Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 28: Stomme kiezelstenen ✔️

POV Percy

Ik had gemengde gevoelens bij het gesprek met Alexa. Het leek precies of ze informatie achterhield, maar wat zal mijn vader zeggen over haar idee. Eerst vond ze het leuk dat ik meeging, maar nu is het ineens een probleem. Ze heeft duidelijk nog niet alles vertelt aan mij. Maar waarom heeft ze na al die tijd nog steeds geheimen voor mij, dacht ik na.

Ze weet dat ze me kan vertrouwen en als er een probleem is dat ik haar wel zal helpen hiermee. Hierdoor begin ik te twijfelen aan mijn gevoelens voor haar. Ik wil niet met iemand samen zijn die mij niet vertrouwt of met iemand die niet eerlijk is tegen mij...

POV Alexa

Na mijn gesprek met Percy ben ik in de dichtstbijzijnde boom gevlogen, omdat ik mijn hoofd even wilde leegmaken. Toen ik daar boven was, kon ik de lucht op mijn gezicht voelen. Mijn haren wapperde door de wind, ik deed mijn ogen dicht om even alles te vergeten. Tot een stem me uit mijn gedachten haalt. "Hey, A. wat doe je daar helemaal boven" roept Percy dan naar boven.

"Ik wil graag antwoorden van mijn vader krijgen" roep ik terug daarna zie ik hem teruglopen naar het meer. Ik kijk rond mij en genoot van de mooie blauwe lucht. Er was echt geen enkele wolk te bespeuren aan de lucht. Dit kwam door de magische grens en deze zorgde ervoor dat alle regenwolken werden tegengehouden. Hierdoor was er altijd een goede oogst.

Geniet van alles rond mij en haalde eens diep in en uit. Het frisse van de wind en het warme van de zon deed mij goed. "Vader, vader hoort u mij" roep ik dan tegen de hemel.

"ALEXA, ALEXA" zegt mijn vader terug.

Elke keer als ik zijn stem hoorde, kreeg ik een warm en veilig gevoel vanbinnen. Hierdoor begin ik mij soms af te vragen waarom hij hier niet bij mij was en begon ik treurig te worden. Deze gedachten schudde ik van me af en herpakte me snel. Ik moest optimistisch blijven, ik glimlach en zeg: "Vader, als ik u redt, zal u dan bij mij blijven. Ik voel me soms zo alleen en hulpeloos in deze wereld. Ik heb het gevoel dat ik nog zoveel moet leren over deze wereld en ik vraag me af wat mijn dromen betekenen" vertel ik wanhopig aan hem.

"ALEXA, JE MOET STERK BLIJVEN OOIT ZULLEN WE SAMEN ZIJN. DE TIJD ZAL ALLES DUIDELIJK MAKEN, MAAR JE MAG NIET OPGEVEN, IK BEN BIJ ATLAS" zegt hij dan tegen mij.

"Hoe weet u dat" vraag ik verward. "DAT HEB IK VAN HUN GEHOORD...." begint hij te vertellen, maar dan hoor ik plots niets meer.

"Vader, vader" roep ik bang terug naar hem, maar dat haalde niets uit.

Dan begin ik mij af te vragen, hoe zou mijn vader eruit zien. Ik heb hem alleen gezien in musea, maar nooit in het echt. Hoe zou zijn karakter zijn, koppig, medelevend, bezorgd,... .

Vervolgens denk ik terug aan wat hij aan mij verteld had. Hij is bij Altas, maar wie is dat in hemelsnaam. Ik heb nog nooit van hem gehoord, is hij ook een god.

Ik vond dat het gesprek ervoor gezorgd had dat ik nog meer vragen had en dit zorgde weer voor meer verwarring. Daarna vlieg ik terug naar beneden en stap terug richting Percy die bij het meer zat.

Onderweg naar daar struikelde ik even door die stomme kiezelstenen, dacht ik dan. Ik veegde het zand van mijn skinny jeans en keek direct terug voor mij uit om te zien of Percy het gezien had. Al een geluk bleek dat niet zo te zijn, oeff... . Ik voelde wel dat ik een kleine schaafwond had, maar het deed niet zoveel pijn. Daarna ging ik terug naast Percy zitten...