cem, sussana kardeşim. Kusura bakmayın."

"Kusura değil de sana baksam?" Kızın Batu'ya gülerek söylediği şey ile içtiğim kola boğazımda kalırken gülmeye başlamıştım. "Çüş, bu yürümek değil resmen bacım pistten çıktın sen." Cem'in aniden bu durumu kabullenip kıza yönelik söylediği şeyle kahkaha atmaya devam ederken kız tekrardan konuştu. "Ee teklifime bir şey demedin?"

"Sağolun, bakmazsanız ben daha rahat ederim." Batu'nun kızı reddetme şekline Cem ile güldüğümüzde kız gülerek sandalyesini yanımıza yaklaştırdı. "Ama böyle birine bakmamak ayıp olur."

"Sen de ne inatçı çıktın, kankam rahatsız oluyor çeker misin kem gözlerini üzerinden?"

"Tamam, son bir kere bakayım da gözüm bayram etsin bari." diyip dirseklerini bizim masamıza yaslayarak Batu'ya doğru eğilip iyice inceleyince Cem ile daha da çok gülmeye başlamıştık. En sonunda kızın arkadaşları kızı geri çekerek bizden uzaklaştırınca Batu da rahat bir nefes almıştı. "Çattık ya."

•

Evin olduğu mahalleye yaklaştığımda kapımızın önünde gördüğüm Baran ile adımlarımı daha da hızlandırdım. "Güneş..."

"Ne işin var burada?"

"Düşüncelerimden kaçmak için yürüyüşe çıkmıştım ama tüm düşüncelerimin sahibi olan yerde, sende buldum bir anda kendimi."

"Tamam, gidebilirsin o zaman şu an."

"Çok pişmanım."

"Bana güvenmiyorsan bu işin burada bitmesi daha iyi oldu Baran."

"Yemin ediyorum güveniyorum, ne olur uzak tutma kendini benden."

"Biraz kendimle kalmak istiyorum." diyip elimi bahçe kapısına attığımda Baran tekrardan konuştu. "Seni seviyorum." Daha fazla orda durmak istemediğimi anlayınca kapıyı açıp kendimi bahçeye attım ve Baran'a bakmadan kapıyı geri kapattım.

•

Ertesi gün okula geldiğimizde direkt sınıfa çıkıp yatmıştım, kimseyle muhatap olmak istemiyordum. "Güneş sen iyiysen ben Sinem'in yanına gitsem ders başlayana kadar olur mu?"

"Olur tabi." Kaya yanımdan kalktıktan birkaç dakika sonra yanıma oturan kişiyle kapattığım gözlerimi yeniden açtım, Baran da bu duruma şaşırarak konuştu. "Özür dilerim, ben uyuyorsun sandım." Sakince yattığım yerden kalkıp ona doğru döndüm. "Baran, ben biraz tek kalsam iyi olur dedikçe yanımda seni buluyorum." Mahçupça bana bakınca konuşmaya devam ettim. "Ben sana ne zaman baksam bana güvenmeyen birini görüyorum."

"Ne olur böyle düşünme, yemin ediyorum güveniyorum sana."

"Baran, be-" Çoktan akmaya başlayan gözyaşlarımı eliyle silmesiyle cümlem de yarım kalmış oldu. "Ağlama, benim için sakın ağlama."

"Bana biraz zaman verir misin? Ama sürekli yanıma uğrayıp durmadığın bir zaman."

"Sen nasıl istersen güzelim." Gülümseyerek ayağa kalkıp ardından başıma bir öpücük koyup sınıftan çıktığımda aklımda tek bir soru vardı. Ona nasıl güvenecektim?

Vote ve yorumları unutmayıııın.