Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 35: Op het nippertje ✔️

POV Percy

Ik zag dat Alexa niet meer haar vrolijken zelf was. Ze was stil en keek de hele tijd naar de grond. Het deed me echt pijn om haar zo sip te zien. Iedereen verwachtte zoveel van haar net zoals iedereen dat bij mij deed toen ik net aangekomen was in het kamp.

Hoe langer de preek duurder hoe dieper dat Alexa zakte in de grond van schaamte. Ik kon zien dat ze zich probeerde te verstoppen achter haar bruine lokken, maar ik kon dat doorzien. Ze wilde gewoon niet dat iemand haar zag huilen. Als Chiron teleurgesteld wegging, wilde ik naar A. toegaan om haar op te vrolijken, maar ze liep weg. Deze keer wist ik dat ik haar beter even alleen kon laten. Daarom ben ik haar ook niet achternagegaan.

Op dat moment dat ik haar alleen wilde laten, spoken de woorden van mijn vader door mijn hoofd. 'JE MOET HAAR VOLGEN MAAR ZORG DAT JE NIET WORDT GEZIEN'. Is dat nu wel een goed idee, dacht ik bij mezelf. Ondanks wat mijn gevoel zei ben ik haar toch gevolgd. Ze was richting het bos gelopen dus ik kon al raden waar ze naartoe was gegaan.

POV Alexa

Ik liep richting het bos en vloog daar terug in de hoogste boom. Het liefste van al wilde ik gewoon dat alles terug normaal was en dat ik even met rust gelaten werd. Daarna keek ik rond me en zag dat ik helemaal alleen was. Een vlaag van veiligheid komt over mij en de tranen beginnen te vloeien. Er was geen houden meer aan, mijn tranen liepen als watervallen over mijn wangen.

Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest. "Wat moet ik doen" roep ik verdrietig naar de hemel. Ik wachtte maar ik kreeg geen antwoord terug. Daarna voelde ik dat de woede begon te borrelen in mij. "Nu dat ik U het hardste nodig hebt bent U er niet" begin ik kwaad naar boven te roepen.

"Gaan we zo beginnen" roep ik dan uitdagend naar de hemel. "Dan kom ik U ook niet helpen" eindig ik dan al snikkend, maar kwaad. Vanaf dit moment had ik mezelf niet meer onder de controle en vloog ik de lucht in. Ik denk dat mijn onderbewustzijn de aandacht van mijn vader wou trekken. Dit probeerde ik te doen door hevig tekeer te gaan in de lucht en roep: "ik hoop dat het pijn doet". Natuurlijk is dit nutteloos, wat schiet ik daar nu mee op. Dus vloog ik terug naar de boom.

Na dat zag ik vanuit mijn rechterooghoek een persoon...

POV Percy

Ik had me ergens verstopt in een struik. Het was dicht genoeg dus ik kon horen wat Alexa allemaal aan het zeggen was. Ze was echt heel kwaad op haar vader als ik het zo hoor. Daarna zag ik dat ze de lucht invloog dus verplaatste ik me snel, omdat ze me anders kon zien in de struik. Dus dook ik snel het meer in. Vervolgens zwom ik naar de rand en keek met mijn hoofd over de rand. Na dat vloog ze terug naar de boom, maar ze bleef plots stilstaan.

Ik geraakte in paniek en dacht dat ze me gezien had, dus zwom ik zo diep mogelijk in het meer als ik kon. Door mijn speciale gave is het water helder en kan ik alles duidelijk zien, maar in het echt is het water heel troebel. Hierdoor weet ik zeker dat ik veilig ben op de bodem van het meer. Ik zag ze boven het meer zweven en ze roept: "hallo, is daar iemand".

Waarop ik levenloos op de bodem bleef liggen, hopend dat ze daarna wegging. Na enkele minuten vliegt ze terug de boom in en kwam ik heel stilletjes terug boven water. Oef...dacht ik bij mezelf net op het nippertje. Heel opgelucht observeerde ik Alexa terug. Ze was terug voor zich uit aan het staren.