Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 19: Gevecht ✔️

POV Alexa

Na het middageten ben ik naar Chiron gegaan voor de training van vandaag.

"Hey, ik ben klaar voor de training" zeg ik dan tegen hem als ik bij hem sta op het plein.

"Naast zwaardvechten is er nog iets anders belangrijk namelijk zelfverdediging" vertel hij aan mij. 

"Dus heb ik wat extra hulp ingeschakeld om je hiermee te helpen" praat hij verder. 

Benieuwd vraag ik: "Wie". Na dat ik dat gevraagd had kwam er iemand aan gelopen die bijna twee keer zo groot was. Hij zag er heel gespierd uit alsof hij een boomstam met zijn blote handen kon breken. 

Als hij dichterbij was kan ik een groot litteken op zijn gezicht zien. Het liep van de bovenkant van zijn neusbrug tot het midden van zijn linkerwang. Het zag er eng uit, maar tegelijkertijd straalde het iets van macht en kracht uit. 

Uiteindelijk stond hij naast mij en ik moest omhoogkijken om zijn gezicht te kunnen zien. Damn dacht ik, ik heb nog nooit zo iemand intimiderend gezien.

"Hey, ik ben Anton zoon van Ares" breekt hij dan uiteindelijk de stilte, want ik was alleen maar aan het staren naar hem. Ik kon even niks meer uit brengen.

"Ben je klaar voor je training" vraagt hij dan aan mij. 

Ik knikte snel en zeg: "Ja, zeker". 

"Je moet altijd stevig staan in je schoenen en dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen" legt hij uit.

"Ja, dat is luid en duidelijk" zeg ik als ik een correcte vechthouding aanneem. "Je ziet er niet uit als een van de sterkste, dus moet je snel zijn" gaf hij als opmerking over mij als hij keek hoe en wat voor houding ik aannam. 

"Geef je tegenstander nooit de kans om je te besluipen en zeker om jou te slaan" vertelt hij verder. 

"Oké, snelheid is de sleutel" vat ik dan samen. Ik had nog steeds één heel belangrijke vraag. Dus stelde ik hem ook aan hem. "Hoe moet ik hem/zij dan neerslaan" vraag ik. 

"Met één harde klap in de nek" antwoordt hij op mijn vraag en liet dan zien waar op de nek. 

"Ook is een goede verdediging half gewonnen" gaf hij nog als laatst advies. 

"Ik begrijp het, maar moet ik tegen jou vechten dat is toch onmog-" wil ik zeggen, maar voor ik mijn zin kom afmaken snauwde hij mij af. 

"Zeg dat woord nooit meer je moet vertrouwen hebben in jezelf" vertelt hij dan aan mij. "Je moet je verstand ook altijd gebruiken om zo je tegenstander te slim af te zijn" eindigt hij zijn preek. 

"Oké, ik ben er klaar voor" zeg ik terug vol zelfvertrouwen tegen hem. 

"Hier is u tegenstander" kondigt hij aan als hij achter zich wees. 

"Clarisse" zeg ik dan verbaasd, omdat ik haar niet verwacht had.

"Verrast me te zien" zegt ze dan tegen mij. Ik slik en weet niet wat ik daarop moet antwoorden. Er had zich een menigte gevormd rond en ze waren Clarisse aan het aanmoedigen. 

Ik was nu wel een beetje zenuwachtig geworden, omdat ik niet van haar wou verliezen. Als ik rondkijk in de menigte zie ik Grover, Annabeth en Percy staan. 

Op hun gezichten kon ik aflezen dat ze niet wisten wat ik aan het doen was. En eerlijk gezegd ik ook niet dan zegt Clarisse: "Maak je klaar om een goed pak slaag te krijgen". 

Ik schrok van haar intimiderend gedrag, maar bang was ik niet. Er hing een spanning die om te snijden was tussen ons.

"Klaar en begin" roept Anton en Clarisse kwam meteen op mij af met haar vuisten. Ik ontwijk haar telkens als ze uithaalt en dit hield ik al even vol. Maar ik geraakte sneller uitgeput dan ik dacht. 

Deze keer kwam ze terug op mij af en kreeg ze mijn armen te pakken. Ik stond klem en kon dus niks meer doen. Ik deed mijn ogen dicht en wachtte op de pijn. Voor ze uithaalt liet ze mijn armen voor een paar seconden los en dat gaf me genoeg tijd om haar vuisten te ontwijken.

Ik voelde de windverschuiving op mijn gezicht, omdat haar vuisten zo snel gingen. Dit gaf mij een adrenalinestoot waardoor ik het tij kon doen omslaan. 

Met mijn snelle reflex nam ik haar arm en draaide die in haar schouderbladen. Door mijn snelle reflex was ik zo snel dat ze me niet meer kon ontwijken. Ze gaf even een kik, maar dan liet haar weer los. 

Na dat maakte ik van mijn handen vuisten om haar daarmee te kunnen slaan, maar mijn uithaal ontweek ze en daardoor sloeg ze recht in mijn gezicht. De klap was zo hard dat ik op de grond viel...