Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 42: Het duurde lang ✔️

POV Percy

Ik kan het niet geloven, wat ik net had gehoord van het orakel. Waarom heeft Chiron dit nog nooit verteld aan mij? Over het lot van Alexa en mij. Is het daarom dat de goden geen kinderen mogen krijgen, begon ik mij af te vragen.

Ik was nog steeds op de zolder, waar de mummie nog steeds op haar krukje zat. Ja, ik bedoel die mummie kan niet uit haar kruk komen ze is dood. Ik zag dat Alexa nog alles aan het verwerken was van wat ze net had gehoord.

Ik denk dat ze net zo geschrokken was als ik. Het was al erg genoeg om de halfbloed zoon te zijn van Poseidon. Maar zij was dat van de oppergod, Zeus. Ze weet nog maar pas dat ze een halfbloed is en nu krijgt ze dit er nog bovenop.

POV Alexa

Na dat de mummie haar verhaal had gedaan, zat ze weer levenloos op haar krukje en de groene slierten mist waren weggetrokken. Ik begon te trillen op mijn benen, ik kon het niet geloven.

Ik was in schok. Ik probeerde alles op een rijtje te zette in mijn hoofd, maar elke keer als ik denk alles te weten, slaag ik weer één ding door elkaar en kan ik terug opnieuw beginnen. Ik nam een paar keer diep adem en vervolgde mijn plan verder.

Ik ging op onderzoek uit. Ik zag een kaart van de wereld. Waar ook de onderwereld bij opstond. Dan zie ik het woord 'Tartarus' staan op de kaart en kreeg er kippenvel van. Als ik verder kijk op de kaart zie ik een gebied met de naam Atlas. Eindelijk had ik het gevonden, daar moet ik dus naar toe.

Blij met de informatie die ik had gevonden ging ik terug naar beneden met de trap...

POV Percy

Ik zag dat ze gevonden had waar ze achter zocht dus ging ik stiekem terug weg via de trap voor ze mij kon zien. Vervolgens rende ik zo snel mogelijk het gebouw uit. Als ik ontdekt zou worden door Alexa zou mijn plan om haar stiekem te volgen in het water gevallen zijn. Dus liep ik snel naar de achterkant van het gebouw.

Al een geluk wist ik waar ik naar toe moest gaan. Zodat ik ervoor kon zorgen dat er niks erg gebeurd met Alexa. Dus bleef ik stilletjes in de schaduw wachten.

Ik moet tegen mijn vader vertellen, wat er is gebeurd. Zou ik dan ook eens navragen achter de voorspelling of is dat geen goed idee, dacht ik na. Misschien beter niet, want ik denk zelfs niet dat we dit te weten mochten komen.

Ik bleef maar wachten en wachten. Het duurde best wel lang voor Alexa dan uiteindelijk buiten was. Wat zou er onderweg gebeurd zijn?