Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 26: De onbekende op de rots ✔️

POV Alexa

De rots was hoger dan ik dacht. Als ik dan terug overeind wil komen begaf mijn enkel het. Ik laat even een pijnlijke zucht en zeg: "oh heb ik dat weer". Dan keek ik naar boven om te zien wie mij in hemelsnaam van de rots had geduwd...

Als ik naar boven kijk, kan ik niets zien door de zon die in mijn ogen scheen.

"Zie daar de dochter van Zeus op de grond liggen" klinkt er boven mij.

Ik deed mijn handen voor mijn ogen zodat ze zich konden aanpassen aan de zon. Daarna kon uitmaken dat de persoon die mij geduwd had een hij was. Na dat sprong hij van de rots. Vervolgens sta ik recht en kan zo de onbekende persoon eens beter bekijken.

Ik gokte dat hij ongeveer 1,80 meter groot was. Hij zag er breed en gespierd uit. Hij had blonden haar met blauwe ogen die een gouden schijn hadden.

Hij kwam dichterbij en stak zijn hand naar mij uit, maar deze slaag ik onmiddellijk terug weg.

"Dat kun je beter niet nog een keer proberen" geef ik dan als commentaar.

Hij moest grijnzen en zegt: "herken je me niet".

Ik snapte niet echt wat hij daarmee bedoelde, want ik had hem nog nooit van mijn leven gezien. Dus antwoord: "waarom zou ik je moeten kennen, zit jij soms ook in het kamp".

Hij begon te lachen op de vraag die ik stelde aan hem en zegt: "dat kamp is voor sukkels zoals Percy".

Na die opmerking had ik eindelijk door wie hij was. "Ah, nu weet ik wie je bent" zeg ik dan al grijnzend terug .

Hierdoor kon hij precies niet meer volgen en bekeek me verward aan. "Jij bent degene die verloren was tegen Percy, hé Luke" zeg ik al uitdagend terug.

Doordat ik dat had gezegd, kwam hij op mij af. Ik veronderstel omdat hij niet kon lachen met de opmerking die ik had geven. Hij haalde uit naar mij, maar ik kon hem met gemak ontwijken.

Waardoor ik direct in de tegenaanval ging. Ik pakte zijn hand vast en trek hem over mijn schouders. Daarna deed ik zijn hand tussen zijn schouderbladen en hield hem zo vast.

"Wat kom jij hier doen" vraag ik dan brut, omdat hij dacht mij te kunnen slaan. Maar ook omdat ik nieuwsgierig was naar de reden dat hem terug hierheen had gebracht.

Het enige wat hij deed was lachen dus hield ik zijn hand nog steviger vast tussen zijn schouderbladen. Ik hoorde hem na dat kreunen van de pijn. Vervolgens wilde hij terug recht geraken, maar ik hield hem tegen.

"Dat ga toch niet lukken" zeg ik nog tegen hem, maar doordat hij aan het tegenstribbelen was, verloor ik mijn evenwicht. Zo vlucht hij weg uit mijn greep.

Ik kom terug recht en was nu heel alert zodat hij mij zeker niet kon verrassen.

"Je hebt wel een sterke greep, hé" complimenteert hij mij dan.

Daarna kwam hij terug dichterbij dus haalde ik uit. Maar tevergeefs ontweek hij deze. Vervolgens duwde hij mij op de grond en ging boven mij hangen. Hij nam mijn twee handen vast, waardoor ik kwaad begin te roepen tegen hem.

"Wat wil je van me" roep ik.

"Ik zou geen stommiteiten begaan, denk maar aan iedereen die je liefhebt" waarschuwt hij mij.

Hierdoor werd ik kwaad en begon hevig in het rond te schoppen, maar dat hielp niet.

Daarna staarde hij mij aan en zegt: "je ziet er toch niet zo slecht uit", dit zei hij terwijl hij mijn gezicht vastpakte. Waardoor ik hem dreigend aankeek.

"Ik hou wel van die dreigend blik" gaf hij als opmerking. Ik rolde met mijn ogen en kon niet geloven wat hij gezegd had tegen mij.

Hij ging na dat van mij af en keek achter zich. "Kom maar tevoorschijn".

Ik begin rond mij te kijken, maar zie niemand staan. Tegen wie heeft hij het in hemelsnaam.

Plots kwam er iemand tevoorschijn, "ik wist dat jij het was, waarom ben je haar gevolgd" vraagt Luke dan.

Ik kon niet geloven dat Annabeth de hele tijd bij ons was. Hoe kan zij in hemelsnaam onzichtbaar zijn. Ze had een honkbalpet vast, wat ik nogal eigenaardig vond.

Na dat kwam ze dichterbij en ik wilde naar haar toegaan, maar Luke hield me tegen. "Dat is lang geleden" begint Luke dan....