Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 29: Vertrouwen ✔️

POV Percy

Alexa kwam naast me zitten aan het meer. Ik kijk naar haar en ik kan aflezen aan haar gezicht dat ze precies een beetje in de war was. Zou dat misschien komen door het gesprek met haar vader, dacht ik bij mezelf. Ze glimlachte naar mij en zegt: "wel dat heeft ook niet echt geholpen dat gesprek".

Ze is zo teleurgesteld dat ze een steentje pakte en deze zo ver mogelijk in het meer gooide. "Lastig. Ik weet dat het niet mijn zaken zijn, maar wat zei hij" vraag ik aan haar.

"Hij zei dat ik hem..." begint ze maar valt stil, "dat je hem..." dring ik aan omdat ik graag meer wilde weten.

"Dat ik hem niet meer moet helpen" zegt ze dan verbaasd terug, omdat ze zichzelf bijna niet geloofde.

Ik keek op naar haar en trok een raar gezicht naar haar. Waarom zou haar vader dat nu zeggen, betekend dat dan dat hij terug veilig is. Hoe langer ik hierover nadenk, hoe minder geloofwaardig ik het begin te vinden.

"Heb je wel goed geluisterd" vraag ik dan aan haar.

"Ja, tuurlijk" zegt ze terwijl ze knikte met haar hoofd, ik keek diep in haar ogen om te zien of ik haar kon betrappen op een leugen.

Hierdoor voelde ze zich ongemakkelijk en keek ze weg van mij. Nu was het stil geworden, na enkele minuutjes stond ze recht om weg te gaan maar ik hield haar tegen. Dit deed ik door haar arm vast te pakken.

"Wat is er" zegt ze bot terug, omdat ik haar niet los wilde laten.

"Wat is er gebeurd tussen ons, vertrouw je mij soms niet meer. Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan" vraag ik bezorgd aan haar, omdat ik er echt mee inzit.

POV Alexa

Hoelang kan ik de leugens nog volhouden en is dat nu wel een goed idee om geheimen voor mijn beste vriend te hebben, dacht ik. Ik kon voelen dat ik verkeerd bezig was, maar ik wilde echt niemand in gevaar brengen. Maakt mij dat dan een slecht persoon.

Ik voelde me ongemakkelijk doordat Percy mij aan het aanstaren was dus keek ik weg. Na enkele minuutjes stond ik dan recht, omdat ik er echt niet meer tegen kon.

Hij pakte mijn arm vast en zeg botter terug dan ik had verwacht: "wat is er".

Waarop hij zegt: "wat is er gebeurd tussen ons, vertrouw je mij soms niet meer. Heb ik soms iets verkeerd gezegd of gedaan".

Ik voelde me schuldig dat ik zo bot had geantwoord dus pakte ik zijn hand vast en zeg: "maak je maar geen zorgen, je hebt niks verkeerd gedaan".

"Dat is geen antwoord op mijn vraag" zegt hij dan terug en vraagt: "vertrouw je me nog".

Ik voelde een lang gesprek aankomen dus ben ik terug naast hem gaan zitten en antwoord: "ja, tuurlijk vertrouw ik je nog. Maar er spookt gewoon van alles door mijn hoofd en ik heb zelf nog geen duidelijk zicht op wat ik moet doen".

Zo probeerde ik hem te kalmeren en gerust te stellen dat het niet aan hem lag, maar aan mij. "Dat kan ik ook begrijpen" zegt hij terug. Wat is hij toch lief en zo begripvol, dacht ik. Nu voelde ik me wel rot omdat ik gelogen had, maar het kan niet anders. Er mag hem niets overkomen en daar ga ik speciaal voor zorgen.

POV Percy

Ik begreep wel wat ze bedoelde want, ik zou het zelf eerlijk gezegd ook niet meer weten. Ik ben blij dat ik met haar hierover kon praten. Ze kijkt op en glimlachte naar mij. Ze is veel mooier als ze lacht, dacht ik bij mezelf.

Ik glimlach terug naar haar en ik voelde terug vlinders in mijn buik opkomen. Wat was ik blij om bij haar te zijn. Daarna keek ik terug voor me uit naar het meer.

Plots viel mij op dat er een donker vlek op de skinny jeans van Alexa zat. "Hoe is dat gebeurd" vraag ik aan haar als ik wijs naar de bloedvlek op haar skinny jeans.

"Oh dat...ik ben daarnet over een steentje gestruikeld toen ik naar jou toeging" antwoordt ze terug.