Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 46: Een Gehoorzame Luke ✔️

POV Alexa

"En als ik je nu gebruik als mijn menselijk schild" zeg ik al lachend. Hij moest grijzen door mijn opmerking en blijft de spot met mij drijven. "Je zult toch niet ver komen".

Ik wist dat wat ik deed niets uithaalde, ik was overmeesterd. Er was niemand die mij kon steunen of aan mijn zijde stond zoals hij zijn lijfwacht had. Ik had hem nog steeds vast en keek hem doordracht aan. Als ik het juist aanpak zal ik misschien nog een kans maken, dacht ik. "Ik laat je gaan, maar alleen onder een paar voorwaarden" zeg ik dan tegen hem. 

Hij staarde mij aan om te zien of ik het wel meende wat ik zei. Zodra ik hem loslaat is mijn enige kans of om hier vrijuit te lopen verloren. Uiteindelijk knikt hij en insinueert hij dat ik verder moet praten, dus begon ik verder te praten.

"Ik wil dat je me naar Atlas brengt, maar hij mag me niet gevangennemen. Ik wil met hem onderhandelen over een deal" zeg ik.

Ik kon zien in zijn ogen dat hij niet kon volgen, waarom ik vrijwillig naar Atlas zou gaan. Dus herhaalde ik mijn aanbod nog eens voor de duidelijkheid. "Het is te nemen of te laten" vertel ik dan verder. "En je lijfwacht of andere beschermers mogen niet mee".

"En ik ben ook de baas over jou en als we worden aangevallen ben je verplicht om mee te vechten zodat we onze reis rustig kunnen verderzetten" eindig ik dan. Na dat ik mijn uitleg had gedaan, voelde ik dat hij aan het tegenstribbelen was, dus duwde ik hem tegen de muur aan en keek hem bloedserieus aan.

Hij grijnst naar mij, hij vond het precies interessant om tegen de muur gepind te worden door mij. Er was nu ook niet echt meer sprake van persoonlijk ruimte, ik kon zien dat hij aan het nadenken was over mijn voorstel. Uiteindelijk stemde hij mee in, maar ik liet hem niet zomaar gaan. Ik liet hem zweren op de Stynx, dat is zoals je in de Harry Potter boeken de Onbreekbare Eed hebt.

Zweren op de Stynx is iets dat ik wist van Chiron, omdat goden of halfbloeden zich soms niet aan hun belofte hielden. Hierdoor kunnen ze er niet meer onderuit.

Na dat gingen we samen naar zijn lijfwacht en zei hij tegen hen dat ze terug moesten keren naar Atlas. Zijn lijfwacht was niet zo wild van het idee, omdat ze hun meester achterlieten zonder bescherming, maar uiteindelijk deden ze wat Luke hen had opgedragen. Ik weet niet wat er zo interessant was aan mij, maar ik kreeg even genoeg van zijn gestaar dus zeg: "en stop met staren". Hij leek geamuseerd door de invloed dat hij had op mij, maar verder lijkt hij zich daar niks van aan te trekken.

Ik schenk hem verder geen aandacht meer en gebaarde aan hem dat hij de weg mocht tonen. Zodat ik hem goed in de gaten kan houden. Dus volgde ik hem rustig en liet hem een paar meters verder oplopen. Waardoor hij telkens achter zijn schouder keek naar mij om te zien of ik hem nog wel aan het volgen was. Iedere keer dat hij dat deed wendde ik mijn aandacht ergens anders.

Na een tijd vertraagt hij zodat hij nu naast mij stapt. Ik was op mijn hoede voor valstrikken, want ik had niet veel goeds gehoord over hem in het kamp.

Ik dacht even dat hij iets ging vragen of zeggen, maar hij blijft dan toch stil. Zo bleven we de hele tijd stappen tot de avond zich aankondigde. Ik moest toegeven dat ik moe was geworden van al dat stappen. "We kunnen nu al beter een rustplek vinden" adviseert Luke dan aan mij. Ik knik en zei dat dat een goed plan was. We zaten nu in een groot en dicht bebost bos. Helemaal alleen je kon zelfs geen auto's meer horen rijden. Zo ver waren we afgelegen van de bewoonde wereld. 

Ik voelde me niet echt op mijn gemak, omdat ik nu op mijn kwetsbaars was. Maar omdat ik zo moe was, kon het mij niet meer schelen en ging gewoon ergens zitten. Om mijn voeten eindelijk een beetje rust te gunnen. "Ik ga wat hout zoeken, zodat ik een kampvuur kan maken" zegt hij dan tegen mij, ik knik en laat hem maar gaan. Ik was echt te moe om nog iets te doen qua inspanning. Na enkele minuten was hij terug en had hij enkele boomtakken bij zich. Zonder problemen maakte hij vuur voor het kampvuur aan te steken. Ik ga wat dichterbij het kampvuur zitten en neem mijn rugzak dan vast.

Buiten de nu koude nuggets van de McDonald's had ik niet echt iets bij van eten en om te drinken was het gewoon water. Als ik dan gebaar naar Luke over dat hij wat water wilt of hij een nugget wilde, schudde hij zijn hoofd. Na dat wist ik niet echt wat ik moest doen of zeggen. Maar uiteindelijk breekt hij de stilte die tussen ons hing.