Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 58: De beslissing ✔️

POV Alexa

Als ik thuis ben, kijk ik rond om te zien wat de verrassing was. Maar ik vond niks dus teleurgesteld, nam ik een douche. Ik kon me eindelijk terug opfrissen na al die dagen dat ik gereisd had, kon ik dat wel gebruiken. Het water spoelde al het vuil en zweet van mij af. Als ik dan klaar was met douche liep ik met mijn handdoek rond mij naar mijn kleerkast.

Als ik voor mijn kleerkast stond, zag ik een kleedje dat ik nog nooit gezien had. Dus nam ik het uit de kast om het beter te bekijken. Het was een wit kleed, versiert met een zilveren kant. Het voelde ook zijdezacht aan alsof je een wolk aan het aaien was. Aan de binnenkant van het kleedje zag ik een geborduurde bliksemschicht erop staan. Het was echt beeldschoon en samen met de ketting zou het plaatje compleet zijn, maar ik kon het niet aandoen.

Ik wilde het voor een speciale gelegenheid houden, dus nam ik een oranje kamp halfbloed T-shirt uit de kast en deed die aan samen met een donkerblauwe skinny jeans. Perfect, dacht ik en na dat ging ik terug naar buiten om van het feest te genieten. Zolang het nog ging duren.

Als ik rondkijk zie ik mijn vrienden nergens. Er waren wel steeds halfbloeden die me feliciteerde met mijn queeste. Ik glimlachte altijd vriendelijk terug naar hen en bedankte hen. Plots bots ik tegen iemand en wilde ik me snel excuseren, omdat dat niet de bedoeling was. Als ik opkijk, zie ik dat ik tegen Clarisse was gelopen. "Oh, sorry. Ik was opzoek naar iemand" zeg ik tegen haar en ik merk dan dat ze een beetje boos keek in begin, maar als ze mij ziet verminderd die frons.

"Geeft niet en ik zag Percy naar het meer gaan met zijn vader" zegt ze dan tegen mij. Ik knik en bedankte haar voor de informatie. Net als ik weg wilde gaan roept Clarisse: "proficiat". Na dat danste ze terug verder met haar vrienden.

POV Percy

Na dat mijn vader was weggegaan, ben ik blijven zitten aan de rand van de dijk. De zon was aan het ondergaan en dat zorgde voor een wonderschoon uitzicht. Dit was de voorlaatste dag van Kamp halfbloed en ik moest nog steeds een beslissing nemen. Blijf ik hier of ga ik terug naar mijn moeder voor de zomer.

Het beste was dat ik hier blijf en me voorbereid op wat er nog gaat komen, maar ik miste mijn moeder echt. Ik was verzonken in gedachten, wat was het beste.

"Hey" hoorde ik een stem uit mijn gedachten halen. Ik herkende de stem maar al te goed en gebaarde dat er nog plaats vrij was naast mij.

Ik kijk rechts van mij en zie Alexa die naast mij komt zitten. "Wat is er" vraagt ze dan bezorgd aan mij.

"Ik ben aan het nadenken over wat ik ga doen. Blijf ik hier of ga ik naar huis voor de zomer" vertel ik aan haar.

"Moet je niet hier blijven" vraagt ze dan aan mij.

"Dat mag maar dat moet niet" antwoord ik dan terug op haar vraag.

"Weet je al wat je gaat doen" vraagt ze dan aan mij.

Ik schud met mijn hoofd naar haar en vraag: "en jij".

Ze haalt haar schouders op en zegt: "ik kan niet echt ergens anders naartoe".

"Ik kan misschien voorstellen aan mijn moeder of je mee mag komen" vertel ik dan aan haar. Na dat ik dat zei verscheen er een glimlach op haar gezicht en gaf ze me een knuffel. Ik knuffel haar direct terug en na dat Alexa loslaat vraagt ze: "Maar vindt jouw moeder dat wel goed".

"Ik denk dat ze heel enthousiast gaat zijn om mijn vriendin te ontmoeten" zeg ik dan blij terug. Ze keek me aan en glimlachte terug naar mij. Daarna wendde ze haar aandacht op het meer.

"Mijn vader respecteert onze relatie" zegt ze dan tegen mij waardoor ik nog blijer word.

"Dat geld ook voor mijn vader" zeg ik dan terug tegen haar.

Na dat merk ik dat ze heel stil was geworden en dat ze haar hoofd liet hangen. Als ik haar kin vastneem en haar laat kijken in mijn ogen zie ik dat haar ogen waterig waren.

"Wat is er, waarom ben je zo droevig" vraag ik dan bezorgd aan haar.

"Mijn vader heeft al mijn vragen beantwoord, maar toch ben ik niet blij" zegt ze tegen mij als de tranen over haar wangen begonnen te rollen. Ik veeg met mijn duimen de tranen weg en zeg: "soms kun je beter het onbekende onbekend laten, want als je eenmaal de waarheid kent doet het meestal meer pijn dan toen je er niets van afwist".

Na dat ik dat zei tegen haar nam ik haar in mijn armen en kamde haar haren door mijn hand er door te halen. Dan plantte ik allemaal kleine kusjes op haar hoofd. Ik liet haar terug los als ze terug bedaard was en dan zegt ze al lachend: "sinds wanneer ben jij een poëet". Ik kon niet anders dan meelachen met haar. Ik nam haar hand vast en zo blijven we rustig bij het meer zitten.