Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 12: Klinkt bekend in de oren ✔️

POV Alexa

Ik ging naar de eetzaal en nam mijn eten. Na dat ik dat had gedaan, keek ik even rond. Om te zien of er al iemand aan het eten was die ik kende. Als ik rondkijk, zie ik Annabeth zitten dus ben ik naast haar gaan zitten.

"Hey, je had een goede tactiek bij de opstelling van je team bij de vlaggenroof" zeg ik tegen haar met een glimlach. Omdat ik zo de stilte wou breken die er hing in de lucht. Ze fronste met haar wenkbrauwen naar mij, omdat ze precies niet meer wist waarover het ging. "Ik weet dat je Percy bij het meer hebt gezet, omdat hij een goede zwaardvechter is en zo zijn krachten kon gebruiken" zeg ik dan verder.

Dan heeft ze ineens door waarover ik het heb en vraagt: "hoe heb je hem kunnen verslaan, want mij is het nog nooit gelukt". Ze keek me aan vol verbazing en wacht ongeduldig op mijn antwoord.

"Ik had verloren als hij zijn krachten niet was gaan gebruiken en hoe kan je hem nog nooit verslagen hebben. Je bent toch de dochter van Athena" antwoord ik met een glimlach, want ik geloofde niet dat ze hem nog nooit heeft kunnen verslagen.

"Toen hij pas aangekomen was in het kamp hebben we ook vlaggenroof gespeeld. En ik moest toen tegen hem vechten, maar ik heb hem niet kunnen verslaan" vertelt ze dan aan mij. Ik haalde mijn schouders op, omdat ik niet wist wat ik terug moest antwoorden op haar vraag. Dan schiet er mij ineens een vraag te binnen die ik kon vragen aan haar.

"Heb je ooit je moeder in het echt gezien" vraag ik dan nieuwsgierig aan haar, omdat ik benieuwd was naar haar antwoord. Ze kijkt op van haar eten en ze staart me gewoon aan. Ik besef dan pas dat dit een heel gevoelig onderwerp is voor halfbloeden en slaag mijn hand voor mijn mond. Waarop ik snel terugkeer van mijn domme vraag. "Sorry, dat gaat mij niks aan" zeg ik dan tegen haar.

"Ja, ik heb mijn moeder ooit in het echt gezien" antwoordt ze dan uiteindelijk.

"Wat ging er dan door je heen, toen je haar zag" vraag ik dan verder aan haar.

"Blijheid, geluk" antwoordt ze dan terug als ik zie dat haar ogen een beetje beginnen te glinsteren van de tranen die zich aan het vormen waren. Dit zorgde ervoor dat ik toch een beetje hoop had, dat ik misschien ooit mijn vader ook in het echt kon zien. Ik zou graag een gezicht bij de stem die ik telkens hoor als hij tegen mij praat kunnen plaatsen.

"Bestaat er een kans dat ik ooit mijn vader kan ontmoeten of zien" vraag ik terug aan haar met mijn hart in mijn keel, want ik was bang voor haar antwoord. Wat als ik hem nooit in mijn leven ga kunnen ontmoeten of zien. De enige familie die ik nog over heb, dacht ik bij mezelf.

"Geen idee, sorry daar kan ik niet op antwoorden" antwoordt ze dan terug. Mijn klein beetje hoop verdwijnt ook gewoon helemaal als ik deze woorden uit haar mond hoor komen.

"Dank je, dat ik met je kon spreken over dit" zeg ik dan tegen haar en gaf haar een knuffel. Ik zie aan haar reactie dat ze dit niet had verwacht, maar uiteindelijk gaf ze me een knuffel terug. Als ik klaar was, zei ik gedag tegen Annabeth en vertrok op weg naar Chiron.

Als ik wandel naar het plein zie ik Chiron al staan. "Chiron u wou met mij spreken" zeg ik dan tegen hem. Ik zie hem knikken en daarna praat hij verder.

"Ja, het gaat over je vader" zegt hij dan terug tegen mij en plots is dat klein beetje hoop terug binnengeslopen.

Dus vraag ik: "oh, kan ik hem ontmoeten". Hij keek bedachtzaam en even hoor ik niks meer van hem komen.

"Kom we moeten ergens naartoe in verband met je vader. Neem mijn hand" zegt hij dan uiteindelijk terug. Vol enthousiasme gaf ik hem een hand. Na dat ik dat had gedaan leek het alsof we door tijd en ruimte waren aan het reizen. Zo zweefden we even voor enkele minuten en dan voelde ik uiteindelijk terug grond onder mijn voeten.

Dan kijk ik rond mij en ik merkte dat we in een grote zaal stonden met 12 stoelen. Waarvan één stoel in het midden stond, maar daar zat niemand op. Als ik alles in me heb opgenomen vraag ik: "waar ben ik".

"Je bent op de Berg van Olympus" hoor ik ineens een stem antwoorden. Als ik deze stem had gehoord, begon ik na te denken van waar ik deze stem herkende. Na enkele seconden heb ik door dat het de stem was van de vader van Percy.

"U bent de vader van Percy" zeg ik dan tegen hem. Ik richtte mijn aandacht in de richting waarvan de stem vandaan klonk. Als ik kijk naar hem zie ik de gelijkenis tussen Percy en hem. Op het eerste gezicht kon ik zien vanwaar de zeegroene ogen van Percy vandaan kwamen. Naarmate ik dichterbij kwam, merkte ik ook iets opvallend aan zijn uitstraling. Hij had ook het kalme van een zee rond zich en het zorgde ervoor dat ik mij op mijn gemak voelde. Dit gevoel had ik ook toen ik voor het eerst kennismaakte met Percy. Het zorgeloze karakter had hij waarschijnlijk ook van zijn vader gekregen.

"Ja, ik ben Poseidon de vader van Percy, je bent hier gebracht in verband met je vader" zegt Poseidon dan terug tegen mij.

"Mijn vader, waar is hij, waarom is hij niet hier" vraag ik bezorgd aan hem, omdat hij hier normaal ook moet zitten, naast Poseidon.

"Omdat jouw vader vermist is" antwoordt hij dan terug op mijn vraag. Hoe kan dat in hemelsnaam, hij is een god. Maar dan dacht ik terug aan de woorden die mijn vader zei: 'JE KUNT NIEMAND VERTROUWEN'.

"Hoe kan het dat hij vermist is" vraag ik dan verbaasd aan hem.

"Geen idee" antwoordt hij terug op mijn vraag. Dan omdat ik het gesprek dat ik vanmiddag had met Annabeth, maar niet uit mijn hoofd kan zetten, vraag ik verder door.

"Krijgen de goddelijke ouders ooit de kans om hun kinderen te ontmoeten of te zien" vraag ik dan benieuwd.

Hij was stil geworden en hij keek in de richting van de lege stoel. Daarna schudde hij zijn hoofd en zegt: "jouw vader heeft ervoor gezorgd dat niemand zijn kind ooit kan leren kennen" zegt hij dan. Ik vond het raar dat mijn vader deze regel zou hebben gemaakt en dacht na waarom hij dat zou hebben gedaan. "Hij vond dat ik te menselijk werd, omdat ik te veel tijd doorbracht bij mijn gezin dus daarom heeft hij het verboden dat de goddelijke ouder haar of zijn kind nooit kan zien of ontmoeten" vertelt hij aan mij.

"Ik wil alleen op queest gaan om opzoek te gaan naar mijn vader" flap ik er dan uit, wel vol zelf vertrouwen. Hij kijkt raar op en fronst even met zijn wenkbrauwen, maar begreep waarom ik op queeste wilde gaan.

"Dit kan heel gevaarlijk zijn om alleen te doen" zegt hij dan tegen mij als hij over mijn voorstel begint na te denken.

"Juist daarom moet ik het alleen doen" antwoord ik dan terug op zijn opmerking. Ik zie dat hij diep is aan het nadenken over mijn voorstel. Ik wist dat ik nu meteen geen antwoord ging krijgen, dus even later werden we dan ook weggestuurd door hem. We namen afscheid van de goden en daarna gaf ik Chiron terug een hand.

Na dat kwamen we terug aan op het plein. Even daarna zegt Chiron: "als je binnekort misschien op queeste moet gaan, zal ik je hiervoor trainen".

Ik hief mijn schouders op, omdat ik ergens een onzeker gevoel had over mijn voorstel. "Wie zegt dat ik die ga krijgen" zeg ik dan treurig terug en laat mijn schouders hangen.

"Maar je moet er wel klaar voor zijn, dus na het avondeten gaan we beginnen met onze eerste training" zegt hij dan terug.

Ik knikte en antwoordde: "oké, ik zal er klaar voor zijn". Met die gedachten en die vastberadenheid ging ik naar huis. Ik dacht na of op queeste gaan nu wel zo een goed idee was. En of ik niet iets had moeten vertellen over mijn droom. Ik kon me hierdoor niet meer concentreren en ging even op bed liggen. Om zo terug een beetje alles op een rijtje zetten.