Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 37: Iedereen was geschrokken ✔️

POV Alexa

Ik wist een plan te bedenken om mijn vader te redden. Het enige dat ik nu nog moest doen is het plan uitvoeren. Ik vloog terug uit de boom en had een raar buikgevoel gekregen. Het was alsof er iemand naar mij aan het staren was. Snel keek ik rond mij en even leek het dat de struik achter mij bewoog. Dus wandelde ik richting de struik om er zeker van te zijn dat er niemand zich verstopt had.

Tot een kwade stem mij doet verstijven van angst. "Alexa, wat heeft dit allemaal te betekenen" roept de stem. Als ik achter mij keek, zag ik een heel kwade Chiron voor mij staan. Ik keek op naar Chiron en zeg al stotterend: "euh, ik...". Ik geraakte niet meer zo goed uit mijn woorden en wist buiten dat niks meer uit te brengen.

"Alexa, spreek" zegt hij dan kwaad tegen mij. Zijn blik zorgde ervoor dat ik daar met trillende benen voor hem stond. Ik slikte en uiteindelijk lukte het me om te praten.

"Ik was boos en ik moest die boosheid kwijt" zeg ik dan al zuchtend terug. "Ik heb niemand verwond, ik was alleen" vertel ik dan snel verder.

"Dit is niet de manier waarop je dat moet doen, stel je voor dat je toch niet alleen was. Wat had er dan kunnen gebeuren" zegt hij tegen mij.

"Maar" begin ik maar Chiron onderbrak me voor ik mijn zin kon afmaken.

"Niks te maar, we zijn allemaal heel hard verschoten" zegt hij dan.

"Het spijt mij" zeg ik dan terug als ik naar de grond keek. Ik heb me nog nooit zo hard geschaamd als nu. Na dat wandelden we terug naar het kamp.

Als we aankwam was iedere halfbloed mij aan het aanstaren. Ik kon zien dat iedereen geschrokken was. Zelf Clarisse was onder de indruk, waarschijnlijk omdat ze niet hadden verwacht dat ik zoveel krachten had. Eerlijk gezegd had ik ook niet verwacht dat ik zoveel kracht had. Hij zette me af voor mijn huis en na een lange stilte begint hij terug te praten.

"Ik begrijp het gewoon niet. Ik begrijp jou niet" zegt hij dan tegen mij terwijl hij met zijn hoef in de aarde stapte. Ik wende mijn aandacht terug op hem, maar kon niet op mijn woorden komen. Het leek alsof ik geen tong niet meer had. Dan zag ik alle halfbloeden achter hem staan en beschaamd laat ik mijn hoofd en schouders zakken en ga naar binnen.

POV Percy

Al een geluk was Chiron er, ik wist niet wat ik had moeten zeggen als Alexa mij gezien had. Voor ik uit mijn verstopplaats kwam, heb ik eerst nog eens rond mij gekeken om er zeker van te zijn dat de kust veilig was. Ik kwam uit de struik en ging stilletjes terug naar het kamp. Zonder al teveel aandacht te trekken van iedereen. Dan zag ik dat ik nooit ongezien naar mijn huis kon gaan, want iedereen stond op het plein.

Dus nam ik een omweg door terug het bos in te gaan en in het meer te duiken. Ik dook en zwem helemaal naar mijn huis, zodat niemand mij kon zien. Ik hief mezelf uit het meer door me vast te houden aan de rand van de dijk. Dan dacht ik terug na over wat Alexa had gezegd in het boos, totdat...

POV Alexa

Als ik binnen was," ben ik meteen op mijn bed gaan zitten. Daarna begon ik kwaad tegen mezelf te praten. "Ik kon er niks aandoen" begon ik. "Niemand weet hoe het voelt altijd de buitenstaander te zijn" vertel ik verder. Ik liet me achterovervallen op mijn bed. Voor het eerst voelde ik me echt alleen. Ik had niemand meer zelfs Percy niet meer na wat ik hem aan had gedaan. Na dat merkte ik dat het tijd was om te eten dus stond ik recht en wandelde richting de eetzaal...