Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 4: De Ontsnapping ✔️

POV Alexa

Na dat ik de deur stilletjes had dicht gedaan, begon de adrenaline door mijn lichaam te gieren. Al snel verhuisde ik van mijn plek bij de deur en rolde ik naar de paal die het dichtste bij was. Ik stond nu achter de paal en voorzichtig keek ik vanachter de paal. Om de omgeving te scannen naar mogelijke vluchtroutes, maar die zijn er niet. De enige uitweg was via de weg dat ik ben binnen gekomen.

Vervolgens zag ik drie gigantische mannen. Ze hadden de jongen omsingeld. Verstijft uit angst om te worden ontdekt, blijf ik muisstil achter de paal staan. Ik was zelfs op mijn ademhaling aan het letten. Ten einde raad begin ik in paniek te raken. Waardoor mijn hart steeds sneller en sneller begon te slaan. Alsof het zich aan het klaarmaken om hier zo snel mogelijk vandaar te geraken of voor een gevecht.

Besluiteloos blijf ik staan tot 'de stem' weer tot mij sprak. 'PAK DAT ZWAARD EN HELP MIJN ZOON'. Stiekem keek ik rond en dan zag ik het zwaard tegen de paal voor mij staan. Dat is wel heel dichtbij dat groepje mannen, dacht ik.

Dan denk ik wat of hoe moet ik in hemelsnaam zwaardvechten, ik weet niet eens hoe je een zwaard moet vastnemen.

'VOLG JE GEVOEL' hoor ik dan heel vaag door mijn hoofd spoken.

Als ik mijn ademhaling onder controle probeer te krijgen. Waar ik dus totaal in misluk, luister ik met tegenzin naar 'de stem'. Ik hoop maar dat ik me uit deze situatie kon werken zonder kleerscheuren.

Ik sluit mijn ogen en laat me leiden door mijn lichaam. Zo rolde ik geruisloos door naar het zwaard dat tegen de paal stond. Ik nam het zwaard in mijn handen en zonder erbij na te denken storm ik af op de mannen.

POV Percy

Vanuit mijn linkeroog hoek zag ik een meisje op de mannen afstormen, maar het was Annabeth niet. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ze zag er oogverblindend uit met haar glanzende bruine haren en haar lichtblauwe ogen. Terwijl ik mij even liet afleiden door haar fysieke verschijning, nam ze alle mannen te grazen. Haar vechtstrategie en zwaardvechttechniek was ook verbluffend goed, het leek alsof ze een professionele zwaardvechtster was.

Ze had de mannen in een mum van tijd uitgeschakeld en kwam nu al renend naar mij. Ze maakte de kettingen los met de sleutel die ze had gevonden in de broekzak van één van de mannen. Ik kon eindelijk terug de begaande grond onder mijn voeten voelen. We maakten ons snel uit de voeten en liepen richting de uitgang.

"Wie ben jij" vraag ik aan het meisje, maar op datzelfde moment vroeg zij dat ook aan mij. Ik grinnikte en antwoordde "ik ben Percy Jackson, zoon van Poseidon". Na dat ik haar vraag eerst beantwoord had volgende mijn eerste vraag terug "wie ben jij".

"Ik ben Alexa, een" antwoordt ze maar stopt dan plots. "Wacht, heb je nu net gezegd dat je de zoon van Poseidon bent, Poseidon als in de god die heerst over de zeeën en wateren" zegt ze dan terug tegen mij. "Je bedoelt dus zoals in de Griekse mythologie" vraagt ze dan ter bevestiging.

Ik antwoord: "ja, inderdaad". "Wacht je komt niet van het kamp, dan" vraag ik aan haar. Waarop Alexa haar hoofd schudde. Daarna vloekte ik binnensmonds en hoop dat Chiron mij kon vergeven voor mijn stommiteit. Hoe kan ze dan zo goed zijn in zwaardvechten, dacht ik dan. Er klopt hier iets niet, want ze kan ook door de mist zien. Ze kan geen gewone sterveling zijn, maar wie zou haar goddelijke vader of moeder dan zijn. Ik begon na te denken en verbanden te leggen met haar uiterlijke kenmerken en eigenschappen om zo te proberen achterhalen wie dat zou kunnen zijn.

Ze is beeldschoon zoals de dochters van Aphrodite allemaal zijn. Maar ze had dan ook weer een goede vechtstrategie en daarom ook een goede kennis van strategieën zoals Athena heeft. En aan haar uithoudingsvermogen is er ook niks op aan te merken, zoals dat bij de oorlogsgod Ares ook is. Dan blinkt ze nog eens uit in het zwaardvechten zoals ik. Door dit probleem kon ik er echter niet vaststellen wie haar goddelijke ouder was, maar de grote vraag was nog steeds of ze wel een halfbloed was.

Dan vraagt Alexa "wat is er".

"Niks" antwoord ik terug op haar vraag.

Na een korte maar ongemakkelijke stilte zeg ik "je bent een goede vechter".

"Dankje" zegt ze terug tegen mij op een verlegen manier terwijl ze naar beneden kijkt.

"We moeten naar het kamp gaan voor er nog meer komen. Het is de enige plek waar we veilig zijn" zeg ik dan tegen haar. Zo kan ik te weten komen of ze effectief een halfbloed is, dacht ik.

"Alles is beter dan hier te moeten blijven" zegt ze terug.

Als we buiten waren en klaar waren om hier zo snel mogelijk vandaan te geraken, kwamen er nog meer mannen op ons af. Alexa en ik stonden zij aan zij. Klaar om ten strijde te trekken. Snel pakte ik Doemtij tevoorschijn en zo gaven we elkaar rugdekking...

POV Alexa

Ik voelde dat de adrenaline bijna uit mijn lichaam was, de uitputting slaagde steeds meer toe. Waardoor ik niet meer zo gefocust was en er iemand zijn zwaard stak in mijn zij. Het brandde en snel maakte ik een einde aan de persoon die dat had gedaan bij mij. Ik gilde niet, omdat ik Percy niet uit zijn concentratie wilde halen. Hij zag het ook niet, dus bleef ik verder vechten.

De wond was aan het bloeden en begon meer en meer pijn te doen. Al een geluk was iedereen bijna dood. Ik keek naar de lucht om raad en dacht 'help mij'.

Vanuit het niets kwam er een donderwolk boven ons drijven. Hoe kan dat nu er hing geen vuiltje aan de lucht, dacht ik. Ik hoorde de donder en wat er dan gebeurde, kon ik met mijn eigen ogen niet geloven. Verstijft kijk ik naar de bliksemschicht die in slow motion op ons af kwam.

Ik zag de bliksem op mij afkomen en wachtte op een impact die nooit kwam, want plots lig ik op de grond. Als ik dan opzij kijk, zie ik dat Percy mij net op tijd omver had geduwd. Percy hielp me recht en ik keek naar de zwarte plek op de grond. Eigenaardig dacht ik net toen ik om hulp vroeg sloeg er een bliksemschicht op ons in. Maar deze gedachten heb ik voor mezelf gehouden.

Ik zorgde ervoor dat ik genoeg druk gaf op de wond zodat het zou stoppen met bloeden. Percy keek me raar aan, maar zei niks. Ik veegde mijn kleren af, omdat ze vuil waren geworden van het stof dat op de grond lag. "Kom laten we naar het kamp gaan" zegt Percy dan uiteindelijk terug. En zo begonnen we aan onze reis naar het kamp...