Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 43: "Dit zal niet gemakkelijk worden" ✔️

POV Alexa

Blij met de informatie die ik had gevonden ging ik terug naar beneden met de trap...

Als ik met de trap naar beneden aan het gaan ben, hoor ik ergens een deur opengaan in het huis. Dat zal Chiron toch niet zijn, hoop ik. Dan hoorde ik geklik van hoeven op de houten vloer. Dus Chiron is toch wakker

Als ik verder begin na te denken begin ik me af te vragen hoe hij in hemelsnaam met de trap naar boven geraakt. Dat zou toch ook niet zo gemakkelijk zijn, denk ik dan bij mezelf na. Na dat ik daaraan dacht hoorde ik een bekend ping-geluidje. Dat geluid was een signaal dat wilde zeggen dat de lift er was.

Dus begin ik rond mij te kijken voor een ontsnapping. Dan merk ik dat er een raam openstond. Dus met een zweefrol, spring ik door het raam en bleef zo stil mogelijk op het dak staan. Wel gehurkt zodat hij mij niet zag staan door het raam. Dan begin ik na te denken over het feit dat er een dak was. Wat als dat niet zo was geweest, was ik nu te pletter gevallen. Dus mocht ik van geluk spreken dat dat dus niet het geval was.

Ik gluur door het raam en toen zag ik de lift opengaan. Zo komt hij dus naar boven, logisch dacht ik dan. Als ik terug wil gluren of hij al weg is, merk ik dat hij aan het slaapwandelen was. Omdat zijn ogen dicht waren. Serieus, dacht ik dan bij mezelf. Ik wachtte geduldig tot hij terug naar beneden ging met de lift.

Als hij de lift ingestapt was, klim ik over het raam en begon naar beneden te rennen van de trap. De drie laatste treden slaag ik daarbij ook over om nog sneller beneden te zijn. Zijn die rondjes dan toch van pas gekomen, dacht ik.

Als ik dan eindelijk buiten was, was ik een beetje buitenadem. Na dat keek ik rond en liep richting het bos. Nu zat ik heel diep in het bos en ik wist dat ik zo de grens ging overlopen. Het was donker in het bos en ik kon moeilijk rond mij kijken. Maar ik hoorde hierdoor wel dat er iemand mij aan het volgen was. 

Uiteindelijk kwam ik aan bij een grote boom, de boom straalde iets magisch uit. Hoe dichter ik bij de boom was, hoe meer dat warme, bekende gevoel van veiligheid terugkwam. Ik weet dat ze de boom Thalia noemde. Thalia was de naam van een meisje dat zichzelf had opgeofferd voor haar vrienden, maar meer wist ik ook niet over het verhaal.

Ik vervolgde mijn reis en wandelde rustig de berg af. Als ik dan achter mij kijk zie ik het licht van de boerderij steeds stiller en stiller schijnen. De grens zorgde ervoor dat het kamp onzichtbaar was en dat je alleen een boerderij zag met mooie aardbeivelden rond. Ik stond nu aan de voet van de berg en ik kijk nog een laatste keer achter me. Ik wist dat dit geen gemakkelijk queeste ging worden, ik was nu niet meer veilig. De monsters kunnen mij nu ieder moment aan stukken scheuren en oppeuzelen tot er niets meer overblijft van mij.

Ik nam een paar keer diep adem en zuchtte. "Dit zal niet gemakkelijk worden" zeg ik dan tegen mezelf en vervolg mijn reis naar Atlas...