Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 44: Kwijtgeraakt ✔️

POV Alexa

Ik vervolgde mijn reis en wandelde rustig de berg af. Als ik dan achter mij kijk zie ik het licht van de boerderij steeds stiller en stiller schijnen. De grens zorgde ervoor dat het kamp onzichtbaar was en dat je alleen een boerderij zag met mooie aardbeivelden rond. Ik stond nu aan de voet van de berg en ik kijk nog een laatste keer achter me. Ik wist dat dit geen gemakkelijk queeste ging worden, ik was nu niet meer veilig. De monsters kunnen mij nu ieder moment aan stukken scheuren en oppeuzelen tot er niets meer overblijft van mij.

Ik nam een paar keer diep adem en zuchtte. "Dit zal niet gemakkelijk worden" zeg ik dan tegen mezelf en vervolg mijn reis naar Atlas...

Na een tijdje was ik aangekomen aan de snelweg. Dat dacht ik toch tenminste, omdat ik niet zo goed kan zien door het gebrek aan verlichting. Het was middernacht en als ik rond mij kijk zie ik geen kat. Ik was helemaal alleen dus maakte ik gebruik van mijn krachten.

Dus concentreerde ik me goed en vloog daarna zonder problemen de lucht in. Al vliegend vervolgde ik mijn reis. Ik kon wel eeuwig in de lucht blijven met dit uitzicht. De straatlantaarns en lichtjes van Long Island zorgde voor een prachtig uitzicht. Het was echt wonderschoon, maar na enkele uren begint de vermoeidheid toe te slaan dus daalde ik terug neer. Ik denk dat dat het beste was dat ik kon doen. Ik bedoel het is gevaarlijk om als een zombie door de lucht te vliegen dus kon ik beter ergens onderdak zoeken. Het veiligste was denk ik ergens hoog te slapen dan bij een wildvreemde die ik niet kende dus deed ik dat ook...

POV Percy

Na dat Alexa in de lucht begon te reizen was ik haar kwijtgeraakt. Ik kon haar nog voor een tijdje in de lucht zien, maar nu was ik helemaal alleen. Dus ben ik mijn eigen weg gegaan. Ik heb nog enkele uren gewandeld, maar ik ben uiteindelijk gestopt. De buurt waar ik was herkende ik, omdat ik hier vroeger altijd was met de zomer. We hadden hier ergens een vakantiehuisje staan dus wandelde ik nog even verder tot ik daar uiteindelijk was aangekomen. Ik pakte mijn sleutel uit mijn broekzak en deed hem in het slot.

Als ik binnen ben, zag ik dat er niemand was zoals ik ook verwacht had. Het zag er nog erger uit dan tijdens de laatste zomer dat ik hier was. Er hingen overal spinnenwebben in het huisje en alles was ook bedekt met een laag stof. Het was echt heel stoffig het huis, want als ik me liet ploffen in de zetel, vloog het stof in het rond. Daarna ging ik liggen in de zetel en hoopte dat ik hier inslaap kon geraken. Ik was bang en bezorgd tegelijkertijd. Mijn gedachten zaten steeds bij Alexa. Waar was ze, gaat alles goed met haar, is ze veilig, heeft ze een slaapplek gevonden. Het enige dat ik hoopte was, dat alles goed ging met haar. Dus met die gedachten viel ik ook inslaap.

Ik stond vastgenageld aan de grond. Ik kon niks meer doen. Ik probeerde de omgeving rond mij in me op te nemen. Ik zat op een open plek waar ik iemand heel angstaanjagend zag staan.

Hij staarde naar de verste verte en draaide zich om bij de woorden "Atlas, meester". Ik zag een heel bekend iemand voor hem staan, Luke. Wat doet hij hier, vroeg ik af.

"Het plan is van start gegaan weldra zullen wij zegevieren" zegt Luke tegen hem met een nogal kwaadaardige stem.

"Goed zo, dan zullen we u voorstellen aan uw dochter die u in de steek heeft gelaten" zegt Atlas terug. Ik kon horen aan stem dat hij erop uitwas op wraak. Dat kon je ook zien door het vuur dat in zijn ogen verscheen toen hij dat zei.

Daarna keek ik in de richting waar Atlas tegen aan het praten was. Ik zag daar de allergrootste God van ze allemaal, Zeus. Hij droeg een grote steen op zijn rug en ik merk dat hij die al lang aan het dragen was. Waarom laat hij die steen gewoon niet vallen, dacht ik dan na het was maar een steen. Ik begreep niet waarom hij niet gewoon weg flitste, hij was alleen maar vastgeketend.

"Meester" begint Luke dan terug te praten, "ik denk dat we bespied worden" zegt hij dan verder. Atlas keek rond tot zijn ogen de mijne doorboorde. Er kwam een angstaanjagend gevoel in mij naar boven dat ervoor zorgde dat ik direct wakker schoot met kou zweet op mijn voorhoofd.