Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 25: Verder dan de magische grens ✔️

POV Alexa

Ik werd wakker met een heel verward gevoel, ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Ik stond op en maakte me klaar voor vandaag. Het was vandaag de dag dat ik met Percy op queeste ging vertrekken. Hoewel ik daar nog niet echt heel zelfverzeker over was.

Dan begin ik meer na te denken over heel de situatie. Ik vond het heel raar dat een god in hemelsnaam gekidnapt kan worden. Hij is toch een god en niet zomaar eentje. Ik had een achterdochtig gevoel over heel dit avontuur, maar mijn angst stak er nog altijd helemaal bovenuit. Angst om mijn eigen vader misschien dood aan te treffen voor ik hem kon redden.

Met een gemengd gevoel wandel ik naar buiten en deed de deur achter mij dicht. Is dit wel een slim idee, dacht ik bij mezelf. Dan zag ik Percy en gaf hem een knuffel. Ik denk dat hij kon merken dat er iets was en vraagt: "ben je er klaar voor".

Ik voelde dat mijn hart sneller begon te slaan. Daardoor kreeg ik het moeilijk om nog rustig in- en uitademen. Hij legde zijn hand op mijn schouder en keek me bezorgd aan. "Wat is er" vraagt hij ongerust aan mij.

Ik schudde met mijn hoofd en probeerde terug te kalmeren. "Ik denk niet dat ik er al klaar voor ben" antwoord ik terug op zijn vraag en vlucht van hem. Ik moest terug tot rust komen. Dus liep ik zo ver mogelijk het bos in en keek achter me om te zien of ik al helemaal afgezonderd was van alles en iedereen.

Ik stopte dan uiteindelijk om terug rustig op adem te kunnen komen. Als ik dan rondkijk, wist ik niet waar ik was. Ben ik verder gelopen dan de magische grens, dacht ik. Daarna keek ik nog eens rond en begon lichtjes in paniek te geraken, wat als ik de weg terug niet meer vindt.

Dan zag ik een open plek waar een heel grote rots stond. Een perfecte uitkijkplaats zo vind ik misschien mijn weg terug naar het kamp. Ik liep er dus naartoe om zo een beter zicht te krijgen.

Plots hoorde ik een twijgje breken, ik kijk rond mij, maar ik zag niets ongewoons. Om zeker te zijn van mijn stuk riep ik om te zien of er nog iemand was. Er kwam geen antwoord dus verondersteld ik dat ik alleen was.

Dan hoor ik iets achter mij en wilde me omdraaien, maar werd van de rots geduwd. Omdat ik dit niet had verwacht kon ik niet meer ingrijpen en viel recht op mijn enkel neer waardoor ik hem had omgeslagen.

De rots was hoger dan ik dacht. Als ik dan terug overeind wil komen begaf mijn enkel het. Ik laat even een pijnlijke zucht en zeg: "oh heb ik dat weer". Dan keek ik naar boven om te zien wie mij in hemelsnaam van de rots had geduwd...