Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 27: Geheim ✔️

POV Percy

Ze schudde met haar hoofd en antwoord op mijn vraag. "Ik denk niet dat ik er al klaar voor ben", na dat slaat ze op de vlucht. Ze liep zo ver het bos in dat ik haar niet meer kon zien. Dus het had geen zin meer om achter haar aan te gaan, want ik zou haar toch niet meer vinden.

Ik snapte niet waarom ze ineens gevlucht was, had ik soms iets verkeerd gezegd, dacht ik bij mezelf na. Ik hoop dat alles wel goed was met haar. Ik bleef wachten en wachten, maar ze verscheen niet dus ben ik naar de eetzaal gegaan. Daar pakte ik mij eten en ging zitten bij Grover als ik hem zie zitten.

"Hey dude, alles goed" vraagt hij aan mij waarop ik mijn hoofd schudde.

"Nee, eigenlijk niet" antwoord ik eerlijk terug op zijn vraag. "Ze liep gewoon weg" zeg ik dan per ongeluk hardop.

"Gaat het over Alexa" vraagt hij dan, "ja, ze is gewoon het bos ingevlucht" antwoord ik terug op zijn vraag.

"Wat" zegt hij bezorgd, "toch niet verder dan de grens" vraagt hij verder door.

"Euh, I don't know" antwoord ik terug als ik mijn schouders daar nog bij ophaal.

Ik vroeg me echt af waarom ze dit gedaan had. Ze zou toch niet verder dan de grens gelopen zijn, dacht ik na. Of toch wel... Als ik daar aan dacht sta ik direct terug recht en liep richting het bos. Wat als er iets ergs gebeurd is dat zou ik mezelf nooit vergeven dat ik niet achter haar ben gaan lopen.

Ik kwam eindelijk aan bij het bos aan en zag in de verte Alexa al staan dus ging ik naar haar toe. "Je gaat toch niet terug wegvluchten" probeerde ik de sfeer een beetje luchtiger te maken, maar dit had juist een averechts effect. Ze vond het niet echt grappig wat ik gezegd had. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen dus antwoord ik voor haar. "Kom laten we naar het meer gaan" vertel ik bezorgd aan haar, "dan kan je uitleggen wat er is gebeurd in het bos" praat ik verder...

POV Alexa

Ik was zo in shock dat ik niets kon uitbrengen. Enerzijds wou ik hem alles vertellen wat er gebeurd was, maar anderzijds kon ik dat beter voor mezelf houden. Ik volgde hem stilletjes naar het meer, daar gingen we aan de rand van het meer zitten. Als ik kijk naar het water en hoe blauw de lucht er boven ons uitziet, kom ik wat tot rust. Dit zorgde ervoor dat ik even aan iets anders kon denken dan aan wat er in het bos gebeurd was.

"A. wat is er gebeurd" vraagt Percy bezorgd aan mij.

"Ik heb Luke gezien" antwoord ik terug op zijn vraag, "euh...hoe kan dat en wat heeft hij dan gedaan" vraagt hij verder aan mij. Ik had hem grotendeels alles uitgelegd, maar een paar details heb ik specifiek weggelaten.

Ik kon zien dat hij zich druk maakte om het feit dat hij er niet bij was om mij te helpen, maar dat nam ik hem echt niet kwalijk. Ook was hij boos en bezorgd. Ik wilde graag over iets anders praten dus vertel ik hem over mijn droom. Ik herinner mij soms vaag nog dingen, maar dit is deze keer niet het geval.

Hij knikte en begreep wat ik daarmee wilde zeggen en zegt: "ik heb zo ook van die dromen".

"Ik wil niet meer op queeste gaan" flap ik er dan uit. Het is niet dat ik het niet tegen hem wilde zeggen, maar ik had het liever op een andere manier tegen hem gezegd.

Hij begreep niet waarom ik ineens niet meer wilde gaan dus fronst hij met zijn wenkbrauwen naar mij.

"Hey, waarom wil je ineens niet meer gaan, wil je je vader soms niet helpen of zien" vraagt hij dan als hij mij niet begrijpend aankeek.

"Jawel, maar..." begon ik maar werd onderbroken door hem, "ja, maar wat" vraagt hij verder door.

"Ik wil alleen op queeste gaan" leg ik uit aan hem.

Hij kijkt mij heel vragend aan en vraagt: "waarom".

"Ik wil al hetgeen dat ik liefheb niet kwijt" zeg ik dan terug met tranen in mijn ogen.

Hij zag dit en probeerde mij een beetje te troosten door mij te knuffelen. Hij kon zien van waar ik kwam en begreep dus waarom ik niet wilde dat hij meeging. Dan liet hij mij terug los en vraagt: "Maar wat ga je dan zeggen tegen mijn vader".

"Geen idee" antwoord ik terug terwijl ik nog eens zucht "geen idee". We bleven nog even zitten, terwijl we doelloos naar het meer zaten te staren. Daarna kwam ik overeind, "je weet dat je altijd bij mij terechtkan, ik zou je nooit alleen laten" vertelt Percy aan mij. Ik glimlach naar hem en bedankte hem. Na dat wandelde ik naar de dichtstbijzijnde boom. Ik voelde iets knagen binnenin mij en wist dat dat mijn schuldgevoel was, had ik alles aan hem moeten vertellen...