Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 33: Teleurstelling ✔️

POV Percy

Ik was zenuwachtig om mijn vader terug te zien, de laatste keer dat ik hem gezien heb, was tijdens mijn queeste om de bliksemschicht te vinden.

De laatste tijd had ik niet meer zoveel contact met hem. Terwijl ik hem nu juist het hardste nodig had. Ik weet wel dat nu Zeus ontvoert is, mijn vader meer verantwoordelijkheden heeft. Hij mag zelfs helemaal geen contact met mij hebben.

Ik begin na te denken en vind die regel dat goddelijke ouders hun eigen kind niet mogen leren kennen of er enig contact mee mogen hebben echt belachelijk. Dan denk ik verder na over heel de situatie en besefte dat Zeus zijn eigen regel aan het overtreden was door hulp te vragen aan Alexa, zijn dochter.

We kwamen aan in de grote zaal. Daar zag ik 12 stoelen staan in een halve cirkel. Dan merkte ik op dat iedereen aanwezig was zelfs Hermes de reisde God. Dat is straf, dacht ik dan bij mezelf.

Ik zou denk ik niet de moed vinden om al deze goden toe te spreken en al zeker niet met slecht nieuws. Bang is een groot woord, maar ik zou zeker niet op mijn gemak zijn.

Dan keek ik richting Alexa om te zien, hoe het met haar ging. Ze had dit waarschijnlijk ook niet verwacht dat er zoveel goden aanwezig zouden zijn. Onze ogen kruisten elkaar en ik kon zien dat ze zenuwachtig was. Dus glimlachte ik naar haar om haar toch gerust te kunnen stellen. Ik denk niet dat het veel had geholpen, maar ze glimlachte wel terug naar mij.

POV Alexa

Ik probeerde mijn aandacht ergens anders op te vestigen dan de goden. Nerveus kijk ik rond en zag iedereen hevig discussiëren met elkaar. Dus keek ik snel weg en kruisten Percy's ogen de mijne. Hij gaf me direct erna een glimlach, maar nu kon zelfs dat mij niet tot rust brengen. Desondanks glimlachte ik wel terug naar hem.

We kwamen dichterbij tot op een verstaanbare afstand, maar iedereen was nog steeds druk bezig met konkelfoezen. Poseidon roept: "STILTE ALSTUBLIEFT". Zijn stem weergalmde door heel de zaal en plots was het nu muisstil tot Poseidon weer begon te praten.

"HALLO, HEBBEN JULLIE EEN BESLISSING GENOMEN" vraagt Poseidon dan aan ons.

Vanuit mijn ooghoek zag ik Percy hoopvol naar me kijken. Hierdoor begon ik te twijfelen over mijn beslissing. Kan ik dit wel maken tegenover de goden, dacht ik bij mezelf. Ik had zelf gevraagd om op queeste te gaan en nu ineens wil ik niet meer.

Het was nu al even stil, omdat ze aan het wachten waren op mijn antwoord. Dus schraap ik mijn keel en zeg: "Ja, we hebben een beslissing genomen en dat is dat we niet meer op queeste gaan".

Na dat die woorden mijn mond verlieten, keek iedereen mij verbaasd aan. Ze waren waarschijnlijk geschrokken om mijn antwoord.

"SINDS WANNEER HEB JE DAT ZOMAAR BESLOTEN" vraagt Poseidon verbouwereerd aan mij.

Ik kuch en geraakte moeilijk uit mijn woorden door zijn toon. Ik leg mijn hand in mijn nek en zeg: "ik ben nog niet klaar voor de mensenwereld dus ik denk dat het beter is als ik niet meer ga". Dit had de goden aan het denken gezet, maar ik kon zien dat ze me niet volledig geloofde.

Het viel me dan op dat Poseidon het hardste geschrokken was van mijn antwoord. Daar kon ik wel inkomen, want letterlijk een paar dagen geleden was ik zo zeker van mijn zaak en nu niet meer. Ik kon zien aan hem dat hij niet begreep, hoe ik ineens van gedachten kon veranderen.

Ik kijk nu naar de grond, omdat ik me echt schaamde over heel deze situatie. Dan voelde ik op het achterste van mijn hoofd ogen branden dus draaide ik even mijn hoofd om. Het was Chiron die me aanstaarde. Hij was waarschijnlijk teleurgesteld in mijn, omdat hij mij zo goed getraind had en nu zei ik dat ik niet meer wil gaan. Hierdoor zakte ik nog harder de grond in en wilde ik niks liever dan naar huis gaan en in mijn bed kruipen.

Ik merkte op dat ik me niet alleen schaamde, maar Percy ook voor zijn vader. Ik zette me over mijn schaamte heen en keek terug moedig voor mij uit.

"ALS DAT JE KEUZE IS, HET ZIJ ZO" zegt Poseidon dan terug en ik kon horen aan zijn stem dat hij teleurgesteld was.