Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 17: Razendsnelle reflex ✔️

POV Percy

Het is de laatste tijd precies een gewoonte geworden om 's nachts wakker te worden en naar buiten te gaan. Daarna ben ik naar het meer gegaan om contact op te nemen met mijn vader, maar het blijft stil aan de andere kant. Dus ben ik terug opgestaan om naar huis te gaan, maar dan zag ik iemand richting het bos wandelen.

Ik ben natuurlijk nieuwsgierig wie er zo laat nog wakker was en de regels eigenlijk overtreedt zoals ik. Stilletjes ben ik de persoon gevolgd maar op een veilige afstand, zodat de persoon het zeker niet doorhad.

De persoon is dan in een hoge boom gevolgen, dus had ik direct door wie het was. Niemand anders dan Alexa. Ik wist wel dat ze ook niet gemakkelijk inslaap geraakt, maar waarom gaat ze het bos in, dacht ik bij mezelf.

Ik observeerde wat er zich boven mij allemaal aan het afspelen was. Ik zag haar lippen bewegen dus ik wist dat ze tegen iemand aan het praten was, maar tegen wie dan, dacht ik. Er was niemand in de buurt. Zou ze misschien aan het praten zijn met haar vader of mijn vader.

Ze praten nog even verder totdat ik zag dat ze geschrokken was van iets. Daardoor had ze haar concentratie verloren, maar geen probleem dacht ik. Ze kan toch vliegen, dus wachtte ik, maar dat gebeurde niet. Al een geluk met mijn razendsnelle reflex kon ik haar zo nog opvangen. Zodat ze niet te pletter viel...

POV Alexa

Het enige waar ik aankon denken was, dat ik niet te pletter wou vallen. Maar dat hield niks uit, want ik was tamelijk hoog gevlogen dacht ik bij mezelf. Als de grond maar een zacht groot kussen was geweest waar ik op kon vallen, maar dat is het dus niet.

Dus deed ik mijn ogen dicht en hoopte dat ik niet alle beenderen in mijn lichaam gingen breken. Ik wachtte en wachtte, maar de hard impact kwam nooit. Dan merkte ik dat iemand mij had opgevangen. Als ik mijn ogen terug opendeed, zie ik dat Percy mij vasthield.

We zaten bijna neus aan neus en door die dichtheid voelde ik de roodheid al een beetje naar mijn wangen kruipen. Ik probeerde terug op adem te komen, waar ik toch moeite mee had.

Dan probeerde Percy mij gerust te stellen. "Het is goed, ik heb je" zegt hij dan tegen mij.

Ik glimlachte gewoon terug omdat ik nog op adem moest komen en zeg na dat ik op adem was gekomen: "dankje". Daarna stelde ik direct een andere vraag: "ben je mij gevolgd".

"Euh... "hij begon te stotteren en zegt dan: "ik kon niet slapen dus ben ik naar buitengegaan. En zag iemand het bos inwandelen dus ben ik die persoon maar gevolgd".

Percy had me nog steeds vast is zijn armen niet dat ik het erg vond in tegendeel zelf, maar die nabijheid is voor mij een beetje gênant. Dus vraag ik: "Kan je mij terug neerzetten alstublieft".

Percy moest lachen en zegt: "Ja, tuurlijk".

Hij zette mij neer en ik glimlachte weer naar hem. Waarop hij opmerkte: "je weet toch dat je een mooie lach hebt".

Dit zorgde ervoor dat ik nog harder begon te blozen en hoopte maar dat je dat niet kon zien in het donker. Maar ik bedankte hem voor het compliment waarna ik zeg: "jij hebt ook een mooie lach".

We keken in elkaars ogen en er viel een stilte tussen ons, maar Percy is de eerste die terug iets zegt. "Alexa" begint hij dan als hij met zijn hand in zijn nek wrijft. Zijn ogen begonnen te twinkelen door de maneschijn of was dat slecht door mijn verbeelding.

Hij staarde met zijn zeegroene ogen in mijn ogen wat mij in een soort van trance had gebracht en vraagt: "heb je morgen tijd om met mij te oefenen".

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en vraag: "oefenen". Omdat ik niet meer wist waarover het ging.

"Ja, om te zwaardvechten" antwoordt hij dan terug.

Ik kom terug uit mijn trance en weet terug waarover het gaat. "Ja, tuurlijk" zeg ik dan terwijl ik knik met mijn hoofd. "Morgen" vraag ik dan onzeker of ik alles had verstaan.

"Ja, na het avondeten" antwoordt hij dan terug op mijn vraag.

"Super" antwoord ik dan terug. Na dat gaf ik hem een knuffel om hem te bedanken en ging dan terug naar huis.

Zou hij het weten dat wij samen op queeste moeten gaan, dacht ik of moet ik dat tegen hem zeggen. Ik had echt geen idee dus het eerste dat ik moest doen morgen is naar Chiron gaan om het goede nieuws te brengen.

Als ik thuis aankom, ging ik naar binnen en ging meteen in bed liggen.

POV Percy

Na dat Alexa door was gegaan, stond ik daar nog even stil. Om heel de situatie nog eens te verwerken. Waarom had ik niks gezegd tegen haar. Dit was de perfect moment, maar ik was te bang om de band die we samen hadden opgebouwd te verliezen dus zweeg ik.

Ik ging daarna ook terug naar mijn huis en ging daarna in bed liggen. Daar dacht ik nog na over waarom ze in die boom zat en met wie ze aan het praten was.

Het kan misschien mijn vader zijn geweest, maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Ze heeft al eens eerder met mijn vader gepraat dacht ik. Dus ga ik dat morgen wel vragen als we aan het oefenen zijn.