Rainfall Amidst The Horizon

finale

Today is our graduation. I'm happy and sad because today is his flight to, Los Angeles, California. Kagabi pa ako iyak ng iyak.

Hindi ko alam ang mga maaaring mangyari. Ayoko ng lumakad pa ang oras at gusto ko na lang sya makasama.

Yes we made it. We are going to graduate with highest honor. Thank God for guiding me through this whole school year.

Ginayak ko ang sarili ko. Tatawagin na ako maya-maya lang. Magkalayo kami ni, San. Sila ay nasa gawing kaliwa ng covered court.

"Vinci Madeleine Avis, with highest honor. With the general average of 97.27. Let's give the salutatorian of a round of applause!" Sigaw ng MC.

Pumanhik ako sa stage kasama si mama. Nang makapanik ako sa stage ay natanaw ko si San na nakatitig sa akin.

He mouthed something that makes my cheeks blush. 'I love you baby'. Gosh, baby is more sexy and cute. Shuta naman.

Isinuot sa akin ni mama ang medalya at inabot naman sa akin ng teacher ko ang diploma. May mga certificates pang inabot sa akin, galing yon sa mga napala-lunan ko.

Nang makababa na ako sa stage ay biglang tumunog ang cellphone ko.

"Congratulations to my baby! My star, I'm beyond proud of you! I love you!" Hindi ko alam pero bigla akong naiyak.

Hindi ko alam baka ito na pala ang huling I love you nya sa akin. Ngayon pa lang ay nami-miss ko na sya.

"Mars! Congrats! Proud na proud ako sayo!" Niyakap ako ni Green. Niyakap ko rin sya pabalik.

"Mamaya ka na mag-drama, hindi pa naman sya aalis." Tingnan mo 'tong shuta na 'to. Kinurot ko ang braso nya.

"But seriously, you can count on me. Saksi ako sa pagmamahalan nyong dalawa. Nakaka-lungkot lang dahil kailangan muna mag-let go ng isa sa inyo para sa pangarap." Pinahid ko ang luha ko at pilit na ngumiti.

"Salamat, mare. Maraming salamat sa lahat. Mami-miss kita pati yung mga kagagahan nating dalawa." Sya naman Ang napaiyak.

"Para namang ano 'to! Magkaklase pa rin naman tayo sa, Grade 12! Pwede ka naman pumunta sa bahay o kaya ako ang pupunta sa bahay nyo." Niyakap nya ako ng mahigpit.

"I'm so thankful that we all made it. The whole school year teach us more lesson, not just about school but about love." This will be the last time I will saw my classmates.

I'm thankful to them for making me happy and supporting our relationship.

I learned how to loved myself and others. Time teach us lesson. A lesson that will teach everyone how to love and to wait.

Nang matapos ang graduation ay nagsama-sama kaming apat. Sila, Cayn, Green, San, at ako.

"We all made it. Let's all thank God for guiding and teaching us this whole school year. We get love and knowledge in this school year. This year is memorable." Sabi ni, Cayn. Napaiyak kaming dalawa ni, Green.

Nagyakap-yakap kaming apat. Lalo akong naiyak. Maraming nangyari sa halos isang taon ko dito sa eskwelahang ito. Nakatagpo ng mga bagong kaibigan at kaaway pero sa huli kasiyahan at pag-ibig pa rin ang mananatili.

"Small family! We made it! Thank you for fighting!" Sigaw naming apat.

Niyakap kong una si, Green sumunod si, Cayn at panghuli si, San.

"Di ba pwedeng hindi ka na lang umalis? San... Mahal, hindi ko yata kaya." Umiyak ako. Niyakap nya ako.

"Shhh... Don't cry. It's also hard for me to leave you. It's more hard for me to let my brightest star shines alone." Yumakap din sa amin ang dalawa.

"Bro, di ba pwedeng huwag ka na lang umalis? Wala akong makokopyahan sa next school year." Naramdaman kong pinalo sya ni Green.

Hindi sumagot si, San. Magkaka-yakap pa rin kaming apat.

7 PM na. Mamaya ng 8 PM ang alis nya. Nagbihis lang ako ng damit at pumunta na sa airport. Nasa sasakyan pa lang ay hindi ko na maiwasang maiyak. Iniisip ko pa lang yung mangyayari parang gusto ko na lang din sumama sa kanya.

Nakasuot ako ng black stripe na pajama at white shirt. Suot ko rin ang salamin ko. 7:45 PM nang makarating ako sa airport. Nakita ko agad sya sa waiting area.

Nakasuot sya ng pants at black hoodie. Sya lang mag-isa. Umupo ako sa tabi nya nang hindi nya nararamdaman.

"Dapat ba inagahan ko pa?" Napalingon sya sa akin. Namamaga ang mata nya. Siguro ay umiyak din sya.

"Love, why are you here?" Marahan kong pinalo ang braso nya. Ayaw nya ba?

"It's more hard for you to see me leaving. That's why I said to you, not to come up here." Wala sa sariling niyakap ko sya.

Mami-miss ko 'to. Mami-miss ko sya. Shuta, ang hirap pala. Dapat pala hindi na lang din ako pumunta.

"Stop crying. Sandali lang naman ako doon." Shuta, sandali lang ba yung 5 years?!

"5 years. 5 years kang mawawala sa tabi ko. Ngayon pa lang hindi ko na alam ang gagawin ko." Napaiyak na naman ako.

"Let's wait for each other until the rainfall meets the horizon again? Can we?" I swear, this is the most hurtful words. I don't want him to let go of me. I love him so much. I hate this. I hate him for saying those words. I don't want to let go of him but our dream is the first priority.

Matagal ako bago sumagot. Ayoko na!

"Until the rainfall meets the horizon again. You can leave now. I'll wait for you. Have a safe flight, my sky. My light." I tried so hard not to cry but my tears betrayed me.

"I'll wait for you, just wait for me. I love you so much, my dawn.. my brightest star." He hugged me and kissed my forehead. We hugged each other for a minute or two. My tears keep falling. I felt some water dripping down to my shoulder. He's crying.

"This is the final boarding on flight 372B to, Los Angeles, California. Please proceed to gate 3 immediately. The final checks are being completed and the captain will order for the doors of the aircraft to close in approximately five minutes time. I repeat. This is the final boarding. Thank you." He slowly let go of me. He kissed me in the forehead again.

"I love you, Vinci Madeleine Avis, always and forever. I love you and to beyond eternity." He leaned and planted a kissed in my lips. I will miss this... I will miss him... I will miss everything about us.

He turned his back and walked away from me. Napaluhod ako at napatakip sa aking mukha. Too painful to see him walking away from me. Hihintayin kita kahit ilang taon pa. Mahal na mahal kita.